Een privévliegtuig en met de boot naar het stadion: op bezoek bij Daan Heymans in Venetië

© BELGAIMAGE
Peter t'Kint
Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Na een sterk seizoen bij Waasland-Beveren belandde Daan Heymans (22) in Venetië. Het échte Venetië, niet dat van het noorden. ‘Ik geef mezelf wat tijd om me aan te passen.’

Venetië, najaar 2021. De zomerhitte in het noorden van Italië is verdreven, het grootste aantal toeristen opnieuw huiswaarts, met in de bagage een hoop foto’s van het San Marcoplein, de diverse mooie kerkjes die hier her en der om de hoek van een smal straatje liggen, of de Rialtobrug, waarop vroeger veroordeelden van het Palazzo Ducale naar de gevangenis moesten lopen. In de zomer verdringen toeristen hier elkaar voor het mooiste beeld van de drukte op het Canal Grande, in het najaar is het veel rustiger. Overal wachten gondeliers op kandidaten om in hun bootje te stappen. µ

Venetië herademt: wie hier woont of komt werken, hoeft zich niet langer een weg te banen door de menigte naar zijn plaats van afspraak. Sommige bankjes en parkjes zijn zowaar verlaten. Onderwerp van de gesprekken: de green pass, het coronapaspoort, sinds 15 oktober al verplicht op de werkvloer. Wie geen bewijs van inenting of een negatieve test kan voorleggen, mocht eerder ook al niet op restaurant (binnen) of in een museum. Half Italië staat op zijn achterste poten, zelfs de bejaarden naast ons ratelen er schande van.

Niet dat het culturele leven hier stilvalt. Overal zijn er expo’s. Het is tijd voor concerten, met muziek van Antonio Vivaldi onder meer, hier geboren en ooit nog priester in deze stad. Er is de biënnale van de architectuur. Thema: hoe gaan we in de toekomst duurzaam met mekaar samenleven? En er zijn de tientallen musea. Sold out, afficheert dat van Peggy Guggenheim aan de boorden van het Canal Grande, vlak bij de Basilica di Santa Maria, aan de overkant van San Marco. Opvallend veel Amerikanen horen we.

Voorbij San Marco en de Giardini della Biennale met zijn expositieruimtes ligt het Stadio Pier Luigi Penzo, de nieuwe werkplek van Daan Heymans, deze zomer overgekomen van Waasland-Beveren. We geven het toe: bij vorige bezoeken aan de dogestad zijn we nooit tot op dit punt geraakt. Eerlijk: we wisten zelfs niet dat er in Venetië plaats was voor een voetbalstadion(netje). Venezia FC kenden we van naam, maar we dachten dat die ergens op het vasteland zouden voetballen, in Mestre bijvoorbeeld. Niet dus.

Kom je dan naar de thuismatch met de boot, is een logische eerste vraag? Heymans: ‘Ja, altijd. Daags voordien.’ Een hele verhuis is dat, met spelers en materiaal, want het oefencomplex ligt wél in Mestre. Altijd volgens dezelfde routine: de dag voor de wedstrijd wordt er gevaren, getraind in het stadion en dan logeren de spelers in het nabije hotel Indigo Venice Sant’Elena. Anderhalf uur voor de match wandelen ze dan naar het stadion. Dat is, door een kanaaltje dat achter de hoofdtribune loopt, alleen via vier brugjes te bereiken. Het vijfde leidt naar de Scuola Navale Militare en is niet toegankelijk voor het publiek. Heymans: ”s Nachts laten de fans ons met rust, alleen voor de wedstrijd staan ze daar op die brugjes op ons te wachten. Aanmoedigingen zingend en roepend.’

Ze zouden hem heel diep in hun hart moeten dragen, zegt hij al lachend. Waarom dan? ‘Ik heb getekend toen ze nog in de Serie B zaten.’

Daan Heymans gaat met de boot naar elke thuismatch van zijn ploeg.
Daan Heymans gaat met de boot naar elke thuismatch van zijn ploeg.© BELGAIMAGE

Privévliegtuig

Dat kwam zo. Heymans begon vorig seizoen, na die moeilijke zomer rond de groene tafel voor zijn club, als een kanon aan de competitie in 1A: twee goals en één assist op speeldag 1 en na zeven speeldagen al met zes goals achter zijn naam. Opvallend voor een ploeg als Waasland-Beveren, traditioneel moeilijk scorend. Uitgerekend in het seizoen ook waarin zijn contract afliep. Als je dan ook nog eens jong, rijzig en technisch goed bent, heb je troeven in handen.

De contractbesprekingen met Waasland-Beveren sleepten aan. Heymans bleef het uitstekend doen op het veld, slim tussen de lijnen lopend, met een klare kijk voor doel, al viel de scoremachine wel stil. Daar had de komst van Michael Frey iets mee te maken: hard werkend, wroetend, en veel aandacht (en ballen) naar zich toe trekkend. Al snel stemde de ploeg zijn aanvallen op de Zwitser af. Heymans kon zich minder opdringen. Het was Aboubakary Koita die heel even een rol in de schijnwerpers overnam. Om die, na een blessure, later ook weer aan Frey te laten.

Toch wekte een en ander belangstelling op. Toen januari kwam en Heymans mocht onderhandelen met andere ploegen, kwam Venetië een eerste keer in beeld. Dat van het noorden weliswaar: Cercle Brugge. Groen-zwart kwam met een stevig onderbouwd dossier, met veel beelden en uitgebreide rapporten. Hij had er de opvolger van Stef Peeters kunnen worden, maar hapte niet toe. Want het échte Venezia was ook geïnteresseerd.

Of hij voordien een fan was van Italië? Heymans: ‘Niet echt. Ik had altijd gedacht dat het Italiaanse voetbal niet bij mij zou passen. Te tactisch, te verdedigend.’ Tot hij zich ging voorbereiden en beelden van het team begon te bekijken… Zodra hij wist hoe ernstig ze het meenden, ging hij hun wedstrijden volgen. Heymans raakte in de ban van de ploeg, en per uitbreiding van het Italiaanse voetbal.

Het was toen wel nog Serie B. Heymans: ‘Ik gaf mijn akkoord in de veronderstelling dat ze in die reeks zouden blijven. Onze voorzitter is een Amerikaan en die was ambitieus, maar de promotie was lang niet zeker.’

De kans zat er wel in. Elk jaar stijgen twee ploegen uit de Serie B rechtstreeks, maar om het spannend te houden, spelen de nummers drie tot acht nog een eindronde voor een derde ticket. Een vijfde plaats in de eindstand loodste Venezia in die eindstrijd. Heymans: ‘Die bleef ik uiteraard aandachtig volgen.’ Venezia won in de eerste ronde van Chievo Verona, met strafschoppen, en schakelde dan Lecce uit. Winst uit bij AS Cittadella hielp de ploeg met één been naar de Serie A. De return, voor eigen volk moest dat bezegelen.

Een privévliegtuig en met de boot naar het stadion: op bezoek bij Daan Heymans in Venetië
© GETTY

Heymans: ‘Daar wilde ik graag bij zijn. Dan was al bekend dat ik zou komen en ik vond dat belangrijk. Mijn probleem was: in België was de competitie al afgelopen en ik was op vakantie op Ibiza.’ Maar met wat gepuzzel met vluchten kwam hij er: Ibiza-Barcelona, Barcelona-Bologna en dan een trip naar Venetië. Maar toen gebeurde het ongelooflijke: hij zat in de luchthaven, met de rug naar de gate, en… miste zijn vlucht. Heymans: ‘Ik keek op een gegeven moment om en er was niemand meer aan de gate. Het vliegtuig stond er nog, maar ik mocht er niet meer op.’

Smeken hielp niet, tranen evenmin. Alternatieven werden opgezocht, maar hij zou nooit meer tijdig in Venetië raken. Ontgoocheld nam hij de telefoon en lichtte de club in. ‘Ik zal er niet zijn.’ Waarom, vroeg de directie? Hij legde alles uit. Heymans: ‘Ze vroegen me om op de luchthaven te blijven.’ Dat deed hij. Een uur later belde de club. Dat er een privévliegtuig was geregeld. Anderhalf uur voor de match begon, landde dat in Venetië. Met Heymans aan boord. ‘Een speler die nog niks voor de club had betekend’, zegt hij, ‘en dan zulke inspanningen.’ Daarvoor is hij hen dankbaar. Vanuit de tribunes zag hij in de 26e minuut de bezoekers op voorsprong komen. In blessuretijd maakte Venezia gelijk. Heymans was plots een voetballer in de Serie A!

Concurrentie

Het is niet de eerste grillige sprong in zijn carrière. In 2018 haalde Beveren de voetballer uit de Noorderkempen – Heymans is van Retie waar ‘iedereen iedereen kent’ – weg bij Westerlo. De supporters zagen hem evenwel weinig aan het werk. Yannick Ferrera vond dat hij uitstekend trainde, maar stelde hem nooit op. Adnan Custovic zei eerlijk dat hij het niet in de youngster zag, vandaar een uitleenbeurt aan Lommel SK. Bij zijn terugkeer negeerde Arnauld Mercier hem ook. Het was uiteindelijk Dirk Geeraerd die hem tijdens zijn interim oppikte. Jo-jo, tot vorig seizoen.

Of een en ander – nu weer een stap hogerop na slechts één seizoen écht meedraaien op het hoogste niveau – dan niet te vroeg komt? Heymans, een plantrekker, is eerlijk: ‘Als het niet lukt, kan je altijd nog terug. Er waren mogelijkheden om in België te blijven, maar Venezia was mooi als aanbod, aantrekkelijk. Je weet nooit of dat later nog een keer kan.’

Hoe bereid een mens zo’n stap voor? Heymans: ‘Je informeert wat bij mensen die je kent. Daam Foulon ( ex-ploegmaat, al ruim een jaar bij Benevento, nvdr) vertelde me hoe het eraan toe ging bij het kiezen van een huis, of een auto. Ik ben in België ook direct taallessen gaan volgen, privé. Nu hebben we wel een groep met redelijk wat buitenlanders, zodat er ook veel Engels wordt gesproken, maar ook hier krijgen we Italiaanse les. Ik kende al de basis en kan een gesprek voeren, dat loopt allemaal goed.’

Mijn eerste indruk is dat de top zes in Italië te goed is voor de rest. Een beetje zoals in België. Daaronder kan iedereen van iedereen winnen.’

Daan Heymans

Heymans koos voor Mestre als uitvalsbasis, op vijf minuutjes van het trainingscomplex van de ploeg. ‘Ik woonde ook al dicht bij de Freethiel. Lekker rustig, ik hou niet van ver weg wonen en je dan moeten opjagen in het verkeer.’ Anders dan in België wordt hier wel laat getraind, soms zelfs in de zeer late namiddag. Heymans: ‘Vooral dat is wennen. In België zijn we gewoon om te ontbijten op de club, te trainen, nadien ook daar wat te eten. En dan heb je de rest van de dag vrij. Hier moet je zelf voor je eten zorgen en een zinvolle invulling geven aan je ochtend. De rest loopt vrij parallel: tactisch werk op training, werk in de gym. Wel vooral gericht op de benen.’

Hij kon bij zijn aanpassing ook snel terugvallen op een Venetiaan die hij leerde kennen toen hij hier te gast was. Een bekende van de eigenaar van de club die een hotel uitbaat en Engels praat. Dagelijks staan ze in contact. Zo kan hij met wat hulp ook de andere kant van de stad ontdekken.

Sportief geeft hij zichzelf tijd om zich aan te passen. Tot Nieuwjaar, zegt hij. ‘De concurrentie is groot, zeker op het middenveld. Elke speelminuut is meegenomen. Mijn eerste indruk is dat de top zes in Italië te goed is voor de rest. Een beetje zoals in België. Daaronder kan iedereen van iedereen winnen.’

De plannen van Duncan

Wat opvalt als je door Venetië stapt: elke afwezigheid van een verwijzing naar de club in het straatbeeld. Anders dan in om het even welk ander Italiaans stadje staan hier geen bordjes richting stadion. Logisch, in Venetië zelf staan amper verkeersborden, tenzij richting culturele hoogtepunten: de Academia, het Canal Grande, het San Marcoplein of de Rialtobrug.

Amerikanen bezoeken Venice vaak, maar kennen de connectie met het voetbal niet. ‘Is de eigenaar een landgenoot?’ Telkens schrikken ze daarvan. De club speelt die band zelf ook amper uit. Op haar sociale media post ze geregeld beelden van de stad, zonder een directe link naar de bal. Daar wil de Amerikaanse eigenaar Duncan L. Niederauer, een gewezen voorzitter van de beurs van New York en voor zijn spelers altijd bereikbaar voor beleggingsadvies, wel wat aan doen. Hij heeft plannen om het stadion verder te ontwikkelen, maar ook om het prachtige, maar haast onverkrijgbare shirt beter te commercialiseren. De club zocht, en vond onlangs een pand op een hotte locatie. Vlak bij Rialto. Daar komt weldra een fanshop, zodat de band tussen club en supporter veel nauwer kan worden aangehaald.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content