Komend weekend gaat Vadis Odjidja met Club Brugge op bezoek bij Anderlecht. Maar veel (jeugd)sentiment komt daar niet meer bij kijken, zo vertelt hij in Sport/Voetbalmagazine.
“Spelen op Anderlecht doet me al heel lang niets meer. Sporting maakt deel uit van mijn verleden, maar om daar op het veld te staan doet me niks. Voor mij is dat een wedstrijd als een andere”, aldus een serene Vadis Odjidja.
Hij heeft wel nog herinneringen aan zijn tijd in de jeugdreeksen van Anderlecht. Een periode waarin er vaak met sprekend gemak over de tegenstand werd gewalst. Wat de evolutie van een jonge voetballer niet altijd ten goede komt, zo leerde Odjidja: “In de jeugdreeksen ging het allemaal zo eenvoudig. We kwamen systematisch het veld op met het idee: we gaan winnen want we zijn gewoon een pak sterker. Het is niet simpel om die mentaliteit achterwege te laten wanneer je ouder wordt.”
“Het is een vergiftigd geschenk dat het bij de jeugd zo vlot gaat en het heeft heel wat goeie jongeren die ik daar heb gekend in hun ontwikkeling geremd. Toen ik bij de jeugd van Anderlecht kwam, vertrokken er net drie naar PSV, omdat ze te goed waren. Ibrahim Maaroufi was een van hen. Hij heeft het erg lastig gehad om te bevestigen. Hoe het de andere twee vergaan is, weet ik zelfs niet. Ze hadden nochtans heel wat in hun mars.”
De kentering
Vadis Odjidja werd al vaak geroemd om zijn voetbalkwaliteiten, maar talent werd niet altijd gekoppeld aan rendement. Dit seizoen was dat anders. Odjidja: “Er is een sleutelmoment geweest, op het einde van vorig seizoen bij de Rode Duivels. Toen dacht ik bij mezelf: ik sta hier tussen allemaal grote spelers, gasten die titels en bekers winnen, die tot de top van de sterkste competities behoren… Dat opende mij de ogen.”
“Ik nam mij voor om er alles aan te doen om hun niveau te halen, en om een sterk seizoen te spelen om vooruit te komen. Bij Club had Adrie Koster me meermaals apart genomen, me doen inzien dat ik niet altijd het beste van mezelf gaf. Ik trainde naar behoren, maar hij verwachtte méér van mij. Vóór dat sleutelmoment gebeurde het dat hij zoiets zei en dat ik vervolgens toch mijn zin deed.” (PD)
