Wie is Felice Mazzu, nieuwe trainer van landskampioen KRC Genk?

Alleen al zijn voornaam straalt geluk uit. Na zes jaar ruilt Felice Mazzu (53) de ene mijnclub voor een andere.

Toen Pasquale Mazzu in 1951 het Zuid-Italiaanse Reggio Calabria verliet om een beter bestaan op te bouwen als mijnwerker, had hij eigenlijk evengoed in Genk als in Charleroi kunnen belanden. Vader Mazzu sprak bij zijn komst geen Frans, kon amper lezen en schrijven. ‘Papa werkte zo hard dat hij geen tijd had voor ons, en voor mama die alleen Italiaans sprak, was het niet makkelijk’, vertelde Mazzu daarover. Zijn vader daalde tien jaar lang in de mijn af. Geld voor hobby’s was er niet, alleen voetballen op straat kon.

Als nobody zonder netwerk of voetbalpalmares belandde hij zes jaar geleden in eerste klasse. De man die zich met tweedeklasser White Star Woluwe had laten opmerken, kreeg een kans van Mehdi Bayat. Op dat moment had hij vijftien jaar lang het trainerschap in lagere afdelingen gecombineerd met een job als leraar. Bij Charleroi moest hij elk jaar zijn beste spelers laten gaan, maar nooit was dat een excuus om niet opnieuw het beste uit een vers team te halen.

Plezier en beleving

Als trainer bezit Felice Mazzu twee grote kwaliteiten. Een eerste is dat hij zeer sterk is in zijn menselijke aanpak. Zoek maar eens een speler die met hem werkte en die iets slecht over hem vertelt. Je zal niemand vinden, ook niet bij diegenen die minder of amper speelden.

Die aanpak gaat terug tot de tijd dat hij als voetballer zelf vaak op de bank zat, maar niet begreep waarom. Het leerde hem om altijd en overal uitleg te geven. ‘Toen dacht ik: als ik ooit trainer word, zal ik me voor alle spelers interesseren, zowel voor de kapitein als de nummer 25. ‘ Sébastien Dewaest, die met hem bij Charleroi werkte, noemde Mazzu een coach die dicht bij zijn spelers staat en die altijd de juiste woorden vindt opdat individuen zich wegcijferen voor elkaar. ‘Bijna een vader met zijn zonen’, verwoordde ex-Carolo Clément Tainmont Mazzu’s aanpak.

Zelf omschreef de nieuwe Genkse trainer tijdens een erg aangenaam bezoek aan de redactie in 2016 zijn manier van werken als volgt: ‘Ik ben geen dictator, ik gedraag me niet superstreng. Respect krijg je door zelf respectvol met anderen om te gaan. Ik kan nog altijd samen zingen met mijn spelers en een glas met hen gaan drinken.’

Op de vraag naar de rode draad door zijn aanpak luidde het antwoord: ‘Plezier en beleving. Mijn uitgangspunt is dat je, om het even wat je doet in het leven, eerst gelukkig moet zijn om productief te kunnen zijn. Ik wil dat de mensen met wie ik werk zich goed voelen.’

Zo pusht hij spelers soms boven hun eigenlijke niveau. Het lijstje van spelers die, nadat ze op volle sportieve en financiële waarde Charleroi verlieten en het daarna bij hun nieuwe clubs een pak minder deden, is lang, tot en met Kaveh Rezaei (nu bij Club Brugge) toe.

Een tweede kwaliteit is dat Mazzu als geen ander in staat is om binnen de kortst mogelijke tijd weer een ploeg te bouwen. Bij Charleroi verloor hij elk jaar, soms midden in het seizoen, zijn beste voetballers, maar nooit zeurde hij daarover. Een trainer die telkens weer zo makkelijk een team smeedt, is goud waard.

Dé vraag is of hij ook in staat is om de talenten die Genk heeft en die al een hele weg hebben afgelegd nog beter te maken. En is hij bestand tegen zo veel verandering ineens als er in Genk de komende maanden zit aan te komen? Een massale uittocht is zijn enige grote vrees, plus het besef dat hij bij tegenslag alleen zou komen te staan en het eerste slachtoffer wordt.

Dat is ook de reden waarom Mazzu graag iemand uit zijn trainersstaf van Charleroi had meegenomen naar Genk. Alleen zag Genk dat niet zitten. Daarom sleepten de onderhandelingen langer aan.

Bang voor de uitdaging is hij niet. Ook het taalprobleem schrikt hem niet af. Het stoort hem al jaren dat hij afgeschilderd wordt als iemand die alleen Frans en Italiaans spreekt. Ook in Charleroi hanteerde hij vaak Engels als werktaal. Iemand als Victor Osimhen kent geen woord Frans, maar maakte onder Mazzu wél een grote sprong voorwaarts. ‘Dat men me laat werken, en dat men me daarop beoordeelt’, verzuchtte hij wel eens, wanneer die taalkwestie weer ter sprake kwam.

DNA

Als Genk een trainer zocht die weet wat de roots van de Limburgse topclub betekenen, die voeling heeft met het DNA van een mijnclub, waar mensen niet altijd in de meest luxueuze omstandigheden zijn opgegroeid, hebben ze met Mazzu de juiste man. De fans van Charleroi droegen hem op handen, na een match pakte hij al eens de megafoon om met de harde kern te zingen.

Ook als Genk een trainer met menselijke kwaliteiten zocht, een warm mens, die dicht bij zijn spelers staat, en die goed kan coachen, hebben ze die. Daarnaast toonde Mazzu in het verleden ook iemand te zijn die als geen ander een wedstrijd leest en gepast kan ingrijpen om een resultaat nog zijn kant op te krijgen.

De club gaf ook aan dat het een trainer zoekt die vooruit denkt. Dat is het enige belangrijke aspect waar hij nog een antwoord moet op geven bij Genk, dat hij ook een trainer kan zijn die naar voor denkt. Mazzu noemde Arrigo Sacchi ooit als groot voorbeeld, omdat die zonevoetbal invoerde, wat de spelers verplichtte om zelf na te denken. Bij Charleroi voetbalde hij meestal vanuit de omschakeling, maar laat dat nu net ook het voetbal zijn waar Genk de laatste maanden van vorig seizoen ook onder Philippe Clement naar greep toen Alejandro Pozuelo weg was. Hoewel zijn geliefkoosd systeem 4-4-2 is met snel opkomende backs, voetbalde hij vaak anders met Charleroi, pragmaticus als hij is: ‘Het voornaamste doel van een trainer moet zijn een systeem uit te werken dat past bij de spelersprofielen die hij heeft.’

Voor Mazzu is Genk een mooie uitdaging nadat hij in het verleden twee keer weigerde om naar Standard over te stappen en nadat zijn naam al eens viel bij KAA Gent (toen Hein Vanhaezebrouck opgestapt was) en bij Club Brugge (toen Michel Preud’homme wegging).

In het verleden hield Mehdi Bayat altijd de belangstelling voor zijn trainer af, maar nu mocht hij weg. Het is ook het juiste moment om een stap hoger te zetten: Mazzu is 53. Dat KRC Genk redelijk snel voor hem koos, maakt duidelijk hoezeer het in hem gelooft.

Dat kan hij goed gebruiken, want bij zijn bezoek aan de redactie gaf hij al mee dat hij kwetsbaar is zonder roemrijk spelersverleden: ‘Ik mag niet falen, ik mag geen fouten maken. Sommige trainers kunnen dat wel, omdat ze na een rijke spelerscarrière extra krediet hebben opgebouwd. Ik niet. Als ik iets fout doe, zal het altijd mijn schuld zijn. Daarom moet mijn verhaal altijd en overal kloppen. Want in het topvoetbal ben ik niemand.’