De kracht van verandering

Elke maandag berichten we in Piazza Romelu over het wedervaren van Romelu Lukaku in Milaan. Deze week: bedankt voor je on-Belgische mentaliteit.

Beste Romelu,

Nu je weer een grens hebt verlegd, is het tijd voor een nieuwe brief. Met je 51 goals bij de Rode Duivels heb je alvast een nieuw gespreksonderwerp in Milaan nu je terug bent bij Inter. Daar gaf trainer Antonio Conte op een prestigieuze sportmeeting alvast aan dat er, na de recente nederlagen in de Champions League en tegen Juventus, nog werk aan de winkel is.

Je kan niet ineens bereiken wat andere clubs over een aantal jaar opbouwden, al moet je er wel altijd van blijven dromen en naar streven, gaf hij aan. Een verstandige manier om wat druk af te houden.

Laat druk afhouden nu net iets zijn wat niet aan jou besteed is, Romelu. Dat siert je, die on-Belgische mentaliteit van altijd maar meer en beter willen. De manier waarop je na je twee goals tegen San Marino gretig bleef voetballen, het enthousiasme waarmee je je ploegmaats probeerde aan te sporen er 10-0 van te maken, het getuigt van een mentaliteit om grenzen te willen verleggen. Binnenkort verwachten we je nieuwe uitdaging, want vast staat dat met het bereiken van deze mijlpaal je sportieve honger nog niet is gestild.

Je absolute doelpuntenrecord toont je verdienste voor de Rode Duivels zwart op wit. Niemand kan nog beweren dat je de nationale ploeg in die jaren niets hebt bijgebracht. Dat is een feit waar toch even mag bij worden stil gestaan.

Toen iets meer dan tien jaar geleden de één na de andere speler die hier geboren of opgegroeid was, maar ook over een andere origine beschikte, voor de Rode Duivels koos, werd dat namelijk niet onmiddellijk onthaald op algemeen gejuich.

Integendeel. Toen we op deze website met het oog op de deelname van de nationale beloften aan de Olympische Spelen in 2008 in Peking, China een blog schreven onder de titel ‘United Colors of Belgium’, en daar aanhaalden dat België met die nieuwe mix van verschillende origines beter kon worden, en dat het kon helpen om mensen met een andere achtergrond ook als echte Belgen te beschouwen, stroomden de loftuigingen niet bepaald binnen.

Er waren verschillende afkeurende reacties. ‘Dit is niet langer een elftal waardoor ik me vertegenwoordigd voel’, schreef een lezer in een reactie, beleefd maar duidelijk in zijn stellingname. Liever elf witte Vlaamse Duivels die minder resultaat halen dan deze mix, was de onderliggende gedachte. Hij was niet de enige die zo’n reactie instuurde.

Een jaar eerder had Marouane Fellaini voor de Rode Duivels gekozen, en niet voor Marokko. Toen hij in februari 2007 in Genk zijn eerste A-interland afwerkte, stond België amper 50e op de FIFA-ranking. Een keuze voor Marokko, het land van zijn ouders, dat toen 40e stond, lag meer voor de hand als Fellaini opportunistische gedachten had gekoesterd.

Van zijn eerste tien interlands won België er amper twee (tegen Armenië en Azerbeidzjan), speelde één keer gelijk (tegen Kazachstan) en verloor de overige zeven, waaronder, godbetert, van Finland (een land waar ik erg van hou, en waar de helft van de roots van mijn vrouw zich bevinden). Hij maakte toen een moedige keuze, kreeg vreselijke reacties vanuit de Marokkaanse gemeenschap, maar haalde in zijn bekende stijl eens de schouders op en speelde verder, 87 interlands lang.

In 2011 koos ook Nacer Chadli, donderdag tegen San Marino samen met jou één van de uitblinkers, voor België en niet voor Marokko waar zijn vader hem zo graag had zien voor uitkomen. Ook hij was geen opportunist die gauw mee wilde surfen op het succes van de Rode Duivels, die toen 41e stonden op de wereldranglijst.

Toen jij, Romelu, in maart 2010 debuteerde onder Dick Advocaat stond België ook nog maar 57e. Vandaag staat het, mede door jouw 51 goals, de inspanningen van Fellaini, Chadli, en tal van andere Nieuwe Belgen, nog altijd trots op nummer één.

Wie dat parcours overschouwt, kan jullie bezwaarlijk profiteurs noemen. Wie weet waar we vandaag hadden gestaan zonder inbreng van spelers uit ons land met andere roots? Hoogstwaarschijnlijk niet op plaats nummer één.

Een andere verdienste is dat spelers met een andere origine hier de tweedeling Franstalig-Nederlandstalig opgeheven hebben, die tot voor iets meer dan tien jaar de nationale ploeg verdeelde. Jij, Romelu, kan met iedereen om. Je praat Frans, maar je hebt je volledige schoolparcours afgelegd in het Nederlands. Net als Vincent Kompany,die thuis opgevoed werd in het Frans maar op school heeft leren lezen en schrijven in het Nederlands, waardoor hij bij een eventuele splitsing van het land, de natte droom van een aantal mensen uit het noorden, net als jij perfect in staat zou zijn om te spelen voor een Vlaamse én voor een Franstalige ploeg. Zeg nu zelf, beste Vlaming: zijn Lukaku en Kompany voor jullie Nederlandstalig, Franstalig of beide?

Die evolutie op sportief en taalvlak is ook de nog altijd grotendeels blanke fans op de tribunes en voor hun tv niet ontgaan. Dat besef maakt dat de discussie of anderskleurige spelers in de nationale ploeg horen, een debat dat in sommige Europese landen nog volop gevoerd wordt, hier al lang vervlogen tijd is. Mogen we dat vooruitgang noemen, of is er nog altijd heimwee naar een homogeen blank team met spelers uit twee taalgroepen die aan gescheiden tafels zaten, en ergens tussen plaats 50 en 70 op de wereldranglijst schommelden?

Het toont, Romelu, dat zaken kunnen veranderen. De kracht van verandering, dat zou nog eens een mooie slogan voor de Rode Duivels kunnen zijn, ware het niet dat die al gebruikt is door een andere vereniging.

Geeft niet. We vinden wel een nieuwe, zoals jij, Romelu, zeker een nieuwe uitdaging vindt voor jezelf, na je 50e goal.

A presto, tot volgende week, in een weer helemaal Italiaanse context.

Geert Foutré