Toen het Kiel ontplofte

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, grasduint iedere zaterdag in zijn archief. Deze week: mijmeringen over Beerschot.

Het Kiel ligt er troosteloos bij. Ooit was dit het decor van fantastische wedstrijden, van spektakel en doelpunten, van artiesten die de supporters in extase brachten. Zoals de legendarische Rik Coppens die vijftien jaar voor Beerschot voetbalde en voor wie ooit 13.000 mensen naar het stadion kwamen toen hij na een lange blessure zijn wederoptreden maakte. Coppens vond dat niet abnormaal: hij vond zichzelf als voetballer zeer de moeite waard. Later werd hij, in twee passages, trainer op Beerschot. Hij gaf Juan Lozano, nog een icoon, een vrije rol. Verlost van welke opdracht dan ook bracht die met zijn onnavolgbare dribbelbewegingen het stadion in vuur en vlam.

Beerschot, dat was gezelligheid en folklore. Toen de Duitse international Lothar Emmerich daar in 1969 arriveerde, wist hij niet wat hij zag. Als er ’s avonds werd gespeeld kregen de spelers ’s middags een menu van vier gangen. Na een korte wandeling wilde Emmerich, die van Borussia Dortmund kwam, gaan rusten. Dat kon niet. Hij moest terug naar het restaurant. Daar wachtte een kop koffie met… cognac.

Emmerich was een beweeglijke en dodelijk efficiënte spits. Hij maakte in zijn eerste seizoen 29 doelpunten in 30 matchen en vierde iedere treffer op een zeer uitbundige manier. Dan ontplofte Het Kiel. Maar hij moest zich bepaalde gewoontes eigen maken. Zo liep de Fin Arto Tolsa samen met hem in de spits. Die pleegde na iedere training naar de haven te trekken om te zien of er geen Finse boten waren aangemeerd. Dan ging hij met de bemanning praten en drinken, er werden nogal wat flessen sterke drank achterover gedrukt.

Het waren andere tijden. Spelers stonden heel dicht bij de supporters en de ongecompliceerde Emmerich, opgegroeid in een arbeidersgezin, ging daarin voorop. Na zijn actieve carrière ging hij zich bij Borussia Dortmund bezighouden met fanbegeleiding, hij fungeerde als het ware als een soort brug tussen ploeg en supporters. Is het zo’n functie die ze nu bij Beerschot niet nodig hebben om het vertrouwen met de achterban te herstellen?