Onze man in Rusland: ‘Zelfvertrouwen bij de Belgen, maar er zal niet te veel mogen gebeuren’

De keuze om Kompany én Vermaelen – allebei nog niet fit – in zijn definitieve selectie op te nemen, getuigt van veel zelfvertrouwen (en medische achtergrondkennis) bij Roberto Martínez en zijn staf. Vingers kruisen dat achterin niks meer gebeurt, zeker?

Sotchi, zondagmiddag. Even weg uit Moskou, een dag of twee. Landen in Het Paradijs, zo lijkt het wel. Vakantie! Warm, zonnig, een beetje vochtig wel, en zuiderse toestanden aan de luchthaven. Ongeveer één minuut na landing al direct weer buiten, waar ronselaars je in hun taxi – uiteraard zonder herkenningspunt – willen duwen. Taxi taxi. Fixed price.

Stadion, stadscentrum, luchthaven: het ligt hier allemaal op een zakdoek bij mekaar. Wat kunstmatig, maar mooi in elk geval. Op een boogscheut van de luchthaven de olympische installaties, intussen appartementen. Vergeleken met de Winterspelen is het dak van het stadion eraf en hebben we nu een open arena. Voorlopig speelt hier geen ploeg maar na het WK zou dat veranderen. Tweedeklasser Dinamo Sint-Petersburg (je zal maar fan zijn) heeft zijn mutatie aangevraagd naar een plek onder de zon.

Of dit doet denken aan vakantie, werd daarnet aan Thibaut Curtois gevraagd, door een vriendelijke Rus. Courtois lachte even. ‘Strand is voor over vier weken, nadat we het WK hebben gewonnen.’

Courtois was duidelijk omtrent de ambities van de ploeg. België is geen favoriet wanneer het morgen aan de aftrap komt van zijn eerste wedstrijd op dit tornooi, maar wel een stevige outsider. Martínez was even daarvoor iets gematigder. ‘Het is belangrijk om te groeien in dit tornooi.’ En: ‘De volgende drie wedstrijden zijn de enige maatstaf om te weten hoe klaar we zijn.’

Boodschap ontvangen. Vergéét alle lof uit de kwalificaties, de lawine aan doelpunten, het overklassen van de tegenstand. Vergeet alle euforie. Nu begint een nieuw tornooi met, zeker in de eerste wedstrijden (en uitgezonderd bij de Saudi’s), veel enthousiasme bij de tegenstand. Als die zoals in de kwalificaties snel gekraakt kan worden – Marokko probeerde het met Iran – kan het een mooie wedstrijd worden. Anders wordt het een duel voor luchadors, met veel fouten. De IJslanders weten hoe dat moet, de tegenstand frustreren – vraag het maar aan Messi. De Panamezen wellicht niet. Ze zullen wel gesteund worden door een resem fans. Daarnet stapte er eentje met ons uit het vliegtuig, in het gezelschap van zijn twee dochters. Zeventien uur waren ze onderweg, verlangend naar een douche en een bed. Een trip die hen van Panama City via Havana en Moskou in Sotchi bracht. Waar het weer- o toeval – hen wel deed mijmeren over thuis. Caribische ritmes.

Opvallend, ook in het discours van de bondscoach: als hij lovend is over De Bruyne, zijn playmaker die moet beslissen morgen wanneer er druk moet worden gezet en wanneer niet, dan is hij dat vijf minuten later even hard over Eden Hazard. België is meer dan die twee individuen – bij de tien, vijftien beste voetballers in de wereld.

België is een team. België zou een team moeten zijn. En de bondscoach waakt er slim over dat het evenwicht blijft bewaard. Zelfs communautair, zelfs door de geschiedenis heen. Dat een land van elf miljoen mensen over zoveel goeie voetballers beschikt is geen toeval, maar de vrucht van een plan dat al jaren in voege is. De beleidsmakers van de KBVB zullen blij zijn, met zo’n goodwill ambassador.

Zelfvertrouwen, optimisme … het is er bij het kamp van de Belgen. Terecht gezien de peak of age en ervaring.

Maar toch deze nuance. Door vanochtend, na een laatste medisch overleg, zijn kern van 23 te bevestigen, neemt Martínez toch wel een risico. Zowel Kompany als Vermaelen zijn nog niet fit, Vermaelen is zelfs niet mee afgereisd naar Sotchi, hij bleef in Moskou achter.

Dat maakt de spoeling achterin dun. Morgen speelt Boyata, na het missen van het EK door blessure, een opsteker voor de Brusselaar. Als we Dendoncker even als verdediger catalogiseren, dan hebben we hier op het WK zes centrale jongens voor drie plaatsen (ervan uitgaande dat Martinez met drie man achterin blijft spelen): Alderweireld, Vertonghen, Boyata, Dendoncker en de twee geblesseerden. Ervan uitgaande dat de Belgen een eindje meegaan en dat je na twee gele kaarten geschorst bent, zal er niet te veel mogen gebeuren of het wordt achterin wat zoeken. De Belgische reflex is dan: oei, oei, beter een verdediger meer meegenomen dan een middenvelder, want daarvan zijn er genoeg. Martínez is niet zo. Zelfvertrouwen.

Anderzijds: in 77 interlands pakte Alderweireld maar 6 gele kaarten (wel twee in vier wedstrijden in Brazilië), en Vertonghen in 102 interlands slechts 11, waarvan maar eentje op het vorige WK. Enig vertrouwen in die centrale twee die het liefst zo weinig mogelijk fouten maken is dus gewettigd.