Sport/Voetbalmagazine trok naar Metz op zoek naar de roots van Anderlechtdoelman Thomas Didillon. Daaruit blijkt dat de Franse goalie even goed de intellectuele capaciteiten bezat om chirurg te worden.
Zo legt Olivier Perrin, een ex-trainer van Didillon bij FC Metz, aan Sport/Voetbalmagazine uit dat het niet evident was om tot de jonge Thomas door te dringen. De mensen van de sportieve omkadering merken dat Didillon als een bezetene alles analyseert. Op het ziekelijke af.
‘Thomas is een intellectueel’, aldus Perrin. ‘En wat doet een intellectueel? Alles uitpluizen, ontleden en doorlichten. Zo iemand is automatisch veeleisend voor zichzelf en elk foutje kan tot een kortsluiting leiden in zijn hoofd. Zo was Thomas. Hij stelde zich vragen die niet eens bij mij opkwamen. Met de jaren is hij veranderd. Vroeger was hij dikwijls gejaagd, gestresseerd en stelde hij zich altijd ter discussie. De laatste keer dat ik hem aan de telefoon had, vond ik hem cool.’
Schoolopleiding
FC Metz heeft een samenwerkingsakkoord met het Lycée Cormontaigne dat kleppers als Miralem Pjanic (Juventus) en Maxwel Cornet (Lyon) onder zijn oud-leerlingen telt. Metz gaat er prat op dat het de beste schoolopleiding aanbiedt van alle voetbalcentra in Frankrijk. Tien jaar aan een stuk lag het slaagpercentage in het laatste jaar van het middelbaar onderwijs zelfs op honderd procent.
Didillon is een puur product van het systeem-Metz en rijft een ‘bac S’, een diploma wetenschappen, binnen. Met onderscheiding. Vooral zijn scriptie maakt indruk. Doorgaans schrijven voetballers een verhandeling over banale zaken uit het voetbalmilieu. Didillon mikt hoger en maakt een lijvig dossier over het besluitvormingsproces van doelmannen in een één-tegen-éénsituatie. ‘Dat was het werk van een universiteits- of hogeschoolstudent, niet van een scholier’, meent Pascal Deck, die verantwoordelijk is voor de opvolging van de topsporters op Cormontaigne.
Veel scheelt het niet of er was nooit sprake geweest van een loopbaan op het hoogste niveau. Op een dag belt vader Didillon in paniek de raadgever van zijn zoon op. Thomas is zeventien en vraagt zich immers af of hij voort zal voetballen. Het liefst zou hij geneeskunde studeren én blijven voetballen. Na een gesprek met zijn raadgever en de directeur opleidingen van FC Metz komt Didillon tot de conclusie dat studies geneeskunde onmogelijk gecombineerd kunnen worden met voetbal. Op zijn zeventiende tekent hij toch zijn eerste profcontract in het Stade Saint-Symphorien.
‘Hij was een briljante leerling, die twijfelde om voltijds voetballer te worden’, weet Perrin. ‘Als je hoogbegaafd bent in twee domeinen is het moeilijk om een keuze te maken. Maar er is niets mis mee om tot je achttien of negentien jaar te voetballen in een professionele omgeving en dan iets totaal anders te doen. Het welslagen van een mens wordt toch niet afgemeten aan zijn sportcarrière. Wie waren wij om Thomas te overtuigen zijn levensproject op te geven?’
