Enkele uitspraken van de 18-jarige Eden Hazard, toen net doorgebroken bij Lille, in een nieuw perspectief geplaatst: dat van de beste speler in de Premier League.
In de zomer van 2009 hadden we tot tweemaal toe een uitgebreid interview met Eden Hazard. De toen achttienjarige dribbelaar had er zijn doorbraakjaar opzitten als profspeler bij Lille OSC en werd er net verkozen tot Belofte van het Jaar in de Ligue 1. Toen al zat half Europa achter zijn diensten te hengelen. Ook toen al gaf Hazard blijk van zijn typische, schalks, quasi nonchalante zelfverzekerdheid. Nu het Belgische supertalent na een knalseizoen met Chelsea de stap naar de absolute wereldtop wist te zetten, zetten we enkele van zijn toenmalige uitspraken in een ander perspectief.
“Persoonlijk vind ik het Parc des Princes van PSG mijn favoriete verplaatsing. Monaco is geen voetbalstad. Oké, er zit veel geld, maar de tribunes zijn er bijna altijd leeg. Daar speelt niemand graag. Alleen goed weer volstaat niet, hé.”
Eden Hazard werd opgeleid in Frankrijk en koesterde steeds een voorliefde voor Parijs en diens voetbaltrots PSG. Niet toevallig werd er vorige zomer duchtig geflirt tussen de Parijzenaars en Hazard. Ook zij kennen de voorkeuren van Hazard. Dat zijn favoriete verplaatsing tijdens zijn Franse periode het Parc des Princes was, is daarvoor illustratief. Op zijn lijstje van clubs waarvoor hij ooit gespeeld wil hebben, staan twee namen met rood omcirkeld: PSG en Real Madrid. Het tweede deel van de quote is ook typisch Hazard. Een speler die publiek nodig heeft, die voetbalsfeer wil voelen. Geld is daaraan -nou ja, genoeg is genoeg- ondergeschikt.
“Het klopt dat de Franse ploegen eerder defensief dan offensief denken. Ook de redenering aangaande de eenheidsworst die de opleidingscentra voortbrengt, kan ik volgen. Daarom had ik het in het begin heel moeilijk bij Lille, ik werd geregeld van training gestuurd. Jongens die hun eigen stijl willen behouden krijgen het lastig, maar uiteindelijk zijn zij het die doorbreken. Daar was ik me altijd van bewust.”
Eden Hazard stond in het opleidingscentrum van Lille OSC bekend als een ongelooflijk groot talent, maar te speels. Voetbal was plezier en nablijven op training om individueel bij te trainen, neen, dat zat niet in hem. Een heikel punt waarop ook Jose Mourinho zijn goudhaantje vorig jaar nog eens aanpakte. Plezier in het voetbal zal altijd primordiaal blijven voor Hazard. Tegelijkertijd is hij zich altijd zeer bewust geweest van zijn kwaliteiten.
“Ik hoef niet noodzakelijk mijn techniek te etaleren, ik heb al genoeg matchen gespeeld waarin ik geen enkele dribbel deed. Maar als het kan, waarom niet? Zolang het ook efficiënt is. De trainer deelt die mening. Het is geen kwestie van mij te onderscheiden, het zit gewoon in mij. Ik moet bekennen dat ik mezelf niet als een ‘gewone’ speler zie. J’aime bien soigner le spectacle.”
Buiten het grasveld is hij een gewone jongen, maar op het veld wil Eden Hazard zich onderscheiden. Altijd zo geweest. Zijn uitzonderlijke techniek leerde hij naar eigen zeggen in de tuin, waar hij dag in dag uit onderlinge partijtjes speelde met zijn jongere broers Thorgan en Killyan.
“Ik ben amper 18 jaar oud, zie je mij al op mijn eentje in Milaan zitten? Met het extra-sportieve moet je ook rekening houden.”
Hij had er pas zijn eerste volwaardige seizoen als profspeler opzitten en toch stonden Barcelona, Inter Milaan, Arsenal en Chelsea al met de nodige centen te zwaaien om hem te transfereren. Hazard bevestigde die interesse, maar bleef rustig onder al die aandacht. Snel veegde hij alle speculaties van tafel door duidelijk te stellen dat hij nog minstens een jaar bij Lille zou blijven. Hij twijfelde niet zozeer aan zijn talent, wel aan zijn privégeluk. Ook nu is Eden Hazard iemand die het geluk van zijn gezin zal vooropstellen. In die periode ging hij, na vier jaar in het opleidingscentrum van Lille, voor het eerst alleen wonen in een bescheiden appartement net buiten de stad. Hij wilde in Rijsel blijven omdat het dicht bij zijn familie, die in Tubeke woonde, was.
“Soms heb ik de neiging om vijf minuten uit te blinken en daarna even uit het spelbeeld te verdwijnen. Ook durf ik soms nogal nonchalant zijn, ik vergeet afspraken, zoals het uur van een training… ik doe dat niet met opzet. Daarom zeg ik ook: ik moet nog veel leren.”
Een gebrek aan regelmaat was lange tijd het grote pijnpunt van Eden Hazard. Een flitsenvoetballer was hij. Tot José Mourinho zijn pad kruiste. Ondanks de aanvankelijk nogal stroeve samenwerking en de botsende persoonlijkheden wisten beide heren elkaar te prikkelen. Anderzijds: is het niet meer dan normaal dat een kereltje van 18 of 19 jaar slechts bij vlagen schittert en nog niet de motor heeft -of de verantwoordelijkheid krijgt- om zijn ploeg een hele wedstrijd lang op sleeptouw te nemen? Hazard is nu 24 jaar: dat is de leeftijd om die wisselvalligheid af te schudden. Net wat Hazard dit seizoen deed.
“Doe dan maar Iniesta, die volgens mij dit seizoen de meeste invloed had op het spel van Barça. Ook al is Messi de beste speler ter wereld op dit moment.”
We stelden de toen 18-jarige Hazard de vraag wie hij verkiest: Iniesta of Messi? Zijn antwoord was verrassend, maar moet ook gezien worden als een statement. Zijn jeugdidool was Zinedine Zidane en lange tijd beschouwde Hazard zichzelf als een nummer tien, een spelverdeler. Pas sinds zijn overstap naar Chelsea is iedereen, inclusief hijzelf, hem gaan beschouwen als vleugelaanvaller.
“Doordat spelers als ons een laag zwaartepunt hebben, zijn we op langere afstanden misschien in het nadeel, maar zijn we op de eerste meters vaak sneller dan de tegenstander. Dat is belangrijk in het moderne voetbal.”
Eden Hazard heeft altijd goed geweten hoe hij het verschil kan maken in een wedstrijd. Met een verschroeiende tempoversnelling of een snedige dribbel. Op dat vlak wimpelde hij een vergelijking met Messi niét af. In het begin van zijn carrière teerde hij te vaak op die offensieve visie van het spelletje. Eerst onder Rudi Garcia en vervolgens onder Mourinho werkte hij aan zijn defensieve takenpakket en fysieke ‘beschikbaarheid’.
“De Gouden Bal? Waarom niet? Je moet ambitieus durven zijn. Oké, het komt wellicht arrogant over, maar ik ben er zeker van dat bijna alle jonge spelers daarvan dromen. Ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn omgeving. Samen kunnen we daar geraken, maar ik zal hard moeten blijven werken.”
In 2009 een opvallende, lichtjes arrogante, uitspraak van een jongen die nog alles moest bewijzen. Lof kreeg Hazard toen nochtans al genoeg. Hij stond te boek als één van de grootste talenten van zijn generatie. Maar dat gold bijvoorbeeld ook voor Bojan Krkic van Barcelona en zie hoe het hem verging… Het pleit voor Hazard dat hij steeds de focus behield en zich niet liet meeslepen door de lofgezangen. Anno 2015 mag Eden Hazard zich bij de top drie van de wereld rekenen. Niet onze woorden, wel die van Mourinho. Waarom dan niet mikken op die titel van beste speler ter wereld, de Gouden Bal? Ter gelegenheid van de uitverkiezing tot PFA Player of the Year tweette Thorgan Hazard onlangs nog: Eden bereikt alles wat hij zegt.
“Ik droom van de Engelse en de Spaanse competitie.”
Engeland staat ondertussen netjes op zijn cv. Blijft over: Spanje. Meer bepaald Real Madrid, de club van zijn dromen. En tevens de club van Edens absolute jeugdheld Zinedine Zidane. Die liefde is wederzijds: in 2009, toen Eden verkozen werd tot Belofte van het Jaar, kreeg hij de trofee overhandigd van Zidane. “Ik neem hem met mijn ogen dicht mee naar Madrid”, sprak de grootmeester toen. Profetisch?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier