Na België-Italië: te veel net niet voor deze Rode Duivels

Voor de derde keer in vier tornooien eindigt het verhaal van de Rode Duivels in de kwartfinales. Te veel dingen zaten tegen, en net als de vorige keren waren ook de Rode Duivels in hun laatste tornooiduel de mindere van de tegenstander.

Neen, Euro 2020 was niet het tornooi van de Rode Duivels. Dat gevoel had je zelden. Te veel onzekerheden rond de vaste pionnen, te weinig kunnen tonen daardoor. En op de momenten dat het toch nog kon, zoals gisteren, net niet goed genoeg. Niet fris genoeg ook, na een lang en intens seizoen en het vele reizen tijdens dit tornooi. Italië heeft veel thuis kunnen spelen en was fitter en frisser in het jagen, ook al haalden ze niet allemaal ongeschonden de wedstrijd.

Drie jaar geleden zat het wat dat betreft wel allemaal mee. Rustige aanloop, waarin het klaarstomen van Kompany niet zoveel hinderde, en dan vanaf de knock-outfase iedereen op topniveau. Sommige jongens zelfs nog heel fris, omdat ze bij hun club niet zoveel minuten maakten. Gediend ook door wat geluk – zie de 2-0 achterstand tegen Japan, die uiteindelijk nog werd omgebogen in een 3-2. Dan de bloedstollende match tegen Brazilië, een goeie counter, succes op een spelhervatting en dan met enige moeite overeind gebleven.

De uitschakeling tegen de Fransen gaf een zuur gevoel, vooral de manier waarop. Tactisch door het herpositioneren van Griezmann wat afgetroefd en een goal op een spelhervatting. De belle, het mooie meisje van het tornooi, ging eruit onder luid applaus. Drie dagen later pakten ze brons.

Te veel hindernissen

Maar nu… Welk gevoel hou je aan dit EK over? Het was blussen van brandjes, constant leemtes trachten op te vullen. Eerst het klaarstomen van Witsel, daarna dat van De Bruyne, van Hazard, die in anderhalf jaar weinig voetbalde. In match 1 al meteen het uitvallen van Castagne. Vervolgens het brengen – voorzichtig – van Witsel, Hazard, De Bruyne. Daarop weer herbeginnen, met een nieuwe enkelblessure voor De Bruyne, en een spierletsel, het zoveelste, bij Hazard, tegen Italië in de tribune. Opnieuw oplappen, weer werk voor dokter en kine’s, die dag en nacht klaar moesten staan. En dan de wissel van Chadli als ultieme tegenslag: inbrengen, dreiging, bijna goal, maar direct een nieuwe blessure. Weg wisseleffect. Praet, zijn vervanger, raakte nooit in de match.

Te veel van dat soort twijfels. Te veel hindernissen om weg te vegen. Dat is het verhaal van dit EK. En dan, tijdens die allerlaatste match, die kwartfinale, net niet de goeie beslissingen, of het grote geluk in de afwerking.

Niemand was echt top op dit tornooi. Niet zoals drie jaar geleden. Courtois deed het uitstekend, maar kon geen mirakels verwezenlijken. De verdediging stond vaak pal, vocht voor elke bal, maar gaf ook zelf twee van de drie tegengoals weg: Denayer tegen Denemarken, Vertonghen tegen Italië. Al te veel ballen verloren ze ook voet aan de grond met lang te trappen richting Lukaku. Ook bij doelpunt twee werd te veel geweken. Uitvoetballen, het kenmerk van de vorige tornooien lukte niet meer. Tegenstanders hebben de Belgen goed bestudeerd en snijden paslijnen af.

Hogerop was het gevoel gemengd. Meunier viel sterk in tegen de Russen, maar ging later ook meer sukkelen in balbezit en nam heel anders dan in Rusland tijdens het WK vaak verkeerde beslissingen. Leek hij toen fris na een moeilijk seizoen in Parijs, dan leek hij nu moe na een moeilijk seizoen in Dortmund. Tielemans wisselde goed met matig af, Witsel deed mirakels om er te raken en presteerde sterk gezien de omstandigheden, maar kon ook tegen jagende Italianen niet wegsteken dat hij wel wat wedstrijdritme extra had kunnen gebruiken. In de transitie naar voor miste men zijn schakelwerk.

Mertens was een tegenvaller, Carrasco ook. Thorgan Hazard werd de ontdekking van het tornooi, Jérémy Doku die van de match tegen Italië. Als de Duivels dreigden, was het via hem. Ook Lukaku was niet 100 procent top na een slopend seizoen. Hij had zich hier veel van voorgesteld, woog ook in bepaalde wedstrijden, maar had het ook moeilijk. Tegen Kjaer, tegen Chiellini , tegen Pepe en Dias. Hij wroette en sleurde, maar kreeg weinig ruimte en leek tegen Italië op zijn meerderen te botsen.

Lichte brigade

Zelfs Roberto Martínez had zijn tornooi niet. Daar waar de luchtmacht in het verleden de ploeg nog wel eens uit het moeras sleurde – Fellaini, Kompany en zelfs Vertonghen – was dat dit keer niet het geval. De lichte brigade deed het werk. Het was – door de geschetste omstandigheden – te veel Route A, lange ballen richting Lukaku, als de Belgen niet konden uitvoetballen, of er geen omschakeling was. Dat was een probleem tegen Portugal, waar met knokken nog een voorsprong over de streep kon worden getrokken, en ook weer tegen Italië. Nog groter zelfs, in afwezigheid va Eden Hazard, die tegen de Portugezen nog veel ballen wist bij te houden. Zijn afwezigheid tegen Italië was cruciaal voor het voetbal van de Belgen. Cruciaal catastrofaal. Slechts 45 procent balbezit, het zegt alles.

Ook de spelhervattingen leden onder een gebrek aan luchtmacht.

Thorgan Hazard was top. Zonder twijfel. Defensief én offensief, met twee mooie goals. Jérémy Doku dus ook, vooral voor zijn prestatie tegen Italië waarin rechtsachter Di Lorenzo alle kleuren van de regenboog zag. In zijn eerste optreden tijdens dit tornooi, tegen Finland, miste Doku nog het overzicht, dat hij in maart wel nog had, tegen een lager tempo. Daarmee ging hij aan de slag. Topduels dit najaar, onder meer in de halve finale van de Nations League tegen Frankrijk, kunnen hem verder helpen in zijn ontwikkeling.

Voetbal kan wreed zijn, was de conclusie van Martínez na de wedstrijd. Op zich was de uitschakeling dat niet. Soms moet je ook toegeven dat de tegenstander beter was. Hij had een allerbeste De Bruyne nodig om zoveel tegenslag te verwerken en die was er niet. De allerbeste Lukaku, de allerbeste Hazard..

Het was allemaal net niet.

Op naar oktober, voor een troostprijs in de Final Four van de Nations League, en dan naar het WK, over anderhalf jaar al. Met wat vernieuwing achterin en op het middenveld – als Sambi Lokonga niet verdrinkt bij Arsenal en Zinho Vanheusden zijn progressie verder zet. Wie weet met een Doku die dan al iets meer overzicht heeft. En hopelijk met minder pech.