‘Patje Boem Boem’ is het unieke levensverhaal van Patrick Goots, het bekendste exportproduct van Dessel City. In het boek heeft hij het onder meer over zijn eerste maanden bij Antwerp en het verhaal van het roze poëzieboekje.
Een cultheld van de The Great Old word je niet zomaar. Pat werd flink op de rooster gelegd toen hij voor het eerst oog in oog stond met de ‘hardste’ kern van Antwerp.
‘Een paar van die mannen zijn echte kameraden geworden. Ik had meteen een goed gevoel. De eerste bal die ik in de eerste oefenmatch tegen Sint-Pauwels aanraakte, vloog à la Van Basten binnen. Een start om van te dromen. Ook in de volgende matchen liep het uitstekend. Een paar weken later sta ik in het themacafé bij Jenny, waar we ’s middags ook aten. Ik kwam daar graag, zo tussen de supporters. Daar zat ik liever dan in de businessclub. Ik sta daar rustig een mazoutje te drinken. Komen er ineens vier gasten naar me toe.
‘ Hey Goewets, das gemakkelèk hè… bèh den Beerschot gespeild… wa denkte gaaij wel?’
‘Ik kan je eerlijk zeggen dat dat heel confronterend was, zo oog in oog met die dokwerkers die rood en wit ademden. Ik zeg: ‘ Lùstert hè. Binnen veertien dagen spreken we hier af en dan breng ik mijn poëziealbum mee van toen ik tien jaar was.’ Ik zèn altèt nen hardrocker geweest. Kome kik doar dèh themacafé binnen mé ne roze poëziealbum. De Goewets mé zènne sjtert en zènnen oorring…‘
Goots staat recht, loopt naar de kast, begint te zoeken en tovert inderdaad een roze poëziealbum tevoorschijn. Wat hij me dan laat zien, is heel straf. Ik zie een getekende Alfred Riedl met sponsor Bell op de bast, met emotionele tekst van pa Goots erbij. Hij spreekt de hoop uit dat zoon Pat ooit voor zijn favoriete club, den Antwerp, zou mogen spelen. Opgetekend te Dessel in het gezegende jaar 1976.
‘Die gasten lezen dat en krijgen de tranen in de ogen. Echt waar! Toen voelde ik dat ik vertrokken was. Ik had hun zegen gekregen. Vandaag zeggen spelers nogal rap dat ze voor hun droomploeg gaan spelen. Als ze het jaar nadien ergens anders voetballen, zeggen ze dat opnieuw. Bij mij was het oprecht, van kinds af aan. Dat is begonnen toen ik met de C-miniemen van Dessel op Antwerp mocht gaan spelen. Tot dan was Racing Mechelen onze meest indrukwekkende verplaatsing geweest. Maar de Bosuil, dat sloeg alles. Ik vergeet het nooit meer. Die kuip met al dat beton erachter, voor mij was dat een fenomenale ervaring. En die houten doelpalen! Geweldig! Toen ik bij Antwerp aankwam, waren ze al weg maar ik heb er wel nog ooit in gescoord, in die prachtige doelen.’
Lees de volledige en exclusieve voorpublicatie deze week in Sport/Voetbalmagazine of in onze Plus-zone.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier