‘Zoek geen excuses voor de EK-uitschakeling van de Rode Duivels’

De Rode Duivels verloochenden ergens zichzelf. Vooral dat is het teleurstellende van dit EK, zegt Jacques Sys.

Drie jaar geleden lag de hele wereld aan de voeten van de Rode Duivels. Het voetbal dat op het WK in Rusland werd gebracht was sprankelend, de uitschakeling in de halve finale tegen het cynische Frankrijk een ongelukkige uitschuiver, nadat eerder in een historische partij Brazilië was opzijgezet. Uitgewist was de eliminatie twee jaar eerder op EK tegen Wales, toen nog onder Marc Wilmots.

Het verlangen dat deze gouden generatie een prijs zou pakken, was twee jaar eerder begonnen toen de Rode Duivels tot een nationaal product waren uitgegroeid. Op het WK in Brazilië zou er verder worden getimmerd aan de renaissance van het Belgisch voetbal. Wilmots wilde afrekenen met alle verhalen over een overroepen generatie en profiteerde daarbij volop van het ontwikkelingsproces dat de Rode Duivels in het buitenland doormaakten. In de weg naar Brazilië bracht de nationale ploeg het land meermaals in een delirium, de zwart-geel-rode vlaggen kleurden meer dan ooit het straatbeeld.

Roberto Martínez kreeg vijf jaar geleden goud in handen. De empathische Spanjaard zorgde voor een klimaat waarin iedereen zich goed voelt. België rukte op naar de eerste plaats op de FIFA-ranking, tussendoor was er al eens een uitglijder, zoals de 5-2-nederlaag voor de Nations League in Zwitserland. Maar een hoofdprijs ontbrak. De prijs die bij de status van deze gouden generatie hoort. En waar iedereen al lang om schreeuwt.

Na dit EK blijft dit dus een blinde vlek. De vraag of deze ploeg een nieuwe gooi kan doen naar een prijs op het WK in Qatar, volgend jaar in november, zal nu overal weerklinken. Te oud zijn de steunpilaren dan zeker niet. Axel Witsel is op dat moment 32 jaar, Kevin De Bruyne 31, Thibaut Courtois 30 en Romelu Lukaku 29 jaar. Alleen rond Eden Hazard, tegen dan bijna 33, zullen er vraagtekens blijven hangen. Zoals die er nu ook waren.

Maar veel belangrijker is de vraag over de manier waarop de ploeg verder gaat evolueren. En het voetbal dat wordt beoogd. Vooral dat is het teleurstellende van dit EK: de Rode Duivels verloochenden ergens zichzelf. Het voetbal was, een paar flitsen buiten beschouwing gelaten, absoluut niet van het niveau van hetgeen er in 2018 op de grasmat werd gelegd. Het was het tegenovergestelde. Meer controlevoetbal, minder subtiliteit. Natuurlijk was de inzet groot, ontroerend groot zelfs, iedereen liep zich uit de naad en er waren er een aantal sleutelspelers die niet fit waren, maar het zou te gemakkelijk zijn om je daarachter te verschuilen. Net zoals het weinig zin heeft om vragen te stellen bij een aantal wissels die Martínez tegen Italië doorvoerde. Hij had wel de juiste ingreep gedaan door Jeremy Doku aan de aftrap te brengen.

De analyses zullen na dit EK worden gemaakt. Daarbij moeten geen excuses worden gezocht. Duidelijk is dat een ploeg in alle omstandigheden moet uitgaan van zijn kwaliteiten. Zoals de lichtvoetige Italianen dat deden. Hoog druk blijven zetten bij een 2-1-voorsprong. Op hun zege viel niets af te dingen.