Transfers voor de deadline: lastminute staat vaak synoniem voor mislukt

Terwijl de transfer-klok genadeloos verder tikt, proberen clubs nog vlug vlug ‘versterkingen’ binnen te halen. Niet meteen een garantie op succes, zo blijkt. De paniekparade van Sport/Voetbalmagazine: een wandeling langs enkele mislukte valreeptransfers.

Vrijdagavond, om exact 23.59 uur, sluit ook de Belgische transfermarkt. Bijna drie maanden hadden clubs de tijd om hun kern samen te stellen en te versterken, maar er werd gewacht. En gewacht. Net als de voorbije zomers. Heel vaak tot de laatste dagen, soms zelfs tot het laatste uur. Dan gaan alle goede voornemens – minder buitenlandse spelers, inzetten op de eigen jeugd – op de schop en wordt er gekocht en gehuurd.

Heel af en toe wordt een pareltje opgedoken – Thorgan Hazard (Zulte Waregem, 2012), Aleksandar Mitrovic (Anderlecht, 2013), Ruud Vormer (Club Brugge, 2014), Alejandro Pozuelo (KRC Genk, 2015) of Orlando Sá (Standard, 2016) – maar de meeste lastminutebeslissingen zijn geen voltreffers.

Zeker naarmate de deadline van 23.59 uur nadert, worden transfers obscuurder. Met de groeten van de onvermoeibare spelersmakelaars, die als geslepen marktkramers hun laatste voorraden proberen te slijten. Het aanbod bestaat meestal uit geblesseerde, gebuisde, uitgebluste en gedesillusioneerde spelers, maar trainers en clubdirecteurs tuinen er jaar na jaar in. Een overzicht van spelers die in de laatste dagen van de zomermercato over de toonbank gingen.

De transfermarkt heeft zich ontwikkeld tot een entertainmentindustrie. Komt er nog iemand bij? Wie gaat naar waar? Bookmakers verdienen in de laatste dagen van augustus miljoenen, buitenlandse sportzenders scoren kijkcijfers die in de buurt komen van Champions Leaguematchen, cameraploegen bivakkeren op de parkings van stadions en hotels om oogverblindende auto’s te spotten. Zelfs het luchtruim wordt gescand. Zeker sinds Fernando Torres, de beruchte deadlineaankoop, op 31 januari 2013 per helikopter van het trainingsveld van Liverpool naar Chelsea werd gevlogen.

Twee jaar ervoor speelde ook Brian Ruiz, tussen 2006 en 2009 bij AA Gent, de hoofdrol in een bizar helikopterverhaal. De middenvelder van Twente was in de laatste uren van de zomermercato op Craven Cottage om de onderhandelingen met Fulham af te ronden, maar de eigenaar van Newcastle United – Mike Ashley – probeerde de Costa Ricaanse dribbelaar met een rianter salaris alsnog naar Noord-Engeland te lokken. De helikopter stond volgetankt te wachten, maar Ruiz bleef in Londen. ‘Ik had een beter gevoel bij Fulham.’

Dat heeft Nicolae Stanciu ook, wanneer hij eind augustus 2016 voor vijf seizoenen in het Constant Vanden Stockstadion tekent. De 23-jarige Roemeense international werd gevolgd door Internazionale en AC Milan, liet concrete voorstellen van Engelse middenmoters (Hull City, Burnley) schieten én bedankte voor een riant maandloon van 2,5 miljoen euro bij Fenerbahçe.

Volgens de Roemeense media zal de middenvelder van Steaua in Brussel ‘maar’ 900.000 euro per jaar verdienen. Een prikje, weten insiders van het Roemeense voetbal. Rudi Verkempinck, assistent van bondscoach Christoph Daum, noemt hemt ‘de beste speler in Roemenië’ en spaart de lofbetuigingen niet: ‘Hij ziet alles snel, is een echte nummer 10 met een ongelofelijke traptechniek en hij is mentaal heel stabiel.’

Dat is nodig, want de Roemeen sleept twee rugzakken mee. Hij wordt de duurste uitgaande Roemeense transfer én de duurste inkomende transfer in de Belgische competitie: 8,2 miljoen euro, een bedrag dat met bonussen tot ruim 10 miljoen kan oplopen. Daarmee gaat hij vlot voorbij Steven Defour, voor wie Anderlecht twee jaar ervoor 6 miljoen aan Porto betaalde.

Het begin van ‘de man van 10 miljoen’ is veelbelovend en na enkele maanden spreekt zijn beeldschone makelaar, Anamaria Prodan, zich uit over de toekomst van haar spelmaker: ‘Stanciu is voorbestemd om naar een Engelse topclub te gaan. En geloof mij: voor minder dan 30 miljoen zullen ze hem niet krijgen.’ Dat valt tegen. In het tweede seizoen is de Roemeen nergens meer: amper vijf basisplaatsen, één doelpuntje en twee assists. Hij mag al in de winterstop beschikken. Volgende bestemming: Sparta Praag, dat om en bij de 4 miljoen euro betaalt. Een rood cijfer in de paars-witte boekhouding.

Voetbalwebsites zijn als roddelblaadjes. Ze worden verslonden, maar de geloofwaardigheid is soms ver te zoeken. In de zomer van 2015 worden Gareth Bale (Tottenham) en Alexandre Lacazette (Lyon) aan Manchester United gelinkt, Memphis Depay (PSV) zou op weg zijn naar Tottenham en Mats Hummels (Borussia Dortmund) is zo goed als rond met Manchester City. Het ‘nieuws’ wordt breed uitgesmeerd. Wat waar is, is onbelangrijk. En naarmate de transferdeadline nadert, neemt het aantal verse berichten toe. Ook in België.

Club Brugge is die zomer bijzonder actief. Hans Vanaken (4 miljoen) is dé Belgische zomertransfer. Na bekerwinst en een kwartfinale in de Europa League droomt het blauw-zwarte bestuur vooral van het kampioenschap. De laatste titel dateert al van 2005 – véél te lang geleden. De kern wordt gestoffeerd met onder anderen Abdoulay Diaby (Rijsel), Sinan Bolat (Porto), Jean-Charles Castelletto (Auxerre), Dion Cools (OHL) en Sébastien Bruzzese (Zulte Waregem). Die zomer vestigt Vincent Mannaert een nieuw record. Niet één, niet twee, maar drie nieuwe spelers op de laatste veilingdag: Jelle Vossen (Burnley), Mikel Agu (Porto) en de Braziliaan Leandro Pereira, voor ‘een paar miljoen’ overgenomen van Palmeiras.

Een pronkjuweeltje, denken ze bij Club, want tijdens een uitleenbeurt aan Chapecoense heeft de spits 10 keer gescoord in 24 matchen. Die cijfers zal hij in Brugge niet halen: 0 goals en 1 assist… Een roulettetransfer. Na amper één seizoen keert hij op huurbasis terug naar Brazilië – Palmeiras, Sport Recife en Chapecoense – maar scoren lukt ook daar niet meer.

Blessuretijd bestaat niet bij de FIFA. Te laat is te laat. In de zomer van 2011 ziet Marvin Ogunjimi zijn transfer van Genk naar Real Mallorca in rook opgaan. De reden: de Spaanse eersteklasser had de papieren 7 (zeven) minuten te laat doorgestuurd. Een zomer later grijpt ook Club Brugge naast enkele miljoenen, wanneer de overgang van Vadis Odjidja vier minuten na de deadline wordt geregistreerd. En het kan nóg erger. Wanneer Real Madrid op 31 augustus 2015 de papieren voor de overgang van David De Gea – voor 40 miljoen van Manchester United gekocht – wil ingeven, blijkt het Transfer Matching System van de FIFA gesloten. Twee minuten te laat!

De FIFA is onverbiddelijk, ondervindt ook de Zwitserse middenvelder Patjim Kasami tijdens de wintershopping van januari 2013. In de lobby van een Italiaans hotel zwaait zijn makelaar Mino Raiola, de zoon van een Italiaanse pizzabakker uit Haarlem, met champagne. Het is 31 januari en hij heeft, na de miljoenendeals met Urby Emanuelson (Fulham) en Mario Balotelli (AC Milan), net een deal bereikt met Pescara, dat de 20-jarige Zwitser van Fulham zal overnemen. De sfeer in het Milanese hotel is uitbundig, er wordt geklonken en getoost. Tot de stemming volledig omslaat en Raiola woedend aan de balie staat. Wat blijkt? De modem is uitgevallen… Geen transfer, weg vorstelijke commissie. ‘Ze moesten dit hotel volledig afbreken! Het is zoals met de Italiaanse stadions. Ellendig!’

Zulte Waregem is in 2011 wél op tijd. De club zit met een scoreprobleem en gedelegeerd bestuurder Patrick Decuyper ziet in Moussa Maâzou een buitenkansje. De Nigerees zit bij CSKA, dat hem in januari 2009 voor net geen 5 miljoen bij Lokeren had weggekocht, op een dood spoor. De spits is geflopt in Moskou, maakte tijdens uitleenbeurten aan Monaco en Bordeaux geen verpletterende indruk en ook in Waregem is er geen eensgezindheid over zijn komst. Decuyper duwt door, ondanks de hoge huurprijs van 500.000 euro.

Maar de 23-jarige Nigerees heeft helemaal geen trek in Zulte Waregem. Terwijl de transferklok genadeloos verder tikt, schakelt de gedelegeerd bestuurder de hulp in van Willy Verhoost, de man die de spits ooit naar Lokeren haalde. Maâzou laat zich overtuigen, maar een succes zal het niet worden: amper 250 minuten gespeeld, na gebrek aan inzet op training naar de B-kern verwezen en in januari terug naar Moskou gestuurd. Het begin van een reis rond de wereld: Le Mans (Frankrijk), ES Sahel (Tunesië), Vitória Guimarães (Portugal), CS Marítimo (Portugal), Changchun Yatai (China), Randers FC (Denemarken), Ajaccio (Frankrijk) en Lens (Frankrijk), dat nog altijd op een overnemer wacht.

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen: ambitieuze clubeigenaars die zich vergapen aan de etalages van Manchester City of Chelsea, waar met selecties van vaak meer dan 60 spelers altijd wel enkele tientallen jongens in de aanbieding staan. Vaak piepjonge kereltjes, weggekocht bij illustere clubjes en na hun opleiding over het Kanaal op een zijspoor beland. Het overkomt ook Dedryck Boyata, in 2006 op zijn vijftiende door de Citizens bij Brussels weggeplukt, in 2008 de FA Youth Cup gewonnen, anderhalf jaar later onder Roberto Mancini gedebuteerd in de hoofdmacht én in de herfst van 2010 Rode Duivel geworden. Maar jonge spelers passen niet in de megalomane plannen van oliesjeiks.

Boyata haalt in maart 2011 nog even de Engelse headlines, wanneer Mario Balotelli hem van op een terras bestookt met … dartspijltjes. Na een uitleenbeurt aan Bolton wordt hij in 2012, exact 22 minuten voor het verstrijken van de deadline, naar Twente gestuurd. Om er vervolgens in de Eredivisie – één basisplaats – volledig te floppen, waarna hij met een dikke onvoldoende naar Manchester wordt teruggevlogen. Gedesillusioneerd blijft hij nog bijna die jaar proberen, voordat hij zijn carrière bij Celtic Glasgow een doorstart geeft. Mentaal ijzersterk. Er zijn nog uitzonderingen.

Celtic, nóg zo’n club die elk jaar overschotjes probeert te verpatsen. Zoals bijvoorbeeld Tony Watt, de 19-jarige Schotse spits die eind augustus 2013 op huurbasis in Lier arriveert. Een grote naam. Hij had op Celtic Park een nieuwe overeenkomst tot 2016 getekend, maar moest ‘door de grote concurrentie even rijpen in het buitenland’. Een goalgetter, die tijdens zijn debuut voor Celtic in amper vijf minuten twee keer had gescoord en de Schotse landskampioen met een goal naar 2-1-winst tegen Barcelona mikte.

Stanley Menzo is niet onder de indruk, ook al scoort Watt bij zijn eerste invalbeurt nog binnen de twee minuten. ‘Hij heeft talent, maar is lui en niet fit’, klinkt het bij de T1. Een paar dagen erna, op het veld van Lommel, tekent Watt voor de 2-2 en trekt hij zijn shirt uit. ‘Ik wist dat ik geel zou krijgen, maar ik wilde alleen tonen dat ik niet te dik sta.’

In november krijgt hij rood, amper 28 seconden nadat hij op het veld is gekomen. Menzo stuurt hem een paar keer naar de B-kern, maar in december redt hij met opnieuw twee goals het vel van zijn geplaagde trainer. ‘Vandaag ben ik blij, maar de kans is groot dat ik hem morgen weer wil vermoorden. Zo is het altijd met hem.’ En ook Watt blijft fulmineren: ‘Als we verliezen, dan krijg ik kritiek. Sorry hoor, maar het is zijn schuld.’

Pick your battles, Watt had de uitdrukking blijkbaar nog nooit gehoord. Exit de Schot, die ondanks zijn reputatie in 2014 met open armen voor 1,5 miljoen en voor vijf seizoenen door Standard wordt binnengehaald. Ook dat wordt geen succes. Watt is nog altijd maar 24, Saint Johnstone is zijn tiende club…

Het seizoen 2012/13 staat voor de deur en naar ‘goede’ gewoonte wordt er in de kantoren van het Etihad Stadium in Manchester volop gekocht en verkocht. Emmanuel Adebayor en Nigel de Jong mogen beschikken, op de allerlaatste dag tekenen onder andere Maicon (Inter), Matija Nastasic (Fiorentina) en Javi García (Benfica) hun overeenkomst. Sjeik Mansour bin Zayed Al Nahyan, de eigenaar van Manchester City, is een man met een reputatie op deadlinedag. Toen hij de club met de Abu Dhabi United Group op 1 september 2008 overnam, was het marktplein nog één dag open. Als stunt werd Robinho ingevlogen. De Braziliaan was al maanden het onderwerp van speculaties en had blijkbaar geen idee meer waar hij was, toen hij tijdens zijn voorstelling in Manchester de micro nam: ‘Chelsea heeft me een geweldig aanbod gedaan. Euh… Manchester City. Sorry.’

Op bijna hetzelfde moment wordt Dalibor Veselinovic voorgesteld op het Kiel. De Servische spits is een probleemgeval bij Anderlecht, maar transfers zijn nu eenmaal geen exacte wetenschap. In het beste geval proberen clubs het risico op mislukking in te perken door scouts op pad te sturen, op zoek naar onmiddellijke versterking of spelers die later voor veel geld kunnen doorverkocht worden. Veselinovic, in januari 2011 voor een habbekrats (maar na negatief advies van de Anderlechtscouts) bij Brussels weggeplukt, zit in … geen enkele categorie. Na goed zes maanden wordt hij naar Kortrijk gestuurd (12 goals), het seizoen erna verkast hij op deadlinedag naar Beerschot. ‘Ik wil hier topschutter worden’, klinkt het ambitieus. Maar: 10 wedstrijden, 4 doelpunten en na de winterstop naast de selectie gezet.

De Serviër passeerde nog bij Waasland-Beveren, schitterde af en toe bij KV Mechelen, zocht het avontuur in Zuid-Korea (Incheon United) en werd vorig seizoen na zes maanden bedankt door Ajaccio. Voorlopig lijkt niemand nog geïnteresseerd in de 30-jarige spits, klant van het makelaarsbedrijf – what’s in a name? – Dribbling Agency.

De schijnwerpers draaien begin 2013 naar Paris Saint-Germain, sinds de overname door Qatar Sports Investments (2011) de nieuwe diva op de catwalk van het mondiale voetbal. Er wordt op geen miljoentje meer of minder gekeken. In de zomer van 2013 betalen de Qatarese geldschieters 140 miljoen voor vier nieuwe spelers, Edinson Cavani (Napoli) is met 64,4 miljoen het nieuwe prijsbeest. Ter vergelijking: De 186 nieuwe spelers in de Belgische competitie kosten op dat moment net geen 30 miljoen samen.

Ook Waldemar Sobota is geen dure vogel. Voor ongeveer een miljoen euro laat Slask Wroclaw hem op 31 augustus voor vier jaar naar Club Brugge vertrekken. Detail: exact 23 dagen ervoor heeft de 26-jarige Poolse dribbelaar van Wroclaw blauw-zwart met twee goals uit de Europa League gekegeld. Maar, benadrukt technisch directeur Arnar Grétarsson: Club volgt hem al máánden.

Een laatbloeier, klinkt het in Polen, waar voetbaljournalisten vooral verbaasd zijn over de Brugse belangstelling. ‘Uit de duels tegen Club zou kunnen blijken dat hij gemakkelijk scoort, maar eigenlijk is dat niet zo. In drie jaar Extraklasa amper negen goals. De twee duels tegen Club Brugge waren zijn beste wedstrijden tot nu toe op internationaal niveau.’

De Pool was eerder al in verband gebracht met Schalke 04 en ‘andere Duitse clubs’, maar ook dat is een steeds terugkerend deuntje in transferverhalen: Belgische bestuurders die net iets sneller handelen dan collega’s van vaak gerenommeerde buitenlandse clubs… De Pool zal in Brugge af en toe flitsen – twee assists in de 4-0 tegen Anderlecht – maar valt in de loop van zijn eerste seizoen steeds meer naast de selectie. Na anderhalf jaar, gekruid met 6 goals en 8 assists, valt het doek over zijn Brugse carrière en trekt Waldi op huurbasis naar Sankt Pauli, de cultclub in de 2. Bundesliga, die hem in maart 2016 definitief zal overnemen. Voor om en bij de 300.000 euro…

Voetballers die zichzelf met verkeerde beslissingen in de voet schieten, de lijst is nog amper bij te houden. Peter Odemwingie heeft er sinds de wintermercato van 2013 een ereplaatsje. De ex-aanvaller van La Louvière (2002-2004) is al maanden ongelukkig bij West Bromwich Albion, maar een akkoord met Queens Park Rangers lijkt in de maak.

Op 31 januari rijdt hij na de training met de auto van Birmingham naar Londen, waar hij op de parking van Loftus Road vlotjes handtekeningen aan supporters uitdeelt en aan een tv-ploeg van Sky Sports zegt dat hij klaar is om ‘een nieuw hoofdstuk’ te schrijven. Klein detail: QPR heeft Odemwingie níét gekocht, de poorten van het stadion blijven gesloten. Ontgoocheld keert hij terug naar Birmingham, waar hij door boze fans wordt opgewacht. Het zou niet meer goed komen met Odemwingie, die op zijn 37e op de loonlijst staat van Madura United, een clubje uit Indonesië.

Voetbal in Indonesië? Jawel. In 2014 nog 159e op de FIFA-ranking, maar dat hield Waasland-Beveren niet tegen om Arthur Irawan (22) binnen te halen. Opgeleid bij Manchester United en Espanyol Barcelona, maar aan het verkommeren bij het tweede elftal van Málaga CF. Een marketingtransfer! Vooral een commercieel interessant profiel, denken ze op de Freethiel, want Irawan is een halve held in zijn thuisland en heeft meer dan 68.000 volgers op Twitter.

Alleen: eerste klasse is veel te hoog gegrepen. Bij zijn afscheid in de zomer van 2016 staan er welgeteld 16 (zestien) minuten competitievoetbal op de teller. Een win-winsituatie? Natuurlijk niet. Lastminutetransfers zijn bijna zonder uitzondering verlies-verliessituaties. Nog dit. De ex-speler van Persija Jakarta, Borneo FC en Persebaya heeft momenteel 185.000 volgers op Twitter. Iemand interesse?