‘Vertel me een vuile mop’

Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, grasduint iedere zaterdag in zijn archief. Deze week heeft hij het over het bijgeloof van Raoul Peeters.

Raoul Peeters werd op 1 januari 75 jaar. De Mechelaar trainde vooral op een lager niveau en dwong bij vrijwel iedere club waar hij werkte de promotie af. Maar hij kwam vooral in de belangstelling toen hij in het begin van de jaren negentig bij KV Oostende een de slag was en daar voortreffelijk werk verrichtte. Peeters bleek telkens weer een gentleman. Als je hem ging interviewen, nodigde hij je steevast uit in een zeer deftig restaurant. Hij zei dat gespreken met de media hem verrijkten. Die duurden dan ook erg lang.

Net zoals veel trainers bleek Raoul Peeters bijgelovig. Hij was wat dat betreft niet zo extreem als bijvoorbeeld Aad de Mos. Toen die met KV Mechelen op trainingskamp was op de Canarische Eilanden en op de laatste avond met de groep ging eten, misreed de bus zich in de wirwar van kronkelende straten. Het jaar erop trok KV weer naar de Canarische Eilanden en werd er op de laatste avond weer met de bus naar hetzelfde restaurant getrokken. De Mos vroeg dezelfde chauffeur. Die diende weer dezelfde, verkeerde weg af te leggen. En de spelers kregen precies hetzelfde gerecht voorgeschoteld als het jaar voordien.

Raoul Peeters had andere rituelen. Voor een wedstrijd moest je hem een vuile mop vertellen. De spanning gierde dan op zo’n manier door zijn lichaam dat het lachen dan voor heel even de stress leek te verdrijven. Als hij was uitgelachen ging Peeters op de bank zitten. Een en al concentratie.

Peeters beëindigde zijn trainersloopbaan in 2011 bij RC Mechelen waar hij ook aan zijn carrière was begonnen. Op de vraag hoeveel keer hij van club was veranderd kon Peeters niet antwoorden. Met dat soort dingen hield hij zich niet bezig. Het was trouwens zestien keer.