Pep Guardiola, de man die het voetbal tot in de kleinste details veranderde en die niets aan het toeval overlaat voor de eigen rechthoek, zag woensdagavond opnieuw een triomf in de Champions League door zijn vingers glippen.
Het slot van de wedstrijd tussen Real Madrid en Manchester City had iets mystieks. Sommigen schrijven het mirakel van de Koninklijke toe aan hun witte truitjes, anderen denken dan weer dat er een vloek rust op Pep Guardiola en zijn queeste naar een nieuwe Champions Leaguetrofee. In ieder geval lijkt iedereen in het duister te tasten om uit te leggen wat er woensdagavond gebeurde in de laatste minuten van de halve finale, waardoor de Catalaanse coach opnieuw een kans op Europese roem in rook zag opgaan. Al voor de zesde keer in zijn carrière werd de Catalaanse coach uitgeschakeld in de voorlaatste stap naar de trofee met de grote oren.
Vijf minuten voor het einde van de reguliere speeltijd wordt Riyad Mahrez vervangen door de 37-jarige krijger Fernandinho. Een showman die plaats moet ruimen voor een controleur. Het is bijna de allegorie van Guardiola’s eeuwige verlangen om steeds de meester te zijn over de bal, zelfs tijdens de belangrijkste momenten in de grootste wedstrijden. In de moneytime van de competitie die de remontada in ons woordenboek bracht, wil Guardiola geen gekke dingen zien. Alsof honderden passes na elkaar de mystieke kracht van Bernabéu tot het laatste fluitsignaal zouden kunnen sussen.
Niet in systemen duwen
Guardiola houdt niet van risico’s en gevaar. Hij probeert het op alle mogelijke manieren in te dijken, door voor iedere wedstrijd een boek vol mogelijke scenario’s voor te bereiden om te voorkomen dat zijn spelers onzeker worden en er improvisatie in het spel komt. Naast hem zit dan weer de man die accepteert dat je wedstrijden in de Champions League niet zomaar even kan controleren van begin tot eind. Carlo Ancelotti weet dat het in deze competitie om de spelers draait en dat de beide kanten van zijn ploeg voor zich spreken met achterin Thibaut Courtois en voorin Karim Benzema. Door talenten op de juiste plaats te zetten ben je niet zeker dat je een hele wedstrijd kan domineren, maar zo kan je ze wel winnen.
In de Champions League is dat niet anders. De spelers zijn te goed en te groot om zich in hokjes en systemen te laten wegdrukken, hoe uitgewerkt die ook mogen zijn. Ze kunnen soms hun intensiteit verliezen, maar geen van de grootste talenten ter wereld is 180 minuten slecht. Op Twitter herinnert Miguel Delaney, journalist van The Independent, zich dat van de elf uitschakelingen van de Catalaanse coach in de Champions League, acht werden veroorzaakt door een moment van geluk van de tegenstander (of een moment van afwezigheid van zijn team).
Controle op het middenveld
Guardiola heeft altijd geprobeerd om zulke momenten te beheersen. ‘Na het scoren of incasseren van een doelpunt moet je proberen de bal te houden, te denken als middenvelders’, zegt hij tegen Marti Perarnau in het boek ‘De metamorfose van een voetbaltrainer’. Guardiola is verliefd op de controle die zijn middenvelders hem geven. Bij Barcelona installeerde hij zelfs bijna een 0-10-0-formatie. Maar daarmee zit hij misschien niet op zijn plaats in een competitie die gewonnen wordt in een sprint, geen marathon, waar vooral de dominantie in de twee rechthoeken belangrijk is en niet die ertussenin.
Het verhaal zit waarschijnlijk te vol met nuances om zo vereenvoudigd te worden. Indien Ferland Mendy geen redding bracht op het schot van Jack Grealish, zou City nu gewoon in de finale hebben gestaan. Toch leek City woensdagavond nog nooit zo kwetsbaar als toen ze de bal in de ploeg wilden houden om de wedstrijd te doden. Het is misschien een les in nederigheid, zeker een les in geschiedenis: zelfs als je waarschijnlijk de beste coach van het begin van de eeuw bent, moet je niet proberen om de magie van de Champions League in slaap te wiegen, want dat zorgt onvermijdelijk voor nachtmerries.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
