De vreugde van Lucas Biglia

De droom van Lucas Biglia (ex-Anderlecht) wérd realiteit, hij overtuigde een nieuwe trainer, begon in Brazilië op de bank, maar kreeg zijn kans en greep ze.

West-Duitsland – Argentinië was de finale van het WK in 1990 in Italië. Een finale in het Olympisch stadion van Rome, in de stad en op de plaats waar Lucas Biglia dezer dagen zijn euro’s verdient. Het was voor de Duitsers, die wonnen met 1-0 toen de derde wereldtitel. Tot dusver de laatste. Het was voor de Argentijnen toen de vierde finale (na 1930, 1978 en 1986). Tot dusver ook de laatste. Zondag staan de twee opnieuw tegenover elkaar. De Argentijnen en de nu eengemaakte Duitsers. De ene op zoek naar een vierde WK, de anderen op zoek naar een derde titel, na die van ’78 en ’86.

Ze bereikten de finale elk op hun manier. De Duitsers overweldigend, met het beste voetbal dat een ploeg hier liet zien. De Argentijnen anders, met een ijzeren defensie. Na strafschoppen, zoals in 1990, toen ze wonnen van het gastland. Sinds het tornooi in de ko-fase zit, beten de drie (Europese) tegenstanders van Argentinië zich de tanden stuk op de verdediging. Zwitserland, België, Nederland.. Niemand raakte er nog door.

Ze hebben mekaar hier gevonden, Biglia en co. Nu Messi, in de groepsfase nog zo beslissend, zonder benzine is gevallen (of goed wordt afgestopt) doen ze het op hun manier. Mannen van ijzer en staal. Het is niet mooi om naar te kijken, wat generaal Mascherano zijn troepen beveelt (want hij is de generaal, niet Messi), maar wel efficiënt. Niemand raakt er nog door. Dat zij zondag misschien het meest spectaculaire en doelpuntenrijkste WK ooit kunnen winnen, is een ironie van het lot.

Anders dan de Brazilianen, o zo fragiel emotioneel, hing er geen spat emotie aan de Argentijnen, toen ze een uur na de wedstrijd door de zone waar pers en spelers mekaar ontmoeten, wandelden. Wel grinta, nijd. Trots ook, dat ze dit hadden bereikt, ondanks de tegenwind. Dat alle supporters tegen Argentinië waren gaan roepen… Het maakte ze alleen maar sterker.

Het dient gezegd, dat laatste hebben ze zelf wat gezocht. Op weg naar die finale in 1990 schakelden ze Brazilië uit met 1-0. Assist Maradona, goal Caniggia. Al een heel tornooi herinneren ze de Brazilianen aan die nederlaag met een liedje, dat ze constant zingen. Ze eindigen die song ook nog eens met Maradona é mas grande que Pelé.

Dan moet je niet schrikken natuurlijk, als in elke wedstrijd de thuissupporter voor de tegenstander kiest. In de kwartfinales voor België, nu voor Nederland.

Het maakt ze sterker, zei Zabaleta gisteren na de wedstrijd.

Glunderen zagen we ook Lucas Biglia. Hij was graag in Brussel, bij Anderlecht, maar hij verliet de ploeg, omdat zijn droom was om met de nationale ploeg te spelen. Maar weet je, zei hij na de match in zijn Frans met Argentijns accent, ” je kan wel dromen, maar vaak gebeuren dromen nooit in de realiteit.”

Dat is precies wat wél gebeurde. De droom wérd realiteit, hij overtuigde een nieuwe trainer, begon hier op de bank, maar kreeg zijn kans en greep ze. Hij had nooit durven dromen, zei hij, dat hij in de finale van een WK zou staan. Gezien zijn prestaties, tegen België én tegen Nederland, zou dat best kunnen.

Dat is het mooie aan voetbal. Dat sportief gedurfde keuzes, want hij zat goed in Brussel, hij had er makkelijk achterover kunnen leunen en in zijn comfortzone blijven, lonen. Soms.

En dat hij daar kritiek kreeg, in Brussel, op zijn spel.. Daarin was hij gisteren ook groots. Geen natrappen, met een finaleticket op zak. Geen sprake van revanche, of wat dan ook. “Dat ligt allemaal achter mij. Ik ga proberen genieten van wat nu komt, al zal de stress zeer groot zijn.”

Klasse. Knap.