Wat viel ons op op tactisch vlak tijdens de vorige speeldag?
1. Denkt Standard genoeg aan zijn verdediging?
Wanneer je de gelijkmaker van Kerim Mrabti zag op Sclessin, kon je niet anders dan terugdenken aan de laatste goal van Bas Dost die de Rouches een week eerder incasseerden tegen Club Brugge. In beide gevallen werd de Luikse verdediging te gemakkelijk opgerold door een pass tussen de centrale verdediger en de linksachter door.
Het is een zone waar meer en meer clubs die hun aanvallen zorgvuldig opbouwen op mikken, omdat de verdedigers dan verplicht worden om snel om hun as te draaien en naar hun eigen doel te lopen – een achtervolging waar ze altijd te laat voor zijn vertrokken.
Er is zeker iets mis met de coördinatie tussen de twee centrale verdedigers Kostas Laifis en Noë Dussenne, die van zodra ze een vonk zien al voor brandweerman willen spelen, maar het probleem komt ook voort uit het gemak waarmee de aanvallende middenvelders van de tegenstanders hun doosteekballen mogen geven.
Aron Dønnum en Mathieu Cafaro doen hun stinkende best aan de overkant van het veld, waar ze alle kanten van het veld bestrijken, maar ze komen vaak te laat om de flanken mee af te dekken zodat Nicolas Raskin en Merveille Bokadi alle bressen moeten dichten.
En wanneer zij trachten te verhinderen dat er een doorbraak komt op de vleugel, zetten ze onvermijdelijk centraal de deuren open. Daardoor kan de tegenstander te gemakkelijk oprukken en noch Laifis noch Dusenne hebben de wendbaarheid en het atletisch vermogen om tijdig de brandblusser te gebruiken – iets wat Ameen Al-Dakhil tegen Eupen wel enkele keren kon doen.
2. Hoe slaagt Union erin om de beste defensie van het land te hebben?
Op het vlak van verdedigen hoeft Union van niemand lessen te krijgen. Felice Mazzu staat misschien niet bekend als de grootste offensieve strateeg – al stellen zijn spelers dat gegeven momenteel wel in vraag – hij kent alleszins zijn gelijke niet als het gaat om de ideeën van de tegenstander te dwarsbomen.
Een tactiek die allicht verklaart waarom Union al voor de vijftiende keer dit seizoen de kansen van de tegenstander wist te beperken tot minder dan 1 expected goal. Voor Anderlecht was dat slechts amper 0,47 expected goals, terwijl paars-wit dit seizoen toch de productiefste ploeg is.
Het verdedigende profiel van Bart Nieuwkoop was wonderwel geschikt om de sterkte van de Anderlechtse linkerflank te bekampen, zeker in een wedstrijd waarin de rechterflank van elk team het erg voorzichtig aanpakte: enerzijds Bogdan Michajlitsjenko die Loïc Lapoussin afremde, anderzijds Nieuwkoop, Ismaël Kandouss en het middenveld van Union die Lior Refaelov insloten wanneer die naar binnen trok, zonder daarbij te veel ruimte te laten voor de rushes van Sergio Gómez. Bij het laatste fluitsignaal had de Spanjaard slechts één voorzet getrapt, zodanig zat hij geklemd tussen de rollagers van Mazzu’s schuivende verdediging. De Israëlische Gouden Schoen van zijn kant kwam nooit uit de verf tussen de linies.
3. Waarom is Eder Balanta van bankzitter basisspeler geworden?
Het contrast is opvallend. Tijdens de eerste vijf speelhelften van Club Brugge onder Alfred Schreuder mocht Eder Balanta vier procent van de tijd meespelen. Negen minuten slechts, tot Casper Nielsen profiteerde van de boulevards die hem een helft lang werden aangeboden door Ruud Vormer, die voorbijgesneld werd als een step op het middenvak van een Duitse autostrade.
Op dat ogenblik begreep de Nederlandse coach dat hij daar iemand moest zetten die het verkeer kan regelen. In de laatste drie speelhelften van blauw-zwart kreeg de Colombiaan 92 procent speeltijd.
Balanta is in ons land een referentie op het vlak van tegenaanvallen afblokken en dus is hij een kostbare troef voor een ploeg die rond de grote rechthoek van de tegenstander wil voetballen, waarbij die tegenstander loert op een kans om te counteren.
Op de Belgische velden komt niemand in de buurt van zijn 12,5 verdedigende duels per wedstrijd. En vooral: hij stopt niet met verdedigen wanneer de bal zich tussen hem en zijn eigen doel bevindt. Kortom: hij is onontbeerlijk als waakhond voor een driemansverdediging.
4. Heeft KV Oostende de oplossing gevonden voor de pressing van Cercle?
Als je de Kustboys op het veld van Brugge lange ballen zag trappen, moest je onvermijdelijk terugdenken aan de manier waarop José Mourinho met Manchester United het dynamische Ajax van Peter Bosz bekampte in de Europa Leaguefinale van 2017.
The Special One had aan Chris Smalling gevraagd om elke bal die voor zijn voeten kwam zo ver mogelijk weg te schoppen, bij voorkeur richting het hoofd van Marouane Fellaini. Achteraf bleek dat hij daarbij gezegd had: ‘Als de bal daar niet is, op wie gaan ze dan druk zetten?’
Naar verluidt moet je een oude aap geen smoelen leren trekken en dus trapte KV Oostende niet in de val die het vorig seizoen zelf voor zijn tegenstanders pleegde te spannen. Meer dan een vijfde van de passes van de Kustboys (20,26 procent om precies te zijn) was een lange bal. Dat is ruim boven hun gemiddelde van 14,90 procent.
Daardoor kon Cercle de bal niet in de gevaarlijke zones veroveren, iets waarmee ze de tegenstander vaak schade berokkenen. Geholpen door een uitstekende doelman Guillaume Hubert wisten de bezoekers de nul te houden en met een schitterende vrije trap van Maxime D’Arpino graaiden ze zelfs de drie punten mee.
5. Waarom grijpt Javier Torrente met Beerschot terug naar offensief voetbal?
Aangezien Tarik Tissoudali nooit afdoende werd vervangen, zullen we op het Kiel niet snel het spectaculaire voetbal van in de periode onder Hernán Losada terugzien. En toch hebben de Ratten, als we de cijfers bekijken, teruggegrepen naar een meer open voetbal, nadat Will Still, Peter Maes en nadien ook Javier Torrente de deur op slot gooiden om punten te pakken.
De Argentijn was duidelijk minder overtuigd van een verdedigende aanpak en kiest opnieuw voor de aanval. Hij zette zijn ploeg tegen Zulte Waregem zelfs in een 3-4-1-2, in wat een wedstrijd boordevol emoties werd. De bedoeling was om veel mogelijkheden te creëren vanuit de passes van Raphael Holzhauser, die een sleutelrol moet spelen in de strijd om het behoud.
In aanvallend opzicht zijn de Antwerpenaars momenteel gevaarlijker dan ooit dit seizoen, met een gemiddelde van 1,48 expected goals per match in januari, tegenover 1,19 tot eind december. Het probleem is dat de offensieve sector noch het talent noch de meeval heeft van de periode onder Losada, al zijn de Mannekes met acht goals wel de productiefste ploeg na Nieuwjaar.
De rekening wordt vooral aan de andere kant van het veld betaald: van de 1,70 expected goals die Beerschot voor Nieuwjaar moest toestaan, is dat ondertussen opgelopen tot 2,72. Daarmee heeft het ook de slechtste verdediging in eerste klasse in 2022.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
