Met Engeland, Noord-Ierland en Oostenrijk zitten er drie ploegen in deze groep die ook in dezelfde WK-kwalificatiepoule zitten. Voeg daar nog de star quality van Noorwegen aan toe en het wordt interessant om volgen wie hier als sterkste uitkomt.
Engeland: een mix van jong en oud
In 2017 haalde Engeland de halve finale en dit jaar wil het graag beter doen en de eerste trofee in de geschiedenis van de Lionesses binnenhalen. Sinds de Nederlandse Sarina Wiegman in september de touwtjes van de ploeg in handen nam, verloren de Engelsen nog niet. Daar staat tegenover dat ze nog niet vaak tegen elftallen van hun niveau speelden.
Wiegman nam haar ideeën van bij Nederland mee: aanvallend voetbal met vrijheid voor de speelsters. Ze vernieuwde het team deels. Zo is er in de selectie geen plaats meer voor voormalig kapitein Steph Houghton, die door een blessure lang out was en die de band doorgaf aan Leah Williamson. De 25-jarige speelster van Arsenal werd daarna snel belangrijk voor de ploeg.
Het team is een mix van ervaring en jong talent met bijvoorbeeld topschutter Ellen White (33) en Jill Scott (35), die haar achtste internationale toernooi speelt, maar ook het EK-debuut van de jonge Lauren Hemp. De 21-jarige aanvalster liet al veel mooie dingen zien bij Manchester City en Engeland de voorbije twee jaar. Op de linksbuiten is ze soms onbespeelbaar voor haar tegenstanders en met haar agressieve en krachtige stijl kan ze dingen laten gebeuren. Ook van Ellen White, Hemps ploeggenote bij City, wordt veel verwacht. White is de vrouwelijke topschutter aller tijden voor haar land en heeft maar vier goals nodig om het algemene record van Wayne Rooney (53 goals) te breken.
Noorwegen: niet Hegerberg, maar Hansen
Na een zes op zes in de WK-kwalificaties – 5-1 tegen Kosovo en 2-1 tegen Polen – hopen de Noorse dames op het EK hun derde titel binnen te halen. Na hun slechte prestatie in 2017, toen ze in de groepsfase uitgeschakeld werden zonder te scoren, willen ze terug aanknopen met de successen van de vorige decennia. In 2013 werden ze nog Europees vicekampioen en in 1987 en 1993 ging de eindwinst naar de Noren. Op bet WK 2019 toonde het team van Martin Sjögren met een kwartfinale al zijn kunnen. De trainer maakte zowel de hoogte- als dieptepunten van de laatste jaren mee, want de nu 45-jarige Zweed coacht het elftal al sinds 2016.
Op het eerste gezicht lijkt Ada Hegerberg de belangrijkste pion van de ploeg. Zij keerde eerder dit jaar terug bij haar land, nadat ze in 2017 afscheid nam, omdat ze vond dat er te weinig respect was voor de dames. Toch is dé sleutelspeelster Caroline Graham Hansen, die de leidersrol overnam tijdens Hegerbergs afwezigheid. Op de rechtsbuiten bij Barcelona of op de tien bij Noorwegen toont ze zich als een van de beste aanvallers ter wereld. Verdedigers zullen heel wat werk hebben met haar.
Oostenrijk: moeilijk te bespelen
In 2017 raakten de Oostenrijkers op hun eerste EK onverwacht tot in de halve finale, maar sindsdien is consistentie het grote probleem van het elftal. Het team eindigde tweede in zijn kwalificatiegroep en verloor enkel punten tegen Frankrijk, maar was daarna soms niet op niveau tegen mindere landen.
Irene Fuhrmann is hoofdtrainer sinds 2020, maar deed daarvoor al ervaring op met de ploeg als assistent van Dominik Thalhammer en was er al bij in 2017. De 22-voudige international was de eerste Oostenrijkse vrouw met een UEFA Pro Licence. Haar manier van spelen vraagt veel flexibiliteit van haar speelsters, maar maakt het elftal ook onvoorspelbaar. Ondanks de veranderende spelsystemen blijft de basis hetzelfde: hard werk, hoge druk en de verdediging dichthouden. Dat het team lastig te bespelen is, zorgde er ook voor dat hun keeper Manuela Zinsberger zeven clean sheets op acht wedstrijden had in de kwalificaties en slechts drie goals tegen kreeg. Ook de Red Flames slaagden er onlangs niet in tegen Oostenrijk te scoren in een oefenmatch.
Oostenrijk heeft geen echt grote namen in de ploeg, al spelen sommigen wel voor grote clubs. Zo werd keepster Manuela Zinsberger met Arsenal tweede in Engeland, tijdens een van haar beste seizoenen in haar tijd voor de Gunners. Ze werkte op haar zwakke punten en is ook beter geworden met de bal aan de voet. Met haar tussenkomsten kan ze tegen toptegenstanders het verschil maken voor haar land. Ook van Laura Wienroither wordt er veel verwacht na haar verdedigende prestaties bij Hoffenheim en Arsenal. Aan de andere kant van het veld moet spits Nicole Billa het verschil maken. Ze is Oostenrijks speelster van het jaar en topschutter in de Bundesliga.
Noord-Ierland: het kneusje van de poule
Het was al onverwacht dat de dames van Noord-Ierland zich kwalificeerden, dus de vraag is wat het laagst gerankte land op het hoofdtoernooi kan tonen. Deze ploeg zal hoogstwaarschijnlijk de zwakste zijn in de groep, want meerdere meisjes die halftijds voetballen, komen plots tegenover wereldsterren te staan. Dat verschil in kwaliteit wordt gecompenseerd met hard werk en teamspirit, wat hen onder andere de winst opleverde in de play-offwedstrijd tegen Oekraïne en hun eerste kwalificatie voor een eindronde betekende. Van dat debuut willen ze ook iets maken, dus zette Noord-Ierland een voltijds trainingskamp op de voorbije zes maanden. Daarin bekampten ze ook de Red Flames, tegen wie ze verbazend lang standhielden maar uiteindelijk toch moesten plooien met 4-1.
De coach is niet onbesproken, nadat hij zich liet ontvallen dat ‘vrouwen meer goals incasseren, omdat ze emotioneler zijn dan mannen’. Het team besloot Kenny Shiels te blijven steunen.
Geen wereldsterren dus bij Noord-Ierland en hun belangrijkste speelster is er dan ook een van promovendus Liverpool. De goal van Rachel Furness bracht hen naar het EK en zij is topschutter voor haar land (beide geslachten) en hielp Liverpool naar de hoogste voetbalklasse. Ze sloeg de Engelse nationale ploeg af nadat de Engelse bond haar als tiener een proef weigerde.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
