De schitterende toekomst van Oekraïne is helaas een illusie

Het is de vraag wat je als land met een toernooi als het EK doet.

Eén project, twee identiteiten. Hoe langer je op dit EK bent, hoe meer je ervaart dat de gemeenschappelijke organisatie de enige overeenkomst is tussen Polen en Oekraïne. We zijn terug in Warschau na een weekend Kiev en blijven ons verbazen over de manier waarop in Oekraïne de prijzen worden opgedreven. Het zadelt je op met een gevoel van ongemak. Ons ‘hotel’ in Kiev bevond zich in een vervallen flatgebouw, eigenlijk waren het studentenkamers, ze lagen naast een van de afdelingen van de universiteit van Kiev. Omgerekend 120 euro vroegen ze voor die kamer. Zonder ontbijt. Dat kostte 3,50 euro stond er op de voucher van het reisagentschap. Maar in werkelijkheid was het acht euro. In het restaurant van de universiteit van Kiev waar je nauwelijks een student vindt die Engels spreekt. En degenen die het wel kunnen halen de schouders op als je hen met de woekerprijzen confronteert: “Dit is nu eenmaal een gecompliceerd land.” Ze zijn wel vriendelijk en behulpzaam. Over de gastvrijheid van Oekraïners valt niets te zeggen. Maar het land heeft nog een grote inhaalbeweging te maken.

Eén groot voordeel heeft Oekraïne tegenover Polen: het weer is er prachtig. Vorige zondag 26 graden, de minste dag sinds het begin van het EK vertellen collega’s. In Warschau is het 18 graden. En het regent.

Het is de vraag wat je als land met zo’n toernooi doet. Je kan het gebruiken als een stuk propaganda, om het zelfbeeld van de mensen te verhogen en de infrastructuur te verbeteren. Maar je kan het ook aanwenden om het voetbal te verbeteren. Zoals dat in Duitsland gebeurde. Vanaf het moment dat dit land de organisatie van het WK 2006 kreeg toegewezen, werd er werk gemaakt van een jeugdplan en een andere voetbalfilosofie. Het resultaat is al lang te zien. Ook tijdens dit EK. Duitsland is al lang geen bolwerk meer van een voetbal dat uitsluitend drijft op inzet en loopvermogen.

Oekraïne spreekt van een gouden generatie voetballers en een schitterende toekomst. Dat is helaas een illusie. Grote clubs zijn in handen van oliebaronnen die de strijd met het machtige Dynamo Kiev willen aangaan. Ze leiden artificiële verenigingen in Charkiv en Donetsk. Ze kopen veel buitenlandse voetballers en verwaarlozen de jeugdwerking. Dat jeugdbeleid laat ook in Polen te wensen over en was volgens bondscoach Franciszek Smuda de reden waarom de nationale ploeg de voorrondes niet overleefde.

In Warschau bereeiden ze zich intussen voor op de laatste EK-match, donderdag tussen Italië en Duitsland. Daarna worden de deuren gesloten. En de schaarse Poolse wimpels die nog hier en daar uit een auto wapperen opgeborgen.

Jacques Sys