Raoul Lambert, Brugse legende zonder Gouden Schoen

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine en al 45 jaar in de journalistiek, diept iedere zondag een anekdote op uit zijn lange carrière.

Woensdag wordt de Gouden Schoen uitgereikt. Grote namen staan er op het palmares van dit prestigieus monument, maar er zijn ook topvoetballers die ontbreken. Juan Lozano bijvoorbeeld, een van de beste voetballers die ooit op onze velden te bewonderen viel. Of Raoul Lambert, de levende legende van Club Brugge, bij blauw-zwart verkozen tot Speler van de Eeuw.

Dat Lambert telkens naast de Gouden Schoen greep, is opmerkelijk. Achttien jaar lang gaf hij het aanvalsspel van Club gestalte. Hij imponeerde door een enorme startsnelheid en legendarisch waren ook zijn inworpen waarin hij met een combinatie van veel kracht en een perfecte lendenslag de bal tot in het strafschopgebied kreeg. Die kracht ontleende hij aan een periode waarin hij in een brouwerij werkte en altijd met vaten boven zijn hoofd stond.

Zonder Lotte, een koosnaam waarvan niemand de echte betekenis kent, verloor Club veel van zijn mogelijkheden. En Lambert miste ieder seizoen een aantal wedstrijden door spierblessures. In wezen was zijn explosiviteit zijn grootste probleem. Hij was altijd op volle snelheid als ze hem pakten. Dan ben je een stuk kwetsbaarder.

Aureool van onsterfelijkheid

Geregeld hebben we Raoul Lambert geïnterviewd. Zelden een topvoetballer meegemaakt met zo’n aandoenlijke bescheidenheid. Dan wilde hij al eens lachend vertellen dat hij in zijn voortuin stond te werken en Constant Vanden Stock, de voorzitter van Anderlecht, passeerde en hem vroeg waar Rob Rensenbrink woonde. Naar Raoul zelf, zei Vanden Stock, wilde hij bij Club niet informeren. Hij wist dat die niet te koop was of dat er anders bij de supporters een revolutie zou uitbreken.

Raoul Lambert droeg inderdaad de ziel van Club Brugge in zich mee. Hij liep altijd braaf in het gareel en plooide zich naar de geplogenheden van het moment. En hij was altijd heel snel tevreden. Uit die eenvoud haalde Raoul zijn populariteit. Hij deed gewoon en werkte heel hard. Met die gedachte werd hij opgevoed. En die levenswijze heeft hem nooit verlaten.

Nog altijd hangt er rond Raoul Lambert een aureool van onsterfelijkheid. Nog dagelijks wordt hij door de supporters aangesproken. Nochtans verschijnt hij nooit meer in de media. Dat wil Lambert niet, die tijd is gepasseerd. Hij koestert de luwte. Toen Raoul Lambert vorig jaar in oktober 75 werd en iemand met hem een boek wilde maken, weigerde hij dat.