Costa Rica – Griekenland: waarom je misschien toch voor de Grieken moet supporteren

Ondanks de aanwezigheid van de halve Belg Bryan Ruiz bij Costa Rica en de sympathie voor hun aanvallende speelstijl, willen we u graag een reden geven om misschien toch voor de Griekse nationale ploeg te supporteren.

Akkoord, Griekenland is niet meteen het meest geliefde of swingende elftal op het WK. Dat hebben ze uiteraard voor het grootste deel aan zichzelf te danken: al sinds hun verrassende Europese titel in 2004 zweren de Grieken bij defensief voetbal, gestoeld op het betonneren van het eigen strafschopgebied, loeren op een foutje bij de tegenstander en het vertragen van het spel. Zich daarbij bedienend van alle mogelijke trucjes. Verpersoonlijking van dat anti-voetbal: aanvoerder Georgios Karagounis (37 jaar, 141 caps). Een ettertje eersteklas.

Maar tegelijkertijd moet je het hen wel nageven: ondanks de beperkte (offensieve) kwaliteit in de kern slagen de Grieken er toch netjes in om telkens aanwezig te zijn op de grote toernooien. Op het EK 2012 bereikten ze de kwartfinales en ook nu weer tegen alle verwachtingen in de achtste finales van het WK in Brazilië. Met Costa Rica krijgen ze daarin geen onoverkomelijke klip voorgeschoteld, opnieuw een kwartfinale kan dus voor Fernando Santos en de zijnen.

Maar ondanks de aanwezigheid van halve Belg Bryan Ruiz bij Costa Rica en de sympathie voor hun aanvallende speelstijl, willen we u graag een reden geven om misschien toch voor de Griekse nationale ploeg te supporteren. En die reden is: Georgios Samaras. De 29-jarige spits van Celtic Glasgow (waar hij na zes jaar trouwe dienst deze zomer einde contract is) die tegen Ivoorkust het doelpunt van de kwalificatie voor de achtste finales lukte. Ijzig kalm zette hij de strafschop om tegenover een molenwiekende Barry Copa in het Ivoriaanse doel. We hebben het wel voor Samaras, die in tegenstelling tot vele van zijn ploegmaats, sympathie opwekt. Een vriendelijke man, iemand die altijd verkondigd heeft meer te willen zijn dan een passant. Hij speelde vijf jaar voor Heerenveen -waar hij een mondje Nederlands leerde-, even voor Manchester City en vervolgens zes jaar voor Celtic. Overal droegen de fans hem op handen en zongen ze liedjes voor de langharige voetballer met de allures van een rockster.

Enkele voorbeeldjes waarom Samaras zich onderscheidt van de meeste profvoetballers. Hebt u bijvoorbeeld gezien hoe hij Copa meteen na het laatste fluitsignaal grootmoedig ging troosten terwijl zijn ploegmaats aan het feesten sloegen? Een welgemeende en bezorgde aai over de bol. Terwijl Copa hem even voordien toch op alle mogelijke manieren getracht had te beïnvloeden bij het nemen van die penalty. Veel spelers zouden meteen na het scoren hun gram gaan halen bij de treiterende doelman, Samaras niet.

Hij won eigenlijk al onze eeuwige sympathie toen hij onlangs nog bij het vieren van de 45^ste Schotse landstitel voor Celtic Glasgow oog had voor een bijzondere supporter: Jay Beatty, een elfjarige jongen met het syndroom van Down. Samaras plukte hem uit de menigte, pakte hem in de armen en liep met hem een ererondje op het veld. De jongen beleefde dag van zijn leven. Ook op dit WK gingen de gedachten van Georgios uit naar Little Jay: na het scoren van de winnende goal tegen Ivoorkust droeg hij zijn shirt op aan de jongen middels een videoboodschap.

Neem het van ons aan, Georgios Samaras is een grote meneer. Eentje die uw sympathie verdient. Die andere Georgios (Karagounis) moet je er dan maar voor een keer bij nemen.