In vijf stappen blikken we nog eens terug op wat er het afgelopen weekend op tactisch vlak aan de hand was in de Jupiler Pro League.
Infiltratielessen met Teuma
De trofee van beste infiltreur in de Jupiler Pro League was lang voorbehouden aan Ruud Vormer, maar staat ondertussen stevig op de schoorsteenmantel van Teddy Teuma. Tegen Charleroi heerste de Maltees tussen de linies met zijn diagonale loopacties die verwaaring zaaiden bij de centrale driehoek van de Zebra’s.
Behalve een goeie traptechniek bij stilstaande fases, beschikt de linkspoot van Union over energie die hij altijd goed benut. Telkens de verdediging van de Carolo’s de bal wegwerkte, kwam hij door zijn dynamisme voor de middenvelders van de tegenstander en kon hij voluit hun achterlijn aanvallen. Het is een kwestie van op het juiste moment enkele meters te lopen en zo telkens een kleine voorsprong te nemen. Verticale loopacties van middenvelders zijn moeilijk af te stoppen als ze met de juiste timing worden uitgevoerd en dus een van de sleutels van het Belgisch voetbal. En er lopen er op de Belgische velden maar weinig rond die daar zo goed in slagen als Teuma.
De betere versie van Nicolas Raskin
De uitspraken van het bestuur van Standard zijn duidelijk : Nicolas Raskin aan boord houden is een prioriteit. Van hem een van de boegbeelden van hun project maken ook. In afwachting dat op bestuursniveau de daad bij het woord wordt gevoegd, is dat idee alvast duidelijk te zien in het spelplan van Ronny Deila. Door zijn ploeg in een dynamische en verticale 4-2-3-1 te laten spelen, zorgt de Noor ervoor dat hij de beste versie van zijn middenvelder te zien krijgt, een die zijn kwaliteiten in de verf zet en zijn mankementen zorgvuldig weet te camoufleren.
Op het veld moet Raskin bewegen. Te veel om als enige wachtpost voor de verdediging te fungeren. Net zoals Razvan Marin voor hem, maar in een ander register, heeft de man uit Borgworm er behoefte aan om het spel voor zich te zien en ondertussen naast hem wat zekerheid te hebben om naar voren te kunnen trekken wanneer de gelegenheid zich voordoet. Gojko Cimirot vult die rol uitstekend in, waardoor Raskin kan infiltreren en ook kan afhaken om de spelopboiw te organiseren of over grote afstand te kijken zoals bij de goal van Denis Dragus. De nummer 26 van de Rouches is niet aan één plaats gebonden. Die natuurlijke agressiviteit komt van pas in de pressing die Deila centraal wil installeren. Door de dubbele pivot kan Raskin van ver vertrekken en toch altijd dicht bij de bal zijn. Goeie punten voor hem.
De favoriete wissel van Felice Mazzu
In de tien jaren dat hij op de bank zit bij een profploeg is het bijna een gewoonte geworden. Toen Felice Mazzu zag dat Abdulrazak Ishak een rood karton onder de neus kreeg, ging hij met zijn bank om op de manier en met de helderziendheid van iemand die weet wat hij doet. Het was tenslotte al de achttiende keer sinds hij in eerste klasse terechtkwam dat de ex-carolo zijn ploeg tot tien herleid zag op een moment dat er nog meer dan twintig minuten te spelen zijn. Nadat hij zijn ploeg onveranderd had gelaten tot aan de rust, kon hij zijn favoriete ingreep uitvoeren.
Bij Charleroi leidden de rode kaarten van Clément Tainmont (twee vroegtijdige in twee jaar) telkens tot een overgang van een 4-4-2 naar een 4-3-2, waarbij de twee aanvallers op de verdediging van de tegenstander moesten blijven wegen, telkens met succes. Een overwinning met numerieke minderheid in Moeskroen, een puntendeling in Gent en een idee dat rijpt : de boodschap overbrengen op zijn spelers vanaf de bank. Tegen Cercle leidde een gelijkaardige redenering ertoe dat hij bij de rust Fabio Silva inbracht en Benito Raman naar de flank trok om de tegenstander een zeer dreigende 3-4-2 voor te schotelen. Die tegenstander gebruikte sowieso zelden zijn achterlijn om mee aan te vallen. Ook al leed Anderlecht uiteindelijk een nederlaag, het toonde zich veel dreigender met tien dan met elf spelers.
Hoe Bernd Storck de zwaktes van Club Brugge uitbuitte
Wanneer een grote ploeg in de competitie struikelt tijdens een schijnbaar onschuldige verplaatsing, dan legt men de fout meestal bij de grote ploeg. Maar ook al was Club Brugge duidelijk niet in zijn dagje aan de Kehrweg, met een stuitend gebrek aan ideeën in balbezit, het moet ook gezegd worden dat de Panda’s van Bernd Storck hun plan om Club aan te pakken uitstekend uitvoerden.
Met pressing van man op man, zoals hij dat tijdens heel de voorbereiding deed voor hij het geweer tegen Charleroi van schouder veranderde, nam de Duitse coach de opbouw van de tegenstander op de korrel. Zo kon hij de fysieke superioriteit van zijn defensieve sector uitspelen tegen de aanvallers van Club. Verder moesten dan nog alleen de rebounds gedomineerd worden en die missie werd vervuld door de activiteit van de drie Eupense middenvelders, Jérôme Déom op kop. De ex-Rouche is erg dynamisch en haalde zijn hart op in de rug van Hans Vanaken, die zich duidelijk voorgenomen had om alleen mee te verdedigen wanneer de bal zich tussen het vijandelijke doel en hemzelf bevond. Des te beter voor Déom, die op de Brugse verdediging af liep, die daardoor verplicht was om een man te laten uitstappen bij de actie die tot de 2-1 leidde. De Panda’s profiteerden zo van hun numerieke meerderheid en de kwaliteit van Smail Prevljak om van zijn bewaker weg te lopen, om het verschil te maken. Iets na het uur, toen Boris Lambert rood kreeg, had Eupen al negen keer van binnen de backlijn op doel geschoten. Blauw-zwart daarentegen was daar maar vijf keer in geslaagd, en dan vooral bij stilstaande fases. Met andere woorden : de grote ploeg werd optimaal in bedwang gehouden.
Mbaye Leye heeft eindelijk zijn flankspelers
Hij vroeg er al zolang om en haalde daarbij vaak het voorbeeld van Nikola Storm aan, maar hij kreeg ze nooit. Bij Standard benadrukte Mbaye Leye het belang van flankspelers die het verschil kunnen maken om zijn offensieve combinaties efficiënter te maken. Tegen Antwerp, in een match die op z’n Hollands heel open was, kon de Senegalese coach tonen waar hij aanvallend naartoe wil.
Wanneer Zulte Waregem zelf uitverdedigde, leek het doel inderdaad te zijn om de flankspelers te vinden, bij voorkeur in de diepte, zodat ze het balbezit in een kans kunnen omzetten. Met Jean-Luc Dompé op de ene vleugel en Mamadou Sangaré op de andere beschikt Leye voortaan over twee spelers die kunnen dribbelen en versnellen om zijn ideeën uit te voeren. Zo konden ze de defensie van de Great Old bedreigen (1,1 expected goal gecreëerd), al slaagden ze er uiteindelijk niet in die te breken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
