‘De groeimarge van het Australisch elftal is enorm’

© Belga Image

Op de Confederations Cup neemt Australië het straks op tegen Duitsland. Onze landgenoot Eric Abrams, technisch directeur bij de Australische voetbalbond, over het voetbal Down Under. ‘We hebben een pilootproject in Australië dat een beetje gebaseerd is op de topsportscholen in België’.

Recent klopte Brazilië Australië met 4-0 in een oefenwedstrijd. De Socceroos beginnen de Confederations Cup tegen Duitsland, een tegenstander van hetzelfde kaliber.

Eric Abrams: ‘De wedstrijd tegen Brazilië moet in perspectief worden bekeken. Australië won een zeer belangrijke kwalificatiewedstrijd tegen Saoedi-Arabië met 3-2, wat Australië weer een stukje dichter brengt bij de kwalificatie voor Rusland. De coach, Ange Postecoglou, wilde meerdere spelers internationale ervaring geven tegen Brazilië. Zij speelden een demonstratiewedstrijd tegen Argentinië in Melbourne en de wedstrijd was eigenlijk een plus. Het was ook een fysieke voorbereiding op de Confederations Cup.’

Hoe heeft coach Ange Postecoglou de ploeg opgebouwd?

‘Hij is vrij succesvol geweest bij de clubs waar hij in Australië voor gewerkt heeft. Hij heeft een duidelijke visie met zijn 4-3-3 en een offensieve mindset, waarmee hij wilt afwijken van de underdogpositie uit het verleden. Hij wil een voetbal spelen dat gebaseerd is op een efficiënt balbezit. Postecoglou nam de ploeg over vlak voor het WK in Brazilië, waar Australië zeer competitief was in een zware groep met Chili, Nederland en Spanje. Dat was een verrassing voor kenners. Er is altijd verder gebouwd op die eerste stap en het aanhouden van die visie heeft zijn vruchten afgeworpen op de Asian Cup in 2015, die Australië organiseerde. Die ploeg had de stempel van Postecoglou. Er is een verticale integratie wat speelstijl betreft in Australië, waar wordt uitgegaan van de eigen sterkte in plaats van de sterkte van de tegenstrevers. Australië heeft mooie dingen laten zien tegen Brazilië maar je moet ook een beetje realistisch zijn met de individuele klasse van de tegenstanders. Je moet die wedstrijd analyseren om binnen deze veldbezetting en manier van denken succesvol te zijn in Rusland tegen Duitsland, Kameroen en Chili, opnieuw drie zeer goede tegenstanders. Het zijn drie landen met een verschillende speelstijl.’

Postecoglou wil een efficiënte speelstijl. Wijkt dat af van wat uw voorganger Han Berger beoogde? Welke accenten legt u als technisch directeur?

‘De veldbezetting van Postecoglou heeft niets veranderd aan de speelstijl of filosofie. De 4-3-3 uit het verleden blijft van toepassing. Je kan dat de Nederlandse stijl noemen en wij, als Belgen, hebben daarvan geleerd, maar wij hebben het ook in een verbeterde versie gebracht. De 4-3-3 levert een voordeel in de opleiding van spelers op. Als jongens 11 tegen 11 beginnen te spelen, leggen wij vanuit de Australische voetbalbond de nadruk dat er altijd in 4-3-3 moet worden gespeeld, omdat het de beste manier is voor een holistische opleiding. Je geeft de speler de kans om in verschillende posities te spelen.’

Hoeveel groeimarge heeft Australië in het voetbal? Kan het in de toekomst aanleunen bij de top?

‘De groeimarge is enorm, met de juiste aanpak in de volgende tien jaar. Dat betekent jeugdspelers de kans bieden op goede coaching en competities, en op meer trainingen. We hebben een pilootproject in Australië dat een beetje gebaseerd is op de topsportscholen in België. Als je op lange termijn in competitie wilt gaan met de toplanden, zoals Brazilië, Chili, Mexico, Duitsland en Frankrijk is dat een stap die in Australië moet en kan gezet worden. Mijn ervaring in België leert mij dat die stap 8 tot 10 jaar in beslag neemt. Australië is in de goede richting aan het gaan. In Australië is er sterke concurrentie van Australian football, rugby and cricket, maar per week spelen 1.9 miljoen mensen voetbal, waarvan 500,000 geregistreerde spelers. Het winnen van de Asian Cup heeft voor een opwaartse spiraal gezorgd.’

Tim Cahill is altijd het uithangbord geweest van de Socceroos. Wat betekent hij voor het Australisch voetbal?

‘Hij is een symbool in het Australisch voetbal, en dat is misschien zacht uitgedrukt. Waarom? Cahill heeft een enorme passie voor het spel, maar staat met zijn voeten op de grond. Doelpunten maken is het mooiste wat er is in het voetbal en aanvallers die scoren, worden op handen gedragen. Bij Cahill is dat niet anders. Hij is de eerste die zijn mouwen opstroopt op het veld, ondanks zijn status. Hij weet ook perfect wat zijn mogelijkheden nog zijn op dit moment, want hij is uiteindelijk al wat ouder (37 jaar). Cahill is een perfecte mentor voor de groep in het plan-Postecoglou. Tomi Juric is aan het groeien, maar Australië heeft niet zoveel wisselmogelijkheden vooraan. We zijn blij dat Cahill beschikbaar en fit is. Hij slaagt er nog altijd in om soms uit het niets een doelpunt te maken.’

Australië treft sterke tegenstanders in Rusland, maar wat is de waarde van de Confederations Cup? Het zijn vooral de niet-Europese ploegen die het toernooi serieus nemen.

‘Het is een ongelooflijke mogelijkheid voor de Socceroos om internationale wedstrijden te spelen. De Confederations Cup heeft nog altijd een waarde voor bepaalde continenten en landen. Dat gaat opnieuw over wat de groeimarge van het Australische voetbal is. Het is een jonge ploeg en als je nuchter naar deze kern kijkt, dan spelen de meeste spelers te weinig bij hun clubs. Aaron Mooy en Massimo Luongo spelen wel veel in in England. Matt Ryan van Racing Genk (intussen bij Brighton & Hove Albion, nvdr.) en Mitchell Langerak bij VfB Stuttgart hebben ook wedstrijdritme. Aan de andere kant begrijp ik Joachim Low zijn uitspraken. Topspelers, die 60 tot 70 wedstrijden in de benen hebben, staan niet te springen om aan de Confederations Cup deel te nemen en hun motivatie is wat minder groot, maar Portugal is ook in Rusland en Cristiano Ronaldo gaat de Confederations Cup willen winnen. Er zijn argumenten voor en tegen de Confederations Cup, maar Down Under is het een bijzonder pluspunt. Het lot van de Confederations Cup is onzeker, maar het is een tornooi met een goede sportieve waarde voor vele landen.’

Tim Cahill en Danny Vukovic zijn de enige twee spelers uit de A-league in de selectie. Is dat gebrek aan speelgelegenheid bij buitenlandse clubs problematisch?

‘Die spelers maken het proces door dat een aantal Belgische spelers 10 tot 20 jaar geleden doormaakte om in het buitenland te spelen. Marc Degryse was een topspeler uit de Belgische competitie, maar hij had het moeilijk om een basisplaats af te dwingen bij Sheffield Wednesday en PSV Eindhoven. De huidige generatie van Belgen in het buitenland zijn allemaal sleutelspelers bij hun club. Zij zijn een vaste waarde. Die progressie heeft natuurlijk te maken met de jeugdopleiding en werking van de nationale ploegen. België wordt steeds beter omdat veel spelers in het buitenland spelen op het hoogste niveau. Dat is geen geheim. In Australië gaan er ook meer spelers doorstromen, maar de Australische voetbalbond en de clubs moet er samen voor zorgen. De A-leagueclubs zijn pas dit seizoen met professionele jeugdacademies begonnen. Als jonge spelers in Australië professionele ervaring kunnen opdoen dan zal de overstap naar het buitenland makkelijker zijn, met een grotere slagkans. Matt Ryan heeft zijn eerste twee professionele seizoenen voor Central Coast Mariners gespeeld en is pas dan naar Club Brugge gegaan.’

Sam Kunti

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content