‘Natuurlijk zal Standard zijn licentie krijgen, maar het moet daarna zijn beleid onder de loep nemen’

Hoofdredacteur Jacques Sys vindt het ontluisterend dat er maar vier clubs goed geleid worden in België en is verbaasd over de manier van werken bij Standard.

Helemaal verbazend is het niet, het ronduit vernietigende rapport dat de licentiecommissie van het Belgisch profvoetbal neerlegde. Nog voor het coronavirus ook de voetbalwereld in een wurgende greep nam, was het duidelijk dat vele clubs gebouwd zijn op wankele fundamenten. Er werd geld uitgegeven dat er eigenlijk niet was, allianties aangegaan met buitenlandse overnemers/eigenaars, zodat er kon verder geleefd worden in een schijnwereld die vaak niet meer is dan een grote zeepbel.

Dat er slechts vier clubs in dit land zouden zijn die goed worden geleid is ontluisterend. In die zin valt het nog mee dat slechts zeven clubs hun licentie (voorlopig) niet krijgen. Het dreigen er na de coranatijden meer te worden. De hele voetbalbranche zit in een meedogenloze overlevingsstrijd verwikkeld, er moet naar financieringen gezocht worden om lekken te dichten, of spelers dienen op technisch werkloosheid gezet te worden. Het is een veroordeling van het eigen beleid.

De licentiecommissie deed er goed aan orde op zaken te zetten. Clubs zonder levensvatbaarheid horen al langer niet in het profvoetbal. Te oogluikend is in het verleden bijvoorbeeld de situatie in Moeskroen toegestaan, te lang duurde het voor er kon bewezen worden dat de club mee door een makelaar, Pini Zahavi, werd geleid.

Dat ook Standard naar de tweede amateurklasse dreigt teruggezet te worden, sloeg wel in als een bom. Rond het Luikse bolwerk hing ook op dat vlak een aura van onaantastbaarheid waaraan niemand leek te durven raken. Standard stapt nu naar het BAS dat doorgaans iets soepeler is. Het riep ter verdediging dat een aantal zaken verkeerd geïnterpreteerd zijn en zal nieuw bewijsmateriaal aanvoeren, onder meer over de constructies die werden opgezet.

Er bestaat weinig twijfel over dat Standard, met zijn rijke traditie en hondstrouwe aanhang, zijn licentie zal krijgen. De bestuurlijke top doet er nadien goed aan om alle emoties te bannen en zijn beleid onder de loep te nemen in plaats van de schuld voor alles bij anderen te leggen. Maar dat laatste is eigen aan Standard dat nooit voor de spiegel gaat staan. Terwijl er vragen genoeg zijn. Hoe kan het bijvoorbeeld dat een club die met liquiditeitsproblemen worstelt vorige zomer nog 30 miljoen euro uitgaf aan nieuwe spelers? Met welke criteria en kunstgrepen werk je dan? Als voorzitter Bruno Venanzi terugkijkt op zijn vijfjarige ambtsperiode, welke conclusies trekt hij dan? Hoe oordeelt hij dan bijvoorbeeld ook over de inbreng van mensen die hem omringden en die werden doorgestuurd? En in welke mate woog Michel Preud’homme als trainer, technisch directeur, bestuurder en vicevoorzitter op het beleid?

Natuurlijk is Standard niet de enige club die zich vergaloppeerde. De laatste strofe in de treurmars van Anderlecht is nog niet geschreven. Net zoals Standard zal ook paars-wit zijn spelerskern moeten afbouwen. Het is verbazend dat Marc Coucke, die zowat door iedereen onderuit wordt gehaald, midden al dat verbale geweld overeind blijft en zijn koers hardnekkig blijft varen. Een illusie is het te geloven dat de voorzitter na de komst van Karel Van Eetvelt een stuk macht uit handen zal geven. Coucke heeft een olifantenvel, zoals ook in het pijnlijke dispuut met KV Oostende blijkt, nog een vereniging die in het BAS straks een reddingsboei ziet.

Het is in de voetbalwereld moeilijk je te schikken in een nieuwe realiteit. Toch zal dat door de economische terugslag moeten gebeuren. Voorbij is de tijd van de hoge salarissen. De voetbalbalwereld moet zich normaliseren. Intussen wordt er verder gepalaverd over de voortzetting van de competitie. Terwijl de wereld in brand staat.