Ondanks de goede prestaties kampt Sint-Truiden VV met een gebrek aan supportersbeleving in het stadion. Alain Coninx, perswoordvoerder en kenner van de club, zoekt een verklaring.
Vandaag krijgt STVV opnieuw bewondering en respect van de buitenwereld, maar het heeft nog wel een pijnpunt. Ondanks alle lof, de uitstekende resultaten en het verzorgde voetbal daagden een paar weken geleden slechts 4500 kijkers op. En dat voor een ploeg die op een voor Sint-Truiden ongewone topzesplaats staat. Coninx zucht: ‘We hebben te weinig supporters. Dat is een werkpunt: hoe halen we meer mensen naar het stadion?’
Aan het comfort kan het niet liggen, want al een paar jaar speelt STVV in een ultramodern complex waar je gerust vrouw, kinderen en grootouders mee naartoe kunt nemen. ‘Misschien is het net dat’, meent Coninx in Sport/Voetbalmagazine. ‘Is er op korte termijn té veel veranderd, zijn we plots té luxueus, té nieuw geworden voor deze streek? Mensen kunnen moeilijk tegen verandering. Die heeft hier wel plaatsgevonden: eerst nieuwe eigenaars, dan een nieuw stadion, kunstgras, nu Japanse eigenaars. Dat is veel verandering in zo’n korte tijd. Ik dacht: als we goed spelen én resultaten halen, komt dat allemaal in orde. Niet dus.’
Vandaag kan in de feestzaal R-Vue 1500 man in alle comfort na de wedstrijd vieren. Heel anders dan voorheen in het vervallen café achter de tribune, waar men ooit na de thuismatchen samentroepte, zong, dronk en danste. ‘In die chique, supermoderne zaal moeten we nog een voetbalziel krijgen. Hebben al die veranderingen de oude mannen die op het oude Staaien thuis waren misschien afgestoten terwijl we nog volop bezig zijn de jongere mensen, ook vrouwen, aan boord te krijgen? Tegen Genk en tegen Anderlecht zijn ze er plots weer allemaal, met 12.000, maar dat is niet voldoende.’
Toch heeft Alain Coninx, die net als iedereen eerst de kat uit de boom keek bij de overname, een goed gevoel bij wat er op Stayen gebeurt. Stilaan worden de nieuwe Japanse eigenaars aanvaard: ‘Het is simpel. De supporter wil slechts één zaak: winnen. En dat doen we.’
De nieuwe eigenaars spelen kort op de bal, zegt de perswoordvoerder: ‘Zij zorgen voor de centen, zij beslissen. Ze kenden hier niemand, spreken de taal niet, maar ik zie het langzaam evolueren. Dat is de constante in hun verhaal: ze doen het traag. De eerste keer toen ze ontvangen werden op het stadhuis, schreven ze in het guldenboek een Japanse tekst: ‘Traag maar gestaag.’ De Japanse mentaliteit lijkt een beetje op die van ons. Ze zijn ook bescheiden, dringen zich niet op. Ze willen vooral niet storen, maar ze hebben wél meer ambitie dan wij.’
