‘Dat de Rode Duivels winnaarsmentaliteit tonen, is geen verdienste’

Elke maandag blikt Jacques Sys, hoofdredacteur van Sport/Voetbalmagazine, terug op het voorbije sportweekend. Deze week heeft hij het over de WK-kwalificatiewedstrijd tegen Bosnië, recordinternational Jan Vertonghen en de trainerswissels bij Gent en Anderlecht.

België won in Bosnië met 3-4. Moeten we blij zijn om de getoonde winnaarsmentaliteit of ons veeleer zorgen over de defensieve kwetsbaarheid?

Jacques Sys: ‘Dat je nationale ploeg winnaarsmentaliteit toont, is toch maar normaal? Ik snap niet dat zoiets nu bestempeld wordt als een verdienste. Dergelijke mentaliteit om tot het uiterste te gaan en om focus te tonen zou er eigenlijk altijd moeten zijn. Dat is het kenmerk van alle Europese toplanden. Roberto Martínez gaf dat terecht aan van bij zijn aanstelling: concentratie moet er negentig minuten zijn. Tegen Bosnië zag je onze Rode Duivels andermaal wervelend starten maar nadien terugvallen. Akkoord, het is knap dat ze dat dan toch nog rechtzetten en dat ze goed voetbal brachten op een slecht veld, maar ik zou daar toch ook niet al te veel bloemetjes voor uitdelen.’

‘De defensieve kwetsbaarheid in dit systeem met drie verdedigers is daarentegen iets waar wel aandacht aan moet besteed worden. De vraag werpt zich op of je met dergelijk systeem naar een groot toernooi kan trekken, waar je betere tegenstanders krijg voorgeschoteld dan – met alle respect – Bosnië of Cyprus. Je zag dat de cohesie achterin ontbrak, vooral tussen Alderweireld en Vermaelen. Wat ook niet verrassend is als je weet hoe weinig die laatste aan spelen toekomt bij zijn club. Eigenlijk kom je dus weer maar eens tot de vaststelling dat je achterin Kompany mist, ook al dachten we even dat hij niet echt meer nodig was. Kompany blijkt toch de enige echte leidersfiguur in deze nationale selectie. Zijn aura straalt af op de rest van de ploeg, en vooral in de defensie.’

Jan Vertonghen evenaarde tegen Bosnië het aantal caps van Jan Ceulemans en kan tegen Cyprus alleen recordinternational worden. Waar plaats je hem in de galerij van het Belgische voetbal?

Jacques Sys: ‘Generaties vallen moeilijk te vergelijken, zeker omdat de huidige lichting internationals veel meer wedstrijden afwerkt dans sommige andere. Vertonghen heeft de enorme verdienste dat hij zelden slecht speelt en altijd paraat is, maar ik mis toch een bepaalde uitstraling bij hem. Ik vind hem geen trekker van de ploeg, zoals bijvoorbeeld Jan Ceulemans dat wel was. Of Wilfried Van Moer, Paul Van Himst en zelfs Enzo Scifo. Spelers die het publiek begeesterden, echte coryfeeën.

‘Het zijn natuurlijk andere posities, dus in die zin is de vergelijking misschien niet eerlijk, maar ik had het passender gevonden als iemand als Eden Hazard of Kevin De Bruyne dat record van Ceulemans verbrak – wat op termijn ook wel zal gebeuren. Die twee spelen bovendien bij absolute Europese topclubs, terwijl Vertonghen al die jaren toch bij Tottenham is blijven hangen, net onder die top. Dat maakte bijvoorbeeld ook dat zelfs Daniel Van Buyten toch meer aura had: hij speelde zeven jaar bij Bayern München. Maar goed, misschien romantiseer ik te veel. Dat Vertonghen niet ter discussie staat bij deze generatie Rode Duivels verdient hoe dan ook applaus.’

In onze vaderlandse competitie werd van de interlandbreak gebruik gemaakt om trainers door te schuiven: Vanderhaeghe naar Gent en Vanhaezebrouck naar Anderlecht. Een goede zaak voor beide clubs?

Jacques Sys: ‘Op korte termijn verwacht ik niet meteen een effect. Zeker Hein Vanhaezebrouck zal toch tijd nodig hebben om zijn stempel te drukken. Ik ben zeer benieuwd naar zijn eerste wedstrijd bij Anderlecht, vrijdag op Mechelen. Hij zal daar al meteen belangrijke knopen moeten doorhakken: Boeckx of Sels in doel? Brengt hij Kums – die ook onder Frutos op de bank zat – weer in de ploeg? Hoe zal hij zijn middenveld ordenen en behoudt hij het vertrouwen in Teodorczyk? Vanhaezebrouck staat voor een nieuw examen, want Anderlecht is een veel complexere club dan Gent en hij zal er minder vrijheid genieten. In die omstandigheden de ploeg aan het voetballen krijgen, wordt een uitdaging. Ook al omdat je uiteindelijk weinig negatieve geluiden uit de groep zelf hoorde over René Weiler. Het slechte voetbal werd eigenlijk nooit aan hem toegeschreven. Kan je dat elftal dan ineens wel aan het voetballen krijgen? Dat zal moeten blijken. In zijn voordeel spreekt dat hij veel vertrouwen geniet van bestuur en publiek.’

‘Voor Yves Vanderhaeghe daarentegen is zijn overstap naar AA Gent een enorme kans. Het gebeurt toch niet dikwijls dat je als trainer van de laatste in de stand kan overstappen naar een ambitieuze club die eigenlijk bij de top in België behoort. Vanderhaeghe was zijn carrière goed gestart bij Kortrijk en dan Oostende, maar de voorbije maanden kreeg hij toch flink wat kritiek op zijn wissels en de sfeer binnen de kleedkamer. Zijn aanstelling bij Gent is daarom een groot vraagteken. Het heeft veel weg van een noodoplossing, ook al bood de club hem toch een contract van anderhalf jaar.’

‘Die vele trainerswissels, ook bij Oostende, zorgen voor een nieuwe dynamiek binnen onze Jupiler Pro League. Alsof de competitie opnieuw begint.’