Emiliano Sala: afscheid van een genereuze voetballer

© REUTERS

Het was een droom die waar zou worden voor Emiliano Sala: spelen in de Premier League. De goleador van Nantes, al sinds 2015 bij de Kanaries, zou in Cardiff een Bluebird worden. Helaas zou hij er nooit aankomen. Relaas van een tragische lotsbestemming.

‘Merci.’ Meer niet. Vijf letters, verlegen uitgesproken met een zangerig accent. Dat van het hemelsblauw-witte land, met de zon in het centrum en de bal in het middelpunt, met de passie in het hart. Op een avond, ergens, nam Emiliano Sala de complimenten even beknopt als warm in ontvangst. Omdat ze hem echt raakten. Dit keer had de supporter die het woord tot hem richtte waarschijnlijk iets te veel promille in het bloed, maar ook hij was oprecht. In deze nachtclub, waar de platen al decennialang bekrast zijn en blijven steken zijn in de jaren 80, en waar de mannen zowel in overtal als in liefdesnood verkeren, noemde hij hem ‘ Batistuta‘. Zijn Batigol. Sala had zeker het postuur en zelfs de grinta van Gabriel Omar, een legende van de Albiceleste, die uit dezelfde provincie Santa Fe afkomstig is, maar de supporter in kwestie wist vooral dat hij Emi’s idool was, ook al had hij zelf niet zijn klasse of finesse. Het had geen belang. Emi knikte dit keer. Het was in Niort, een stad van 60.000 zielen tussen Bordeaux en Nantes. In de loop van één seizoen, 2013/14, was Niort de stad van Emi geworden. Door doelpunten en niet aflatende rushes had hij er zijn doorbraak beleefd. Vijf jaar later is het dezelfde regio die hem eert.

Hij dacht niet alleen aan zichzelf. Dat is des te zeldzamer voor een aanvaller. Het was echt een genereuze jongen.

Tristan Lahaye

Bij de ingang van het Stade René-Gaillard versieren verwelkende bloemen een kader en twee foto’s van Emiliano Sala. Enkele dagen eerder kwamen supporters, oud- spelers en clubleden bijeen ter ere van de vroegere goalgetter van het huis, die op 21 januari boven het Kanaal verdween. Bij de eerste thuismatch na het drama, tegen Nancy, houdt het stadion van de tweedeklasser het sober. De spelers dragen tijdens de opwarming zijn nummer en zijn naam op het veld en de supporters zingen in de negende minuut te zijner glorie. ‘Uit respect voor zijn familie wilden we niet te veel doen’, vertelt Karim Fradin, de voorzitter, die erg geëmotioneerd is door het eerbetoon. Ook Stéphane Bureta is niet erg spraakzaam. Sala was de lieveling van de fervente clubsupporter, die voor zijn vereniging flink heen en weer pendelde – alles bijeen negen keer de aarde rond. Het verloop van de wedstrijd bevalt hem niet. De Chamois, met zijn tienen na een halfuur, hebben de brilstand nog niet weten te wijzigen aan de rust. ‘We hadden 3-0 moeten voor staan’, mokt Bureta. Eén iemand ontbreekt…

Emiliano Sala was erg geliefd in Nantes.
Emiliano Sala was erg geliefd in Nantes.© AFP

Een record en jeanne d’arc

Stéphane herinnert zich allicht het debuut van Emiliano in zijn nieuwe tuin. Anders frist Tristan Lahaye die herinnering wel op. ‘Tijdens een van de eerste trainingen van het seizoen moesten we per twee gaan staan. Ik werd aan hem gekoppeld’, weet de buurman van Sala in de kleedkamer van destijds nog. ‘Ik zei direct bij mezelf: dat kan toch niet, die kerel is toch geen aanvaller! Technisch was het niet veel soeps, je zou denken dat het een verdediger was, echt waar. De coach krabde zich serieus in de haren.’ Pascal Gastien bevestigt dat. Gastien, in dat seizoen trainer van Niort, heeft het over een ‘vrij beperkte’ techniek, maar met een trillende stem ook over ‘een goeie gast, iemand die uitstekend in de groep lag’. ‘Ik had verschillende stages in Argentinië meegemaakt, met name bij Boca Juniors waar ik Carlos Bianchi ( Argentijnse oud-spits van PSG, Stade Reims en Strasbourg, nvdr) ontmoette’, vertelt Gastien. ‘Ik hou veel van dat land, de mentaliteit daar, de manier waarop men er het voetbal beleeft. Na de trainingen sprak ik erover met Emiliano. Ik vond die passie terug bij hem. Hij had opofferingen gemaakt om daar te geraken, hij speelde voor zijn familie en wilde te allen prijze slagen.’ Gastien is snel overtuigd. Sala past zich aan, maakt zijn truitje nat en maakt achttien goals in de competitie, een record voor de club, die nipt de promotie mist. Het jaar voordien had de jongen uit Cululú al een gelijkaardig scenario geschreven bij Orléans: een uitleenbeurt met negentien goals en een mooie achtste plaats in National, de Franse derde klasse. ‘Hij brak niet echt potten toen hij hier arriveerde. Op de eerste trainingen en in de eerste vriendschappelijke wedstrijden was hij nogal teleurstellend, je zag dat hij niet in het ritme zat. Nadien is hij beetje bij beetje in de ploeg gekomen en begon hij te scoren. Hij werd al snel titularis’, vat Olivier Frapolli, zijn trainer in de stad van Jeanne d’Arc, het samen. Bloed, zweet en tranen, Emi kent niks anders, hij weet wat hij moet doen om Salagol te worden. Als product van Proyecto Crecer, het Argentijnse opleidingscentrum en filiaal van Bordeaux, verlaat hij zijn familie om op internaat te gaan en probeert hij het meermaals bij de Girondins. Tot ze toegeven, in 2010, wanneer hij al twintig lentes telt. Karim Fradin: ‘Op een keer vertelde de medische staf hem dat hij meerdere dagen moest rusten en dus niet mocht trainen. Maar hij deed zoals hij dacht dat het best was – ik ben hem zelf van het veld moeten gaan halen. Zo zat hij in elkaar, Emiliano.’ Een harde werker.

Woorden en daden

Een man met een groot hart ook. Opnieuw Tristan Lahaye getuigt: ‘We speelden bij Metz. Ik verliet de dekking en ik maakte een fout in de grote rechthoek. Penalty. Ze kwamen op voorsprong’, vertelt de voormalige rechtsachter van Kortrijk gedetailleerd. Hij is nu speler-trainer in de buurt van Niort en speelde poker met de Argentijn. Op die 23 augustus 2013 blufte Sala niet. Hij maakte de gelijkmaker, zijn eerste goal voor de bauw-witten, in de 94e minuut. ‘Hij kwam meteen naar mij, alsof hij wilde zeggen: ‘Het is niet erg, we zijn een team.’ Ik wist niet waar ik het had. Anderen zouden me met de vinger gewezen hebben, maar hij dacht niet alleen aan zichzelf. Dat is des te zeldzamer voor een aanvaller. Het was echt een genereuze jongen.’

Emiliano put zich uit in alle hoeken van het veld en zet zijn grote lijf in voor de pressing alsof zijn leven ervan afhangt. Alles voor de ploeg. ‘Hij belandde op de positie van rechtsachter, verdedigende middenvelder, stopper… Hij had die Zuid-Amerikaanse trek om alles te geven voor zijn club. Zelfs al was hij uitgeleend aan ons zonder aankoopoptie en behoorde hij aan Bordeaux. Voor mij vormt dat een onuitwisbare herinnering’, onderstreept Karim Fradin, destijds algemeen manager bij Chamois Niortais, die bovendien niet aarzelt om zijn coach bij te treden. ‘Emiliano had tien wedstrijden gespeeld zonder te scoren. Ik riep hem naar mijn kantoor om erover te praten, om hem video’s te tonen en hem te doen inzien dat het zijn taak was om in de grote rechthoek te blijven, niet om op rechts voorzetten te gaan trappen.’ Maar wat natuurlijk is keert altijd snel terug. ‘Als je hem zijn bewegingsruimte ontzegt, dan ontneem je hem zijn natuur’, zegt Pascal Gastien. ‘Hij had er behoefte aan om te lopen. Anders was hij onherkenbaar. Zijn inzet was waanzinnig, hij schaarde zich helemaal achter ons spelproject, in tegenstelling tot anderen.’ In de terugronde speelt Niort alles plat, Sala leidt de aanval en scoort in elf van de laatste zestien ontmoetingen. Een situatie die doet denken aan zijn aankomst in Caen, een jaar later, na zes moeilijke maanden bij de Girondins, in de Franse eerste klasse. In zijn eerste vijf matchen scoort hij vier keer, tegen PSG, Lens en Marseille. ‘Ik heb altijd een bijzondere band gehad met mijn diepe spitsen en met Emiliano waren dat zes maanden van absoluut geluk, op het veld en daarbuiten’, vertelt Patrice Garande, ex-aanvaller op de bank van Caen van 2012 tot 2018 aan Ouest-France. ‘Hij voegde altijd de daad bij het woord, hij was onvoorstelbaar genereus.’

Ik wist dat ik hem de bal kon aanspelen in de box. Wat er ook gebeurde, hij deed er altijd wel iets mee.

Yassine El Ghanassy

Talkpoeder in de schoenen

Die zomer, in 2015, wordt de grinta van de krijger uit Cululú omgeruild tegen een cheque van 1 miljoen euro. FC Nantes is een van de weinige clubs met aanzien die in zijn kwaliteiten geloven. Yassine El Ghanassy maakte hem nog mee op La Beaujoire vorig seizoen. Op dat moment had Sala net een grote stap vooruit gezet. ‘Ik heb me geamuseerd met hem’, zegt El Ghanassy, die zijn telefoon opneemt in Saudi-Arabië. ‘Op training deden we veel een-tweetjes, we begrepen elkaar goed. Ik wist dat ik hem de bal kon aanspelen in de box. Wat er ook gebeurde, hij deed er altijd wel iets mee.’ Waarschijnlijk maakte dat van hem een innemend persoon, iemand met wie iedereen zich kon identificeren. Zijn hardnekkigheid, zijn gebrek aan verfijning, zijn vaak gemiste balcontroles maakten hem aandoenlijk, grappig soms. Zeker als hij scoorde met een gelukje, na een verkeerd ontzetten door de tegenstander wanneer de bal via zijn borst in de netten belandde. Maar wat dan nog? Hij stond er, hij lokte dat geluk uit. Inzet loont, dat zag je aan hem. Zegevieren door hard werk.

De zus van Emiliano en een vriendin bij de betuigingen van medeleven aan het stadion van Cardiff.
De zus van Emiliano en een vriendin bij de betuigingen van medeleven aan het stadion van Cardiff.© REUTERS

‘Het is echt een persoon en een speler die in de smaak viel bij het publiek. Strijdvaardig als hij was, liet hij de supporters niet onverschillig’, analyseert Olivier Frapolli terecht. ‘Telkens hij scoorde, ook op training, ook met een meevaller, schreeuwde hij als een gek. Het is dat gezicht vol passie dat ik het meest zal onthouden, dat sprak het meest tot de supporters’, zegt Lahaye, die hem vergelijkt met Edinson Cavani omdat hij verdedigingen geselt en af en toe onhandig oogt, zodat hij al eens verwenst wordt. ‘Een match verliezen, dat was voor hem alsof zijn hart er werd uitgerukt’, overdrijft Gastien. Vandaar die vele hommages, zowat overal, op een indrukwekkende wijze. Emiliano Sala eren, dat is iemand van ons eren. De ideale schoonzoon, de modelploegmaat, de jongen op wie je kunt bouwen. Degene die als eerste gekozen wordt. ‘Een Argentijn geeft zich altijd’, zoals de fans van Nantes nog altijd zingen en zo ook steun betuigen aan een van zijn beste vrienden, Nicolas Pallois. Diezelfde Pallois, zijn ploegmaat bij Niort, Bordeaux en Nantes, had hem afgezet op de luchthaven op 21 januari. Het was de man met wie hij grappen maakte, zoals talkpoeder in de schoenen strooien, om wat leven in de brouwerij te brengen. Droefenis staat te lezen in dat gezicht, waarvan de glimlach verdwenen is. Maar op datzelfde gelaat is ook dat zeldzame enthousiasme te zien om de zoektocht naar dat vervloekte vliegtuig te financieren. Daarvoor, en voor al de rest, zou Sala zeker geknikt hebben en met zijn zangerige accent ‘merci’ hebben gezegd.

Bijna bij Standard

Het eerste seizoen van Emiliano Sala bij Nantes, in 2015/16, is matig. Eenendertig wedstrijden, zes miezerige goaltjes. Dat is weinig. Maar het is genoeg om de interesse te wekken van Olivier Renard en Standard, die op zoek zijn naar een vervanger voor Ivan Santini, die naar het Stade Malherbe is vertrokken van Caen, de ex-club van Emi. De transfer van de Italiaanse Argentijn naar Sclessin zit tot de laatste seconden van de zomermercato in de pijplijn, maar door tijdsgebrek komt het er uiteindelijk niet van. De Rouches richten zich van de weeromstuit op twee andere profielen, die ook de moeite waard zijn: Orlando Sá en Ishak Belfodil. Deze winter kruisten de wegen van Santini en Sala elkaar opnieuw. Volgens die eerste tenminste, die in La Dernière Heure bevestigt dat de Buebirds van Cardiff twijfelden tussen twee voetballers met een gelijkaardig profiel. Maar het is wel degelijk Emiliano die in Wales een contract tekent voor drie jaar en half, voor een bedrag van ongeveer 17 miljoen euro.

Hoewel hij eerst wat weigerachtig staat tegenover het idee om naar een ploeg te gaan die met de degradatiezone flirt, besluit Salagol toch om zijn droom na te jagen om in de Engelse eerste klasse te spelen. ‘Hij sprak er niet zoveel over, maar het is niet moeilijk te raden dat het een kampioenschap was dat hem aantrok’, fluistert Karim Fradin, die zich zelf in een Engelse verblijf mocht verheugen in de periode 1999-2003 bij Stockport County. Half januari werd de transfer afgerond door Willie McKay, een invloedrijke maar ook gecontesteerde makelaar, tegen wie in het verleden al meerdere rechtszaken liepen. De clan-McKay, waartoe ook zijn zonen Jack en Mark behoren, organiseerde de vliegreis van Nantes naar Cardiff. Zijn betrokkenheid en zijn verantwoordelijkheid in deze tragedie werden al aangekaart door de entourage van Emiliano Sala.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content