Terem Moffi: ‘Door mijn moeder ben ik Chelseafan geworden’

Winterkoopje Terem Moffi, Nigeriaanse spits van twintig uit Litouwen, maakte bij KV Kortrijk een blitzstart in de Jupiler Pro League. Een portret.

In Kortrijk wisten ze het snel: Terem Moffi is niet het type profvoetballer dat schoorvoetend op de club aankomt en zaagt over pietluttigheden, hij is iemand die dankbaar en enthousiast in het leven staat en denkt in mogelijkheden en niet in problemen. Na één dag in het Guldensporenstadion was hij al geïntegreerd en ook op het veld viel zijn onbevangen, positieve spontaniteit op. Hij lijkt een jongen zonder zorgen en zonder stress.

‘Dankbaar en enthousiast zijn, is de sleutel tot voetbal’, zegt hij. ‘Het is de reden waarom je voetbalt: om je gelukkig te voelen, vrij te zijn, te spelen en te genieten van het moment. Dat is wat ik elke keer probeer te doen. Iedere dag, iedere training, iedere wedstrijd. Niemand is zonder zorgen, maar wanneer je het veld opgaat, moet je die zorgen aan de zijlijn achterlaten en die pas weer oprapen wanneer je het veld verlaat. Wat de omstandigheden ook zijn: het is de mentaliteit die bepaalt wat je ervan maakt.’

Afrikaanse inspirators

Hij groeide op in Calabar, een stad in het zuidoosten van Nigeria, in een gelovig gezin van goed opgeleide ouders met vier zonen. ‘We zijn pinksterchristenen ( christelijke stroming die de Bijbel vrij letterlijk interpreteert, nvdr)’, vertelt hij. ‘Ons geloof helpt ons met vertrouwen naar de toekomst te kijken en te doen wat nodig is om onze dromen te verwezenlijken. We lezen de Bijbel en bidden niet alleen omdat we geloven, maar ook om meer te begrijpen, in rust en stilte en de aanwezigheid van God.

‘Mijn vader is advocaat en mijn moeder werkt voor de nationale gezondheidsverzekering. Mijn jongere broer is achttien en is aan rechtenstudies begonnen. Mijn jongste oudere broer studeerde met een beurs geneeskunde in Rusland en mijn oudste broer deed openbaar bestuur in Manchester. Ik was zelf ook klaar voor de universiteit, maar ik kon niet gaan door het voetbal.’ ( lacht)

Want, zegt hij: er zit ook voetbal in de genen. ‘Mijn vader was doelman in de Nigeriaanse competitie en al mijn broers voetbalden. Alleen mijn moeder speelde nooit voetbal, maar ze begrijpt het spel wel. Ze kent veel spelers en veel coaches en is supporter van Chelsea. Eigenlijk is het door haar dat ik ook Chelseafan ben geworden. Dat is begonnen in de succesrijke periode onder José Mourinho, toen er heel veel Afrikanen bij Chelsea speelden. Didier Drogba, Claude Makelele, Salomon Kalou, John Obi Mikel, Michael Essien. ‘

Het waren grote inspirators voor jonge spelers op het zwarte continent die dromen van een carrière in Europa. ‘Als je ziet dat Drogba zijn weg maakte via de Franse tweede klasse, denk je: waarom zou ik dat niet kunnen? En dan zeg je: dat zou ik kunnen zijn. Dat sluipt in je hoofd, je blijft ermee bezig en je gaat harder trainen. Nu zijn Sadio Mané en Mo Salah de standaard voor Afrikanen. Je redeneert: als een Afrikaan kans maakt om de Ballon d’Or te winnen, waarom zou ik mezelf niet uitdagen om de volgende te zijn die daarvoor in aanmerking komt?’

Intussen is hijzelf een inspirator. ‘Wel… ( lacht) Ik krijg berichten van vrienden en van jongens uit de academie in Calabar waaruit ik kom, dat ze naar mij opkijken en dat ik hen inspireer en motiveer om hun best te doen. Het is tegelijk grappig, omdat ik pas twintig ben en zelf nog opkijk naar anderen. Maar het is een feit dat elk succesje van een Afrikaan in Europa een plezier is voor zijn hele gemeenschap.’

Bijzondere ouders

Voetballen leerde hij op straat, in academies in Calabar en Lagos en uiteindelijk ook in de Buckswood Football Academy in East Sussex. ‘Tot mijn twaalfde was ik een luie aanvallende middenvelder’, lacht hij. ‘Ik moest alle ballen krijgen, dribbelde, creëerde kansen en scoorde, maar het vuile werk liet ik aan anderen over. Door mijn vader ben ik veranderd. Hij zei: ‘Zo kun je niet voetballen, je moet op de bal jagen en agressief zijn.’ In de academie in mijn stad zei de coach ook: ‘Als je niet werkt, kun je niet in mijn middenveld spelen.’ Na een tijd concludeerde hij dat ik geen middenvelder maar een spits was.’

De kleine Moffi was in elk geval bezeten van voetbal. ‘Op school was ik niet de slimste van de klas. Maar had ik nog maar de helft van de tijd die ik in het voetbal stak in mijn studies gestoken, dan was ik misschien een genie geworden. ( lacht) Voetbal was wat mij dreef en mijn keuzes bepaalde. Na drie jaar in de academie in Calabar en negen maanden in een academie in Lagos verhuisde ik via de Buckswood Football Academy naar het Engelse collegevoetbal. Mijn coach daar overtuigde mij ervan dat ik een sprinter ben en maakte van mij de snelste speler van de ploeg. Na achttien maanden kreeg de assistent-coach een aanbieding van het Litouwse FK Kauno Zalgiris en nam hij mij naar daar mee.’

Maar na drie maanden en één goal in acht wedstrijden hield het daar op en kreeg Moffi visumproblemen. Zijn laatste competitiewedstrijd met FK Kauno Zalgiris was op 22 oktober 2017 en zijn eerste met FK Riteriai Vilnius speelde hij op 3 maart 2019. ‘Acht maanden zat ik thuis te wachten op mijn visum. Ik ben zelfs naar Zuid-Afrika moeten reizen, omdat er in Nigeria geen ambassade van Litouwen is. Je kunt je niet voorstellen wat het met je mindset doet als de weg naar je bestemming opeens onderbroken wordt. Intussen weet ik wel hoe ik in momenten dat ik mij down voel in mijn hoofd negativiteit in positiviteit kan omzetten. Mijn moeder zegt altijd: wat er ook gebeurt, be happy en laat alles wat jou stress bezorgt los.’

Hij prijst zich gelukkig met wijze en liefdevolle ouders, benadrukt hij niet voor het eerst. ‘Ze zijn echt bijzonder. Ze houden van hun kinderen, maar ook van mensen die ze niet kennen. Ik ga je een kort verhaal vertellen. Op een dag was ik met mijn moeder onderweg met de wagen, naar school of naar de academie, dat weet ik niet meer precies. Toen ze langs de weg een man zag die hulp nodig had, stopte ze, nam hem mee, verzorgde hem twee jaar en zorgde zelfs voor werk voor hem. Van zo’n moeder leer je veel. Onder meer dat het in het leven niet alleen om jezelf en je eigen familie gaat maar om al wie noodlijdend is.’

Zevende hemel

Zijn geduld loonde: bij FK Riteriai in Vilnius brak hij vorig seizoen door met 20 doelpunten in 29 officiële wedstrijden. Eind 2019 testte hij een week bij Mouscron, maar kreeg er geen contract. ‘De reden ken ik niet. Toen ze ‘neen’ zegden, zei ik: ‘Oké.’ Ik oordeel daar niet over, ik aanvaard het en kijk vooruit.’

KV Kortrijk gaf hem wel een contract. En intussen scoorde hij al drie keer voor zijn nieuwe club, onder meer bij zijn debuut tegen Club Brugge, na een inspanning die startte op de eigen speelhelft nog wel. ‘Ik was echt in de zevende hemel toen. Maar zo’n goal maken tegen zo’n ploeg, dat gebeurt ook niet elke dag natuurlijk. Dat gaf mij zoveel energie.’ Dat hij het doelpunt vierde met een salto, was dan weer niet ongewoon. ‘Ik doe dat al van toen ik klein was. Daar groeien wij mee op en dagen we elkaar mee uit. Jullie niet?’