Bubbels, oude rotten en een schreeuw om erkenning: dit moet u weten over West Ham United

© GETTY
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

In de schaduw van Chelsea, Arsenal en Tottenham vecht West Ham om erkenning in Londen. KRC Genk neemt het morgen tegen de jongens van David Moyes op in het London Stadium, in 2012 nog het hart van de Olympische Spelen.

De magie van Europees voetbal? Om te illustreren een scène uit de aanloop van het duel tussen Club Brugge en PSG. Een paar minuten voor de teams het veld opkomen, heft het Brugse publiek en masse haar versie van You’ll Never Walk Alone aan. Meegenomen uit de periode van de duels tegen Liverpool in de jaren zeventig. Emmanuel Petit, ex-Gunner en dezer dagen analist voor de Franse televisie, lipt rechtstaand de woorden mee, en kijkt, als het voorbij is, goedkeurend knikkend naar het publiek. Even zelfs handgeklap, al is dat lastig met de microfoon in zijn hand. Ze zijn live en hij wil niet te hard binnenkomen in de huiskamers.

Morgen zullen de Genkies die meereizen naar Londen iets gelijkaardigs horen. West Ham heeft ook zo’n song. Forever blowing bubbles, bubbles blowing in the air. Al jaren zingen ze collectief dat nummer, geschreven vlak na Wereldoorlog I en ooit gebruikt in een commercial om zeep aan de man te brengen. Een door de club ingehuurde fanfare, de Beckton Gas Works Band, had het op zijn repertoire.

Over het waarom van de adoptie van het lied als lijflied van de club is de geschiedschrijving het niet eens. Daar kan de reclame mee te maken hebben, maar ook het gegeven dat het lied tijdens Wereldoorlog II werd gezongen in schuilkelders of metrostations waar de Engelsen dekking zochten tijdens de luchtaanvallen op Londen. West Ham speelde in 1940 de finale van de League Cup op Wembley, won die en de fans adopteerden het lied.

Voor de aftrap wordt het stadion van West Ham altijd gevuld met bubbels
Voor de aftrap wordt het stadion van West Ham altijd gevuld met bubbels© GETTY

Villarreal achterna

Blazen de Hammers bubbels die makkelijk te doorprikken zijn? Geenszins, al blijft het vaak onder de radar. Wie af en toe luistert naar de dagelijkse podcast van de BBC over voetbal komt niet alleen onder de indruk van de lach van Micah Ricards (ex-Manchester City), maar constateert ook dat er in Londen slechts drie clubs lijken te zijn. Steevast gaat het over Arsenal, Tottenham en Chelsea. Hoogst zelden over Crystal Palace, Fulham of West Ham.

Ten onrechte, stipuleert Joe Cole begin september in een interview met The Athletic bij de start van deze Europa League. ‘Villarreal won vorig seizoen de Europa League. Wel, in mijn ogen is die ploeg niet beter dan het West Ham van vandaag. Als de Spanjaarden die beker kunnen winnen, dan moet West Ham daartoe ook in staat zijn.’

Met voorlopig 6 op 6 en een doelpuntenverhouding van 4-0 stelt de ploeg van David Moyes in de Europa League niet teleur. Ook in de competitie doet ze dat niet. En in de League Cup schakelde het Manchester United uit, op eigen terrein en in een wedstrijd waarin Moyes meer sterren spaarde dan Ole Gunnar Solskjaer. Het tekent de breedte en diepte van de kern.

Het gaat de laatste jaren duidelijk beter met de ploeg. Deze Europese kwalificatie voor de Europa League is de derde sinds 2015, maar het is wel de eerste keer dat de club tot in de groepsfase raakt. Vorig seizoen eindigde het team zesde in de Premier League. Stilaan heeft het publiek de verhuis van Upton Park naar het London Stadium, gebouwd voor de Spelen van 2012, verteerd. Hogere toeschouwersgemiddelden, van ongeveer 34.000 naar 58.000 (en dat moeten er op termijn meer dan 60.000 worden), geven de ploeg steeds meer armslag. Moyes I, toen hij de populaire Slaven Bilic opvolgde, was geen succes; Moyes II (in december 2019 keerde hij terug) is dat wel. In juni mochten hij en zijn staf dan ook een nieuw contract voor drie seizoenen tekenen.

Ervaring

Wat opvalt: het is een zeer ervaren ploeg. Moyes, geassisteerd door Stuart ‘Psycho’ Pearce, laat nu en dan wel een keer een youngster uit de eigen opleiding proeven van het grote werk, maar het zijn vooral oude rotten die de dienst uitmaken: doelman Lukasz Fabianski is 36, de Italiaanse verdediger Angelo Ogbonna 33, de Engelse linksachter Aaron Cresswell is 31, net als Craig Dawson. De aanvallende Oekraïner Andrij Jarmolenko is ook 31 en in de spits loopt nog een 31-jarige: Michail Antonio. Moyes is zich bewust van die leeftijdspiramide, vandaar de verjonging eind augustus: Kurt Zouma (26), tweede doelman Alphonse Aréola (28), Alex Král (23) en Nikola Vlasic (24).

Michail Antonio, een van de ervaren mannen bij WHU
Michail Antonio, een van de ervaren mannen bij WHU© GETTY

Uitzonderingen op die regel: Engels international Declan Rice is 22. En Tsjechisch international Tomás Soucek is 26. De ene is de controlerende middenvelder die dezer dagen tapes bestudeert van Patrick Vieira en Yaya Touré om ook een voorwaartse component aan zijn spel toe te voegen; de tweede een box-to-box, die vorig seizoen sterk speelde maar wat aan post-EK-blues lijkt te lijden. Met de Spaanse linksbuiten Pablo Fornals (25) en de Algerijnse aanvallende middenvelder Said Benrahma (26) zorgt Soucek voor gevaar uit de tweede lijn.

Jamaicaans international

Een opmerkelijk figuur is spits Michail Antonio. Sinds 23 augustus en de 4-1-winst tegen Leicester City is hij de man die voor West Ham de meeste goals in de Premier League maakte. Hij onttroonde daarmee Paolo Di Canio. Het opmerkelijke daarvan is: Antonio is niet eens een spits. Voor Moyes hem definitief voorin zette, vulde hij ongeveer overal de gaten: rechtsachter, linksachter, linksmidden, rechtsmidden. Wingback ook als de ploeg met een flankspeler voetbalde en tweede spits was hij ook. Pas toen Moyes niet kon rekenen op de geblesseerde Sébastien Haller (inmiddels Ajax) en Marko Arnautovic (via China nu Bologna) was vertrokken, dropte hij Antonio in de spits. Daar bleef hij.

Sinds hij in augustus over een Jamaicaans paspoort beschikt, is hij ook international voor dat land. De spits, in Londen geboren, hield de boot nochtans lange tijd af, zich afvragend of Gareth Southgate hem niet nog een keer zou bellen. Antonio werd eerder immers drie keer opgeroepen voor Engeland, maar speelde geen minuut. Met Leon Bailey, ex-Genkie en inmiddels bij Aston Villa, en diens familie pleegde hij wel overleg. Over hoe het er ginds aan toe ging, en wat de waarde van het elftal was. Bij Jamaica verzekerden ze hem dat ze nog naar voetballers zochten in de Premier League. Uiteindelijk, beseffend dat hij als dertiger geen kans meer maakte bij Engeland, koos hij voor het land waar zijn beide ouders vandaan kwamen.

Overname

In een competitie waarin steeds meer clubs in handen zijn van buitenlanders gaat het succes van West Ham niet onopgemerkt voorbij. Even was de club in IJslandse handen, net voor de financiële crash in 2008, maar sindsdien zijn twee Britten meerderheidsaandeelhouder.

Zij werden afgelopen zomer benaderd door Amerikanen én recent opnieuw door een investeringsfonds, PAI Capital. De man achter PAI is Nasib Piriyev, al jaren supporter van West Ham. Piriyev, wiens vader het fonds oprichtte, komt uit Azerbeidzjan, en heeft projecten in de regio van zijn land van afkomst én in Rusland. Hij is al een tijdje bezig met pogingen om een voetbalclub te kopen. Voorlopig houden ze in Londen de boot af, zich bewust van de reputatie van de familie, in eigen land voorwerp van onderzoek. De belofte dat PAI 150 miljoen euro wil investeren, vinden de huidige eigenaars onvoldoende.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content