Arthur Theate: ‘Sinds de dag dat ik bij Oostende tekende, is alles mooi. Té mooi misschien’

Vijftien maanden geleden zat hij nog zonder club, inmiddels is hij basisspeler bij Bologna en maakte hij met de Rode Duivels de eindronde van de Nations League mee. In voetbal kan het soms raar lopen, weet Arthur Theate, die zichzelf met zijn transfer bewust uitdaagde. ‘Als ik binnen mijn comfortzone wou blijven, was ik niet naar Italië gegaan.’

Zelden zo’n enthousiaste gesprekspartner meegemaakt als Arthur Theate (21). Hij speelde geen minuut in de eindronde van de Nations League, maar dat lijkt hem niet te deren. Enthousiast vertelt hij over zijn overgang naar Italië en zijn integratie in de kern van de Rode Duivels. Samen met Romelu Lukaku stond hij op het veld bij de opwarming voor het duel tegen de Fransen, later dronk hij koffie met Eden Hazard.

‘Mooi dat ik alles van nabij kon beleven’, vertelt hij. ‘Wat me wel ontzettend verbaasde, was de kritiek op onze prestaties in de buitenwereld. Ik denk dat we vooral fier moeten zijn op deze generatie. Had je mij vijftien jaar geleden als kind gezegd dat ik de Rode Duivels in een halve finale op het WK zou zien, of dat we in een andere halve finale van een toernooi aan de rust met 2-0 zouden leiden tegen de Franse wereldkampioen… Iedereen zou met beide handen hebben getekend. Ik snap totáál niet waarom mensen dezer dagen zo boos zijn. We vergeten te snel, vind ik.’

De Duivels wekten bij iedereen veel illusies. Als het dan niet lukt, krijg je zoiets.

Arthur Theate: ‘Mijn pa en ik bellen elke dag. Wij hebben het donkere gat gekend, daarom dat ongeloof. Deze ploeg heeft nog geen trofee gewonnen, maar wel veel andere dingen. Ik had het er nog met Axel Witsel over. Als jongeren naar het buitenland kunnen, ook ik nu, is dat dankzij deze generatie. Als scouts de Belgische velden aflopen op zoek naar talent, is dat dankzij hen. Zij hebben stuk voor stuk het Belgisch voetbal en de internationale waardering ervoor naar een hoger niveau getild. Wat zij de voorbije tien jaar deden, is ongelooflijk. En dan toch kritiek…’ ( haalt de schouders op)

Het centrum in Tubeke, daar zit veel zweet in van hen allemaal, zei Toby Alderweireld deze zomer nog.

Theate: ‘Helemaal correct! Wij moeten hen bedanken. Ik heb dat tegen Axel al gezegd. Deze generatie heeft het Belgisch voetbal op een ontzettend hoog niveau gebracht, veel hoger dan ooit tevoren. Ik negeer de successen in de vorige eeuw absoluut niet, zowel van de nationale ploeg als op clubniveau, maar vergeleken met nu is het voetbal totaal anders. Ik snap dat mensen teleurgesteld zijn door de resultaten in de Nations League, maar ik aanvaard niet dat ze kritiek geven op deze spelers. Het kan ook bij hen een keer wat minder zijn, maar ik aanvaard niet dat men zegt: ze willen niet meer.’

Hoe verliep je integratie?

Theate: ‘Uitstekend. Ik was verrast en ook weer niet. Voor elke jonge voetballer is dit een droom en dan hoop je, als je wordt geselecteerd voor de U21, dat je nog een stap verder kunt gaan. Je land kunnen vertegenwoordigen – zeker op dit moment – is misschien wel het mooiste dat me al is overkomen. Veertien, vijftien maanden geleden zat ik nog zonder club en trainde ik alleen. Vandaag drink ik koffie met Romelu. Of Eden. Het geen makkelijke weg geweest. Alles zit hier… ( wijst naar zijn hoofd) Alles. Altijd sterk blijven, onder alle omstandigheden.’

Werken

Ben je mentaal altijd zo sterk geweest?

Theate: ‘In mijn hoofd wel. Zelfs op school. Als we zo’n vragenlijst kregen, met wat wil je later worden, dan vulde ik in: voetballer. Maar toen ik negentien, twintig was en ze op Standard zeiden: ‘ Arthur, c’est fini‘ , dacht ik wel dat het voorbij was. Een week, tien dagen dacht ik: ik moet op zoek naar wat anders.’

Studeren?

Theate: ‘Ik dacht aan werken. Ik ben nooit erg goed geweest in studeren, omdat ik er geen zin in had. Dat is het eerste wat ik later mijn kinderen ga voorhouden: wat je ook wilt doen, verwaarloos nooit je studies. Mijn ouders legden daar ook de nadruk op, maar ik luisterde niet. Voor mij telde slechts één ding: voetbal. Als de club dan zegt: jongen, hier stopt het, dan stort je wereld in.’

Zou je een probleem gehad hebben met werken?

Theate: ‘Neen. Toen ik vijftien was, hielp ik mijn peter bij het chappen van vloeren. Zonder probleem. Opstaan en gaan werken, ik kan dat.’

Ben je gaan solliciteren?

Theate: ‘Neen. Toen ze me zeiden dat het voorbij was, zaten we in lockdown. Dan moet je niet op zoek gaan naar werk. Standard zette ons op tijdelijke werkloosheid. Ik verdiende al niet veel en dat werd nog minder. Ik had net een auto gekocht, die afbetalen was niet makkelijk. Gelukkig woonde ik nog bij mijn ouders. In die tien dagen heb ik veel nagedacht. En uiteindelijk heb ik gezegd: ik doe verder, ik word voetballer. Daarop is mijn makelaar gaan zoeken. Overal was het neen. Aangeboden bij Lierse. Neen. Een test bij Lommel. Niet goed genoeg. Ik denk dat we alle clubs zijn afgegaan, 1A en 1B, amateurklasse. Neen, neen, neen, overal.’

Hoe bleef je fit?

Theate: ‘Dankzij een eigen fitnesscoach, Thibaut Lallemand, in Namen. Elke dag een uur heen en een uur terug. Wanneer ik thuiskwam, ging ik nog lopen. Op een dag kreeg ik telefoon van mijn makelaar. Je kunt gaan testen in Oostende, zei hij, ze hebben geen spelers meer. Ik stond op het punt om te zeggen dat ik daar geen zin meer in had, maar uiteindelijk deed ik het toch. Met de wagen van mijn zus – de mijne had ik intussen weer verkocht – reed ik naar de kust. Een paar schoenen, wat T-shirts, meer had ik niet bij.

‘Je moet weten: ik ben gevormd als linksachter. Eigenlijk eerst als spits, maar daarna ben ik naar achteren gehaald. In een boodschap aan de voorzitter had mijn manager gezegd: Arthur is een centrale verdediger. Dat hoorde ik pas later. Op de eerste training zie ik een linksachter aankomen en op de foto gaan, hij had net getekend: Théo Ndicka. Toen zei ik: dit kan niet, ze hebben al een linksachter, én Skúlason, ze gaan hier geen drie linksachters nemen. Ik belde mijn manager: ‘Dit is tijdverlies, ik ben weg.’ ‘Neen, neen,’ antwoordde hij, ‘ze zoeken nog centrale verdedigers. Blijf nog een dag.’ Na een paar dagen zei de coach: ‘Ik wil dat je blijft.’ En na twee wedstrijden mocht ik tekenen. Een klein contract, ik verdiende minder dan bij de U21 van Standard. Ik snap dat. Voor hen was ik een jongere van wie ze niet zeker wisten of hij zou meedoen. De voorzitter zei: je doel moet zijn om dit seizoen bij de profs te debuteren. ( lacht) Ik heb uiteindelijk veertig matchen gespeeld.’

Karakter

De eerste was meteen memorabel…

Theate: ‘Beerschot thuis. Na 58 seconden een communicatiefout achterin, balverlies en 0-1. Onvoorstelbaar. Eerste wedstrijd bij de profs en dan zoiets. Nog af en toe bekijk ik die beelden.’

Na die match stond je de pers te woord. Ik zag die avond een zelfverzekerde tiener.

Theate: ‘Ja, ik weet nog dat ik zei: we hebben verloren, maar we gaan wel zo blijven voetballen. Allez, was de reactie, zo’n jonge ploeg, dat gaat toch niet! Aanvankelijk ging dat ook niet. Maar na een paar weken ging het lopen. Nooit heeft de coach me uit de ploeg gezet. Daarbij moet je dit weten: JackHendry, FrederikJäkel en ik tekenden op dezelfde dag. In principe was ik vierde of vijfde centrale man. Maar wat gebeurt er? Dag één: Hendry out. Dag drie of vier: Jäkel out. Dan komt de coach bij jou uit. En op het einde van het seizoen speel je voor een Europees ticket. En nu zit ik bij Bologna. Sinds de dag dat ik tekende, is alles mooi. Té mooi misschien.’

Je bent wel een type dat nodig is: iemand die vooruit verdedigt, op de bal, iemand die kan bijten in een tegenstander. Heb je in Oostende jezelf als verdediger ‘ontdekt’?

Theate: ‘Neen, want zo ben ik altijd geweest. In Genk vonden ze dat onvoldoende, bij Standard ook. In een bericht aan mijn zaakwaarnemer zei sportief directeur Benjamin Nicaise: ‘Arthur Theate controleert een bal op drie meter afstand. Onvoldoende voor Standard of voor eerste klasse.”

O, ironie: je Belgische carrière sloot je af met KVO op Sclessin. Met rood. Wat gebeurde daar?

Theate: ‘Ik was nerveus, zoals altijd. Ik ben zeer tonique, ik zoek de bal, de duels op. Een beetje zoals Thomas Vermaelen of Carles Puyol. Altijd gaan naar elke bal. De supporters van de tegenstander houden daar niet van. Ze zien dat ik hun spelers opjaag en reageren, ook op de scheidsrechter, en dat is iets waar ik beter mee moet omgaan. Achteraf hebben veel mensen gedacht: hij is opgenaaid, omdat dat verleden op Sclessin meespeelde. Terwijl dat helemaal niet klopte. Die rode kaart verdiende ik niet. Twee keer geel, omdat de ref zich laat opjagen door een vol Sclessin. Ik heb mezelf daar onvoldoende onder controle gehouden, maar hij evenmin… ( lacht)

‘Ik heb niks tegen Standard. Zonder Standard of zonder Oostende zat ik hier niet. Maar met een 1-1 tegen Standard waren wij niet tevreden. Dat was de reden waarom we zo’n goed seizoen draaiden: we waren nooit tevreden, naaiden elkaar de hele tijd op. Skúlason heeft een verschrikkelijk slecht karakter als sportman. Jack ook. Ik ook.’

Heeft Alexander Blessin ook dat karakter?

Theate: ‘Ja, maar met heel veel humane trekjes. Als hij ziet dat het niet goed met je gaat, zal hij komen vragen wat er scheelt. Zijn kracht is: hij kan iedereen rond één doel verzamelen. Ik zeg u: overal zal hij succes boeken. Het is een menselijke kant die, nu ik hem leer kennen, ook Roberto Martínez heeft. Op het veld en in de kleedkamer zeer streng, maar ernaast zeer humaan.’

Italië

Laat het ons even over Bologna hebben. Gaat het allemaal niet te snel?

Theate: ‘Alleen de toekomst zal dat uitwijzen.’

Italië en jong, wij horen altijd dat zoiets niet samen gaat.

Theate: ‘Dat was een bekommernis, ja. Er waren andere ploegen, in Duitsland, Frankrijk en Engeland, maar dit was mijn keuze. De keuze voor een kampioenschap waarin niemand me zag. Niemand zou je ooit hebben verteld: Theate, dat is er eentje voor de Serie A. Te tactisch. Ik denk dat overigens ook. Ik ben iemand die voetbalt op instinct, feeling, terwijl ze in Italië zelden op feeling spelen. Ze spelen ook veel met oudere voetballers. Ik had andere opties, maar koos toch voor Bologna.’

Waarom?

Theate: ‘In augustus 2020 wilden ze me al, na mijn vijfde match in eerste klasse, tegen Anderlecht. Ik dacht: vijf matchen, dat gaan we niet doen. In januari stonden ze er terug. Na veel discussies zijn we er niet op ingegaan. Ik had een goed seizoen, blijven leek me beter. In juni stonden ze er nog eens. Zoveel vertrouwen gaf de doorslag. Ook omdat het geen topploeg is, maar een familiale club. Een beetje zoals KV Oostende.’

En ís het calcio zo tactisch als je verwachtte?

Theate: ‘Nog meer zelfs. Elke dag trainen we tactisch. Op het veld en daarbuiten. Altijd met elf spelers, de doelman inbegrepen. De verdediging wordt niet apart genomen. De ene dag wordt dit geanalyseerd, de andere dag dat. Daarom zie je ook zulke strakke lijnen, blokken die perfect op elkaar zijn afgestemd. Vandaar mijn keuze: op dat vlak bijleren. Als ik binnen mijn comfortzone wou blijven, was ik niet naar Italië gegaan. Ik zeg niet dat ik hier mijn leerschool afmaak – je leert bij zolang je voetbalt – maar ik ga hier wel een groot stuk bijscholing krijgen. Grinta heb ik, duelkracht ook, techniek ook.

‘Trek naar Duitsland, zei iedereen, inclusief coach Blessin. Je gaat daar spelen en ze gaan je aanbidden, zei hij. Ik heb erover nagedacht, maar het werd Bologna, omdat ik weet dat ik dat stukje tactiek mis. We kregen dat bij de jeugd en vroeger dacht ook ik: ik ben er klaar voor. Maar als ik dit zie… Nope. Je denkt dat je weet hoe je je lichaam moet draaien, tot ze je hier na de training een kwartier apart nemen en daar op trainen: ballen inspelen, draaien. Alleen dat. Ik kan je beelden tonen van de synchroniciteit waarmee alles gaat. Alle verdedigers net dezelfde beweging, net dezelfde pass. Een choreografie voor een dans. Indrukwekkend.

‘Daarom ben ik hier zo gelukkig. Een nieuwe taal, een nieuwe cultuur, een nieuw voetbal. En dan mijn debuut hier: invallen bij 6-0 tegen Inter! Mijn vader zei de dag vooraf: je gaat scoren. Toen dat gebeurde toonde ik hem een hartje. Baf, een pak kritiek over mijn kop: ‘Ze staan 6-0 achter en toch viert hij zijn goal. Die jongen heeft geen respect! Hij denkt alleen aan zichzelf…’ De wedstrijd erna speel ik niet, die erna val ik in en bega ik na vijf minuten een strafschopfout. Toen dacht ik: ai ai ai… Maar het vervolg ging goed. ( lacht) Ik heb het blijkbaar nooit makkelijk.’

Je maakte ook al kennis met de Italiaanse stage na een nederlaag.

Theate: ‘Ja. Na Empoli. De dag erna zei de coach: niemand gaat vanavond terug naar huis. Een week stage, op hotel, van maandag tot zondag. Toen merkte ik tijdens de trainingen dat ik in de basis zou staan. En dat was zo. Een goal en een assist en ’s anderendaags de voorpagina van de Corriere dello Sport: ‘King Arthur’. Maar ik weet ook: wat me het laatste anderhalf jaar is overkomen, is fantastisch, maar dat zal zo niet blijven. Geen enkele speler beleeft alleen maar goeie momenten. Toen men vorig seizoen mijn prestaties in verband bracht met de Rode Duivels, was ik de eerste om te zeggen: praat daar niet over. Eerst het veld. In België zijn we veel te snel met het ophemelen van spelers. Al waren er ook genoeg die vonden dat ik er niet de kwaliteiten voor had, dat het systeem van Oostende mijn tekortkomingen camoufleerde. Tekortkomingen op het defensieve vlak, met de bal aan de voet. Laat me rustig evolueren. Ik praat daar bij Bologna met Marko Arnautovic ook over. Hij heeft alles meegemaakt, kritiek en lof. Voor hetzelfde geld praten ze straks totaal niet meer over mij. Ik ben me daar goed van bewust.’