Analyse Wales-België: ‘Te veel improvisatie betaal je cash’

‘Het succes van Wales is het succes van een paar goede spelers met daarrond een ploeg en een goed systeem, ten dienste van die goede spelers. Dat hebben de Belgen hier nooit gehad’, analyseert Peter t’Kint.

Uitgerekend in Lille, de eerste keer dat de Belgen in het publiek in de meerderheid waren, eindigt het EK voor Marc Wilmots en zijn Rode Duivels. Jammer, na een goeie start in de beide helften, maar verdiend, want die start kreeg geen vervolg. De Belgen misten voorin hun kansen (Carrasco, Lukaku) en konden achterin zoals gevreesd de nul niet houden. Wales blijft het zwarte beest van de Rode Duivels en de Spaanse media krijgen waar ze vanochtend om vroegen: een duel tussen Cristiano en Gareth woensdag in Lyon. Inzet: een finaleplaats met hun ploeg die veel meer is dan een ster en elf lopers. Geen Belgen meer woensdag in Lyon en dat is jammer. Maar tegelijk ook niet geheel onverwacht.

Het ging al fout tegen Italië en nu opnieuw tegen Wales. Twee keer tegen ploegen die inzet en loopvermogen koppelden aan intelligent positiespel, met veel beweging en die elk een spitsenduo hadden, aan de ene kant Pelle-Eder en aan de andere kant Bale – Robson-Kanu, waar de Belgen hun handen mee vol hadden. Twee spitsen, Pelle en het Welshe nummer 9, die in hun respectieve ploegen niet de grote sterren zijn, maar die hier uitblinken.

Hazard niet helemaal fit

Op het openingskwartier in de eerste helft en de eerste tien minuten na de rust na, waren de Belgen onvoldoende. Te veel moet in dit elftal afhangen van individuele bevliegingen en improvisatie. In Rijsel van een Eden Hazard die veel liep met de bal, maar die niet bij machte was om die ene ultieme versnelling te plaatsen die hem langs de tegenstand kon loodsen. Alle ballen richting Hazard, het was/werd voorspelbaar, zeker omdat we ons niet van de indruk konden ontdoen dat Hazard niet helemaal fit was. Zijn rendezvous in Lille niet wilde missen, maar duidelijk niet beter kon.

Achterin waren de Rode Duivels, zoals verwacht, kwetsbaar. Hal Robson-Kanu bezorgde de tegenstand nachtmerries. Een speler die vrij is – hij weigerde zijn contract bij Reading te verlengen – en hoopt op een betere club. Al veel ellende meegemaakt, twee zware knieletsels, maar sterk teruggevochten. Net als die andere doelpuntenmaker, Williams, ooit aan de slag als pompbediende toen West Brom hem liet gaan. Ook sterk teruggevochten. Geen toppers, maar het geheel deed hen wel uitblinken.

Het succes van Wales is het succes van een paar goeie spelers met daarrond een ploeg en een goed systeem, ten dienste van die goede spelers. Dat hebben de Belgen hier nooit gehad. Wél goeie spelers – Lukaku evolueert goed als diepe spits, Hazard was tegen Hongarije in een dag van genade, maar daarrond stond geen goeie ploeg, eentje met veel beweging, zodat die goeie spelers een afspeelpunt hadden.

De blessure van Vertonghen gaf de Belgen een morele klap, net als eerder die van Kompany. De schorsing van Vermaelen ook. Plots viel ervaring van 83, 72 en 58 interlands weg. De rest kon die plek niet invullen. Wilmots gokte, met jeugd en snelheid, maar verloor.

Het succes van de Belgen is dat van één gouden generatie, en aan de einder een paar opvolgers. Voetballen voor België staat dezer dagen garant voor een dikke transfer – Kabasele, Meunier en Batshuayi hielden aan dit tornooi een dikke transfer over. Maar daarmee zijn ze nog niet klaar voor het grote werk. Denayer werd getest in de voorbereiding en afgeserveerd. Op zijn kamer moest hij in zijn eentje de beelden analyseren. Drie weken later bleek waar het gebrek aan begeleiding toe leidde.

Spelen voor België staat op een tornooi niet garant voor succes. Tweede tornooi op rij, tweede kwartfinale. De teleurstelling zal/moet wel oneindig veel groter zijn dan twee jaar geleden toen een fitte ploeg op zijn limieten botste. Hier zat veel meer in, ondanks de noodverdediging.

Ciman in plaats van Denayer?

Had Ciman moeten starten in plaats van Denayer? Had Wilmots terug moeten grijpen naar het middenveld van tegen Italië? Allemaal praat achteraf. Feit was dat er voor het eerst sinds lang werd geknoeid op standaardsituaties – de lengte van Fellaini, Vertonghen en Kompany werd gemist, maar ook dat de nationale ploeg er maar niet in slaagt om ook als ’team’ een wedstrijd op de mat te brengen. Op de counter lukte het goed tegen Ierland, en tegen Hongarije dolde Hazard met zijn tegenstand, maar het had tegen Zweden al fout kunnen lopen en tegen Italië én Wales was het zo.

Twee jaar geleden had de bond moeten ingrijpen. De coach ook. En de spelers eveneens, het is een gedeelde verantwoordelijkheid. De interne evaluatie was na Brazilië: er mag kwaliteit in de staf bij, een goeie veldtrainer. Als motivator en communicator is Wilmots de sterkste, als ontwerper van een spelsysteem niet. Geen schande, Argentinië slaagt er ook niet in onder Messi, ondanks een opeenvolging van bondscoaches. Zo’n ster integreren is niet eenvoudig, je hebt de neiging hem de bal in de voeten te geven en te wachten tot hij er wat mee doet. Chris Coleman deed het wel, rond Bale, Antonio Conte heeft ze niet. Maar beiden maakten van hun ploeg een moeilijk te ontwrichten geheel met vlot aanvalsspel. Daar slaagde WIlmots helaas niet in. Er zijn verzachtende omstandigheden, het ontbreken van leiders op het veld in deze wedstrijd, maar globaal is de balans van dit EK negatief.

Helaas.