Retro: memorabele derby’s (video)

Ze delen een regio, een stad of in Brugge zelfs een stadion, maar vrienden zullen ze nooit worden. Van eerste tot derde klasse, Sport/Voetbalmagazine selecteerde tien bewogen derby’s in België. Een voorsmaakje.

We lichten er hier drie uit, drie waarvan beelden terug te vinden waren. Geniet nog even mee…

Steenkoud, een bevroren grasmat, maar een helse sfeer op de Noordlaan, het gammele stadion van Winterslag. Piepkleine kleedkamers van vier op vier meter, amper drie douches, een fitnessruimte of spelershome zullen er nooit komen. 15.500 toeschouwers voor een wedstrijd waar in de mijnstreek al maanden op voorhand wordt naar uitgekeken. Na amper acht minuten een ijzige stilte: 0-1. Daarna: een pletwals. Met goals van Mathy Billen, Guido Davids én een hattrick van Wilhelmus van Woerkum wordt het 5-1. De Vieze Mannen dansen.

‘In de jaren 70 werkten veel spelers in de mijn, waardoor ze soms met zwart gezicht naar de training kwamen. Maar onze bijnaam stond ook synoniem voor de over-mijn-lijkmentaliteit van de club’, vertelde Pierre Denier ooit. De middenvelder uit Molenbeersel debuteerde in 1974 onder Robert Waseige op zijn 17e in het eerste elftal en zou de volgende veertien jaar op de Noordlaan spelen.

Een arme ploeg, verbondenheid als grootste sterkte. Amateurisme in het profvoetbal, toen het nog kon dat doelman Jean-Paul De Bruyne (Winterslag) na de opwarming aan een kraampje naast het oefenterrein een hotdog bestelde en die in de spelerstunnel helemaal naar binnen werkte. En vervolgens nog maar eens de wedstrijd van zijn leven speelde.

Op 15 april 1987 valt het doek over de Limburgse derby tussen Waterschei en Winterslag. Twee zieltogende clubs die voor amper 3000 toeschouwers hun laatste wedstrijd afhaspelen. Zes jaar ervoor had Winterslag nog het grote Arsenal uit de Europabeker gekegeld, Waterschei deed in het seizoen 1982/83 nog beter toen het PSG uit de halve finale van Europacup 2 hield. Lang vervlogen tijden. Kroniek van een aangekondigde dood. Een jaar erna werden beide clubs tot leven gewekt in fusieclub Racing Genk.

Video:

Barry Hughes, amper een jaar trainer op het Kiel, voor altijd onsterfelijk bij het paars-witte legioen. De Ratten versus The Great Old 5-1. Vijf-één! Een competitiewedstrijd op vrijdagavond die uitzonderlijk live op de toenmalige BRT werd uitgezonden, de laatste paars-witte derbyzege in de geschiedenis voor eeuwig en altijd integraal vastgelegd: 2-0 aan de rust, 5-0 via de die avond onhoudbare Willy Wellens, een wanhopige Antwerpdoelman Wim De Coninck, een zesde doelpunt van Alex Camerman wegens buitenspel afgekeurd, cynisch applaus voor de eerredder van Geert Emmerechts.

‘Mijn complimenten aan dit Beerschot. Zij hebben een prachtige wedstrijd gespeeld. Zelfs het aantal doelpunten was niet overdreven’, debiteerde de bezoekende trainer George Kessler droog. Het viel hem zwaar. Antwerp was na vijf speeldagen ongeslagen, de Ratten hadden amper een puntje bijeengeschraapt.

Aan de overzijde stond Barry Hughes, een olijke Welshman, de absolute tegenpool van Sir George. ‘Kessler was de man van de discipline, tot in het extreme toe, terwijl Hughes van grappen hield. Dat botste’, vertelde Keith Masefield, een van de Beerschothelden, ooit.

De twee kenden elkaar van in Nederland, waar Kessler – ex-bondscoach van Oranje – zijn Welshe collega dwong om het trainersexamen af te leggen, waarna hij hem meteen buisde… In 1978 speelde zich nog een memorabel moment tussen de twee af, toen Hughes met het bescheiden KFC Haarlem met 3-0 leidde tegen AZ’67, naar Kessler liep en op een rolfluitje blies. Masefield: ‘Je kon ontzettend lachen om zijn fratsen.’ Dat deed heel Nederland, toen de kalende trainer drie jaar later zijn eerste … single uitbracht, de carnavalshit ‘Ik wil op m’n kop een kamerbreed tapijt’.

Video:

Tien-nul! Onwaarschijnlijk. De complete vernedering. Ongewild. Zeker door Georges Leekens, zeven jaar ervoor bij Cercle als trainer met bekerwinst gedebuteerd, nu samen met zijn trouwe T2 Ronny Desmedt in de blauw-zwarte dug-out. Frank Farina is die dag ontketend, het Brugse middenveld vecht voor elke bal, de twee vleugelverdedigers razen over hun flank. Bert Lamaire, Vital Borkelmans‘ rechtstreekse tegenstander, loopt zich kapot op de rushes van de Limburger en moet nog óp het veld overgeven.

Leekens wil de vernedering beperken en haalt, wanneer het 6-0 staat, Franky Van der Elst en Borkelmans naar de kant. Maar, zei Leekens: ‘De invallers duwden nog meer door dan de jongens die ik van het veld had gehaald.’ 7-0, 8-0… Cercletrainer Han Grijzenhout, die Club in 1980 naar de zesde landstitel had geleid, kruipt steeds dieper in zijn dug-out, de blauw-zwarte diehards schreeuwen het uit: tiene, tiene, tiene… Twee minuten voor tijd haalt Hans Christiaens, een van de invallers, de trekker over: 10-0. Leekens: ‘Dat was een ploeg compleet afmaken.’

Een paar dagen na de historische derby worden in Brugge ludieke stickers gedrukt. De datum, tien ballen en een tekstje: Ik was d’erby… Het seizoen erna vallen er op de slotspeeldag opnieuw tien goals, dit keer netjes verdeeld. Nog een seizoen later neemt Cercle de ultieme revanche: twee keer 3-1-winst, met dank aan vier goals en twee assists van Josip Weber.

Video:

(Chris Tetaert & Bruno Govers)