Topschutter Thomas Henry (OH Leuven): ‘In België is mijn wereld opengegaan’

Om op weg naar 1A voorbij Beerschot te geraken rekent OH Leuven binnenkort op Thomas Henry, zijn topschutter van de Proximus League. Daarvoor liet de Franse spits deze winter nog zakken vol oliedollars staan: ‘Mijn taak hier zal pas volbracht zijn als we promoveren.’

25 jaar is hij ondertussen, een laatbloeier denken we dan, want pas het voorbije anderhalf jaar kwam hij aan de oppervlakte als profvoetballer. Zelf ziet de Parijzenaar dat anders: ‘Ik ben pas op mijn vijftiende bij een club gaan spelen, in de laagste regionen van het Franse voetbal. Dat ik in tien jaar tijd deze weg aflegde, vind ik al straf. Tot dan speelde ik enkel op straat met vrienden. Doordat we dezelfde achternaam delen – zelfs dezelfde initialen – identificeerde ik mij als jonge gast met Thierry Henry. Hij en Robert Pirès waren mijn jeugdhelden. Van een carrière als profvoetballer was toen echter geen sprake.’

Thomas Henry belandde in de zomer van 2018 in België, bij Tubize, toen nog een club uit 1B. Geleid door Franse bestuurders en een Franse trainer Christian Bracconi. Die kende nog een paar (goedkope) talenten uit de derde klasse in Frankrijk, de National, wat het financieel beperkte Tubize goed uitkwam. Henry werd er weggeplukt bij het bescheiden FC Chambly.

Elf doelpunten in zeventien wedstrijden waren voldoende om na zes maanden in de Proximus League andere clubs te overtuigen van zijn kwaliteiten. In januari 2019 verhuisde de goaltjesdief alweer van Tubize naar OH Leuven. Geen evidente keuze, want de Leuvense club stond op dat moment… laatste.

Thomas Henry: ‘Ik had de faciliteiten bezocht en wist welke mogelijkheden deze club bezit. Met de steun van Leicester City en King Power heeft deze club een mooie toekomst. Bovendien zat Tubize in financiële problemen. Ik had ook aanbiedingen uit 1A, maar ik wilde geen etappes overslaan. Eerst bevestigen bij Leuven en dan eventueel een stap hogerop zetten. Mijn taak hier zal pas volbracht zijn als we promoveren. Daarvoor ben ik gehaald en daarvoor ben ook ik naar Leuven gekomen.’

Had je deze zomer al het gevoel dat het dit seizoen anders zou lopen met Leuven dan de degradatiestrijd een paar maanden eerder?

Henry: ‘Sinds de komst van Frank Vercauteren en Vincent Euvrard in de loop van vorig seizoen merkte je al een stijgende lijn. Ik was ervan overtuigd dat een club met deze mogelijkheden niet twee keer op rij onderaan het klassement zou eindigen. De organisatie die hier staat, de staf, het spelerspotentieel… dat kon niet anders dan aanslaan op een bepaald moment.’

Ondanks de moeilijke periode van OH Leuven vorig seizoen vond jij ook meteen je draai hier.

Henry: ‘Ik vond vlot de weg naar het doel, dat helpt bij de integratie. En in mijn carrière verhuisde ik al enkele keren, weliswaar binnen Frankrijk, maar dan leer je wel je plan trekken. Ik woon nu in het centrum van Leuven, leuk, want alles is dichtbij. Ik wandel geregeld rond in de stad. En ik doe uitstapjes: Knokke, Brugge, Luik, Brussel. Ik wil jullie land ontdekken. Enkel Limburg is nog een blinde vlek voor mij.’

Opvallend in je carrière is dat je eigenlijk pas in ons land een echte goalgetter bent geworden. Hoe komt dat?

Henry: ‘Omdat ze me hier voor het eerst vertrouwen geven als spits. Bij de jeugd stond ik ook wel vaak in de aanval, maar eens bij de profs werd ik overal uitgespeeld. Links, rechts, achteraan en vooraan, soms als verdedigende middenvelder. De trainers gebruikten me waar er gaten vielen door een blessure of schorsing. Bij Chambly was ik meestal linksachter.

‘Ik geloofde van mezelf dat ik in de spits kon renderen, maar de trainers niet en uiteindelijk speel je dan waar je kansen krijgt. Van de 100 matchen die ik in Frankrijk speelde, waren er misschien vier als echte nummer 9. Dat ik zoveel posities bekleedde, helpt me nu wel als aanvaller, want ik weet hoe anderen op het veld denken. Nu ik een vaste positie heb, is het ook makkelijker om automatismen te kweken. Daar heb ik vroeger, door mijn polyvalentie, nooit op kunnen terugvallen.’

Was er dan geen enkele trainer die op training zag hoe makkelijk je afwerkte?

Henry: ‘Niemand. Maar ik wil niet alles op mijn trainers afschuiven, soms bracht ik zelf niet genoeg. Vertrouwen doet zoveel! Dat heb ik gevoeld toen ik bij Tubize onder Bracconi werkte. Tubeke had me niet specifiek als spits gehaald, maar hij liet me daar week na week staan. Ik zal hem eeuwig dankbaar zijn. Hetzelfde kan ik zeggen van Nigel Pearson en nadien van Vercauteren en Euvrard bij Leuven. Zij geloofden in mij.’

Frank Vercauteren vertrok in oktober plotsklaps naar Anderlecht. Zorgde dat voor paniek in de kleedkamer?

Henry: ‘Helemaal niet. Met Euvrard bleef er trouwens een uitstekende coach, hij is de mini-Vercauteren. ( lachje) De oefeningen zijn dezelfde, de discipline en de richtlijnen op en naast het veld ook. Vercauteren bracht natuurlijk tonnen ervaring en charisma mee. Een zeer goede coach. Hij volgde alles van op een afstand, maar hij was wel degelijk aanwezig door je af en toe tactische raad mee te geven. Ik snapte zijn vertrek wel: als je die kans krijgt bij Anderlecht, met zijn verleden daar… dat zouden veel mensen doen. Het voetbal zit zo in elkaar: als je goed werk levert, word je weggeplukt.’

Sportieve familie

Je komt uit de derde klasse in Frankrijk, vergelijk dat niveau eens met onze 1B?

Henry: ‘Hier wordt veel meer over de grond gespeeld. Toen ik naar België kwam, werd mij verteld dat de Proximus League erg fysiek is, maar ik kan je zeggen: in de Franse National wordt nog veel heviger gevoetbald – eigenlijk heeft dat nog weinig met voetbal te maken. Er loopt nochtans talent rond. Kijk naar Faïz Selemani en Youssoufou Niakaté, die hier zoveel scoorde voor Union, terwijl hij dat in National weinig deed omdat hij er amper kansen kreeg. De nul houden staat in Frankrijk voorop. Coaches als Vercauteren en Bracconi durven tenminste voor het offensief kiezen. Door naar België te komen, is mijn wereld opengegaan.’

Kon je in de Franse derde klasse leven van voetbal?

Henry: ‘Ja. Ik heb het geluk dat ik nooit anders moest doen dan voetballen. En ik ben altijd zuinig omgegaan met mijn geld. Mijn ouders komen ook uit de sportwereld, zij hebben me altijd gesteund en gestimuleerd, dat helpt. Mijn vader (Jean-Michel Henry, nvdr) is nog olympisch en wereldkampioen geweest in het schermen, mijn moeder kampioen van Frankrijk in het basketbal, mijn grootmoeder zelfs Europees kampioen basketbal en international. Ik ben dus eigenlijk de minst succesvolle van de familie. ( lacht) In mijn jeugdjaren, tot mijn vijftiende, deed ik atletiek. Meerkamp, ik had talent, maar ik verkoos een ploegsport. Ik pluk nu nog de vruchten van die achtergrond, ik denk dat ik op fysiek vlak behoorlijk veelzijdig ben.’

Je hebt twee wedstrijden in de Ligue 1 op je teller staan, bij Nantes. Je was er ploegmaat en concurrent van de betreurde Emiliano Sala. Fijne herinneringen?

Henry: ‘Ik heb hem persoonlijk gekend, dan schrik je wanneer je zo’n nieuws verneemt. Hij was een zeer vriendelijke jongen, zoals al te vaak zijn het de besten die eerst gaan. Eigenlijk praat ik er niet zo graag over. Zijn grinta zal me blijvend inspireren.

‘We waren zogezegd concurrenten, maar die twee wedstrijden stonden we wel samen op het veld. Dat werkte goed, vond ik. Het mooiste moment in mijn carrière. Zeker met dat vurige publiek van Nantes, ze scandeerden zelfs mijn naam. Maar ik was jong en mentaal nog niet klaar voor dat niveau. Het is toch best een harde wereld, waar je moet knokken voor je plek. Ik speelde vooral bij de reserven, maar het klikte niet met de trainer, die me meestal als defensieve middenvelder uitspeelde.

‘Een tweede hoogtepunt was in de halve finales van de Coupe de France, twee jaar geleden met Chambly tegen Les Herbiers. Voor een vol stadion in Nantes. Alleen jammer dat we verloren, want in de finale zouden we tegen PSG uitgekomen zijn, in het Stade de France.’

Topschutter

Je werd topschutter van de reguliere competitie in 1B met 15 doelpunten. Hoe belangrijk is die eretitel voor jou?

Henry: ‘Het enige dat telt, is dat mijn goals punten opleveren. Ik ruil met plezier mijn topschutterstitel in voor de promotie. Maar ik moet wel bekennen dat die eretitel een overwinning betekent op al die trainers die het niet in mij zagen als spits.’

Wie weet kan je, net als je jeugdheld Thierry Henry, ook ooit aan de slag in de Premier League. Speelt het voor jou mee dat OH Leuven een affiliatie heeft met Leicester City?

Henry: ‘Ik weet dat de Engelse bestuurders ons in het oog houden, dus dat doet dromen, ja. Ik zou de gelukkigste mens op aarde zijn mocht ik daar ooit een kans krijgen.’

Je naam werd deze winter genoemd bij heel wat clubs in 1A. Waarom tekende je dan toch een nieuw contract in Leuven?

Henry: ‘Uit België waren er veel geruchten maar geen concreet bod. Uit de Golfstaten wel, die zwaaiden met zware contracten, maar dat interesseerde me niet. Eerst wil ik sportief iets verwezenlijken. Als we met Leuven naar 1A gaan, zou dat perfect zijn. Ik wil op het hoogste niveau kunnen spelen. En als we niet promoveren, vinden we een oplossing. Want nog een seizoen 1B is niet goed voor mijn ontwikkeling.’