Een tactische terugblik op de 2-1-overwinning van de Rode Duivels tegen hun Welshe zwarte beest.
Kevin De Bruynes heldere en expressieve blik maakt hem onmiskenbaar menselijk, maar de manier waarop hij het veld scant, lijkt bijna mechanisch. De geoliede routine van een robot getraind om ruimtes te zoeken, als een haai die bloed ruikt. KDB’s gevoel voor vrijheid kwam al op jonge leeftijd naar voren, het leek wel aangeboren, en is alleen maar sterker geworden sinds zijn ontmoeting met Pep Guardiola. Dus toen het Wales van Rob Page besloot om de rangen te sluiten voor de eigen zestienmeter om zo de ruimtes zo klein mogelijk te houden, moest de verlossing wel van de voeten van De Bruyne komen.
Roberto Martinez is vastbesloten het beste uit zijn topspelers te halen en doet er alles aan om met zijn 3-4-2-1-formatie Eden Hazard en De Bruyne zo veel mogelijk aanvallend te laten uitleven. Het is aan de twee genieën om oplossingen te vinden voor de Rode Duivels. Zo gebeurde het dat KDB vanop de eigen helft op zoek ging naar de aanvallers, uit de druk van Wales ontsnapte en op rechts de oplossing vond. Daar combineerden Zeno Debast, Thomas Meunier, Youri Tielemans en Michy Batshuayi in de typerende ruit van de Rode Duivels om uiteindelijk de spits van Feberbahce diep te sturen die op zijn beurt Kevin De Bruyne op de rand van de zestien vond. De ster van Manchester City twijfelde niet, 1-0 voor de Rode Duivels.
De afwerking, een harmonieuze mix van zuiverheid en spontaniteit, was zo perfect dat je bijna vergat om heel de combinatie in ogenschouw te nemen. Even daarvoor stopte KDB bijna met rennen, en liet zich opzettelijk uitzakken terwijl de Welshe verdedigers op volle snelheid terugkeerden. Een schildpad die tegen de hazen speelt. Wat heeft het voor zin om hard te lopen als je alles al gezien hebt? De Bruyne is een internationaal ijkpunt in de Premier League als het aankomt op visie en overzicht. Van achteruit weet hij perfect wat er zich voor hem afspeelt en maakt hij het ook nog prachtig af.
Een halve diamant
Het is de samenvatting van een België dat door zijn positionering, talent en flexibiliteit het zwarte beest van de laatste jaren versloeg in drie kwartier van prachtig voetbal. De tegenstanders kregen slechts de kruimels, met een eerste schot na veertig minuten en aan het eind van de eerste helft. Op dat moment stonden de Rode Duivels als 2-0 voor. Na enkele gemiste kansen van De Bruyne, met onder meer een bal tegen de paal, was het even later raak voor Batshuayi… op aangeven van KDB.
De bekroning van opnieuw een lang moment van balbezit langs Belgische zijde, Toby Alderweireld en Jan Vertonghen sloten de wedstrijd af met ruim honderd passes (113 voor de Antwerpenaar, 111 voor de speler van Anderlecht). België speelde opnieuw op zijn manier, door Hazard op links op te stellen en vervolgens het spel te verleggen naar de debuterende Debast en Meunier op rechts. Daardoor ontstond een gat tussen de Welshe linies waar KDB maar al te graag in dook. De strakke voorzet van de Man. Cityspeler maakte van het doelpunt een formaliteit, ondertussen al de 18e goal van Batshuayi sinds het einde van het WK in Rusland. Daarmee bevestigde hij zijn ongelooflijk rapport: de afgelopen vier jaar scoorde hij elke 70 minuten voor de Duivels.
De Welshmen keken verbijsterd, het Belgische spel floreerdeen De Bruyne speelde alsof hij in zijn tuin zat. De maestro eindigde de wedstrijd met 1,41 verwachte doelpunten en assists. Gigantische getallen.
De boot en het strand
Maar de pret bleef niet duren. Opnieuw op links door de sterke Brennan Johnson, bevonden de Rode Duivels zich in een vervelende situatie: twee mannen moesten worden gedekt door één. Noch Witsel noch Yannick Carrasco konden Johnson ervan weerhouden een goeie voorzet te versturen, de reus Kieffer Moore kwam boven Debast uit en Thibaut Courtois was dan toch geklopt. Net toen je dacht dat de wedstrijd zijn einde naderde, kreeg de partij plots een andere wending.
Hoewel ze nooit het gevoel gaven nog te zullen verdrinken, kreeg België een bijna gebruikelijke opdoffer te verwerken, een beetje als een kind dat steeds dezelfde nachtmerrie beleeft. Achterin waren we niet snel genoeg, en voorin stonden de aanvallers te ver om nog te komen helpen. Zowel door het gebrek aan hoogte als pressie legde de verdediging opnieuw haar gebreken bloot. Jan Vertonghen had nog steeds moeite om het tempo bij te houden, terwijl Toby Alderweireld er in zijn gebied op wees dat hij misschien wel de beste Belgische verdediger van het moment is.
Het tweede echte schrikmoment kwam in het slot van de wedstrijd, een moment dat Dries Mertens had kunnen vermijden bij een van de duivelse tegenaanvallen (die bovendien geen schot op doel opleverden in de tweede helft), maar België sloot de partij uiteindelijk toch af met drie punten en het fijne gevoel van een erg geslaagde eerste helft, met minder dribbelen maar meer vermogen om de ruimtes te vinden. Het zwaartepunt ligt echter ongetwijfeld vanachter, waar de Duivels zich meer met het hoofd bewegen dan met de benen. We noemen het ouderdom. Of ervaring. Een kwestie van perspectief.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
