Bodart, die sinds zijn vrijlating eind 2008 de pers ontweek, komt in Sport/Voetbalmagazine terug op de zaak-Ye en zijn celstraf wegens valsmunterij en aandeel in een overval.
Sport/Voetbalmagazine ging op bezoek bij Gilbert Bodart (48), tegenwoordig trainer bij USH Limontoise, een Luikse derdeprovincialer.
Bodarts miserie is gekend: in de zaak rond gok-Chinees Zheyun Ye heeft het federaal parket gevraagd de ex-doelman, samen met 30 anderen, door te verwijzen naar de correctionele rechtbank. Op 30 november buigt de raadkamer zich over de eindvordering van het parket.
En dan is er nog de zaak-Bodart: valsmunterij en aandeel – hij tipte als marketingverantwoordelijke de overvallers – in een overval op de grotten van Han in augustus 2008. Wanneer die zaak voorkomt, is niet bekend. Bodart zat daarvoor vier maanden in de cel. Sinds zijn vrijlating eind 2008 ontweek hij de pers.
Waar is het fout gelopen? Wat volgt, is één lange schuldbekentenis. Het probleem: hij is een man met twee persoonlijkheden.
“De voetballer Bodart, die altijd wil winnen, en de domme mens Bodart. Zo simpel is het,” zegt hij. “Ik voetbalde bij Standard, in Frankrijk, in Italië… en heb nooit problemen gekend. Pas daarna ben ik een opeenvolging van domme dingen beginnen doen. Zo dom en naïef dat justitie er zelf moest om lachen.”
Schulden
“Ik mag er niets over zeggen, maar in die zaak van de valsmunterij was ik slechts een van de velen, ik had een fout telefoontje gepleegd. Meer niet.”
“En in de zaak van de Chinees had iederéén gedaan wat ik heb gedaan, ik heb er zelfs op mijn eentje tegen gevochten. Maar ik wil daar niet meer op terugkomen. Er is te veel verkeerd over gezegd en geschreven, sommige journalisten vonden daar blijkbaar plezier in.”
“Ik had zware gokschulden, ik had ook verkeerde investeringen gedaan… Ik dacht aan mijn gezin, raakte in paniek, ontmoette mensen die me zeiden wat ik moest doen… In Han heb ik natuurlijk foute dingen gedaan, maar het was nu ook weer niet het einde van de wereld, vind ik. Ik heb er meer dan vier maanden voor in de cel gezeten, een plaats die ik niemand toewens.”
Zelfmoord
“Ja, ik heb toen inderdaad aan zelfmoord gedacht. Die vier maanden voelden aan als tien jaar. Ik heb er nauwelijks geslapen, verloor achttien kilo… Altijd maar denken aan mijn familie en aan mijn kinderen die moesten veranderen van school. En elke keer was de pers daar. Bam bam bam…”
“Ik ben er nu bijna twee jaar uit, maar de vragen spoken nog elke dag door mijn hoofd: waarom toch heb je het gedaan? Waarom toch heb je je leven zo kapotgemaakt? En ik kan er nog steeds geen antwoord op geven. Maar het doet nog elke dag evenveel pijn.”
“Ik wilde eigenlijk niet meer praten met de pers. Omdat ik niet wilde dat de mensen zouden denken: allemaal blablabla. (fel) Ik weet nochtans zeker dat ik een andere richting ben ingeslagen. De enige juiste richting: zulke fouten maak ik nooit meer. Een miljoen procent zeker! Ik moet alleen uitkijken niet meer zo goedgelovig te zijn.”
“Ik ben killer, rationeler, minder emotioneel geworden. Bijna niets of niemand durf ik nog te vertrouwen. Want al het slechte wat ik heb gedaan, had daarmee te maken. Nu moet ik nog een aantal moeilijke dagen door. De rechtszaken, elke dag weer in de krant en televisie… Echt bang ben ik niet, ik moet er gewoon door.”
(Frank Buyse)
