De vlot scorende spits is de verrassende topschutter van de Jupiler Pro League.
Vier tot zes weken zal een spierscheur in de hamstrings er voor zorgen dat Frédéric Gounongbe, een Belg die door zijn vader uitkomt voor de nationale ploeg van Benin, niet in actie kan komen voor het Westerlo van de veeleisende Nederlandse coach Dennis van Wijk. Maar met negen goals voert hij het topschuttersklassement aan na negen speeldagen, terwijl vooral Anderlechtaanvaller Aleksandar Mitrovic aast op die titel.
“Het is echt Dennis van Wijk die me overtuigd heeft om naar hier te komen”, weet de Brusselaar. “Hij zocht al een aantal seizoenen contact met me. Wanneer we tegen Westerlo voetbalden, klampte hij me aan tijdens de rust of na de match en zei hij me dat hij met mij wou werken. Ik zag Westerlo als mijn allerlaatste kans om in eerste klasse te slagen. Als het niet gelukt was, zou ik teruggekeerd zijn naar tweede of derde klasse en daarnaast een job genomen hebben. Als je uit tweede komt, is het eerste doel om in de hoogste klasse te blijven. Als de rest is bonus. Persoonlijk had ik niet echt een doel. Als ik me één iets oplegde, was het om aan regelmaat te winnen en ervaring op te doen.”
Op zijn 26e ontdekt Gounongbe zo eerste klasse, nadat hij geen klassieke voetbalopleiding kreeg. “Het nadeel is dat ik tactisch en technisch nooit de basis heb meegekregen”, oppert Frédéric Gounongbe. “Hoe je een pass moet geven of op doel moet trappen, hebben ze me nooit geleerd. Ook nu nog op training moet ik tactisch bijgestuurd worden: me op de juiste plaats zetten, me zeggen waar ik moet lopen, enzovoort. Ik heb het geluk gehad om met Tom De Cock bij Woluwe en Didier Beugnies bij Brussels te werken, die me veel raad hebben gegeven. Van Wijk neemt ook de tijd om me te corrigeren. Zachtjes gebeurt dat niet, hij heeft een nogal explosief karakter. Maar eens je dat weet, loopt het wel. Het voordeel is dat ik het voetbal zeker nog niet beu ben. Ik denk dat ik minder voorgeprogrammeerd ben en dat mijn voetbal minder voorspelbaar is. Bovendien heb ik van tweede provinciale tot eerste klasse gespeeld, waardoor ik het Belgische voetbal als mijn broekzak ken.”
Jules Monnier
