Ook Toby Alderweireld treedt toe tot de club van 100 wedstrijden bij de nationale ploeg. Wat maakt hem onmisbaar?
Elk team heeft ze: goeie, betrouwbare verdedigers. Keihard, goeie inspeelpass, gedisciplineerd en zelden geblesseerd. Een type Toby Alderweireld. Alleen in het spookseizoen 2017/18 speelde hij maar de helft van zijn normale aantal wedstrijden, door een combinatie van hamstringproblemen en contractperikelen. Gelukkig maakte het WK in Rusland die zomer veel goed.
Anderzijds, dat soort spelerszijn nooit de vedetten van de ploeg. Nooit de voetballers over wie je achteraf veel napraat tussen pot en pint. Het zijn de zesjes van het team, de mannen die hun werk doen. Zonder morren, maar wel nodig.
238 accurate lange ballen
Toby is niet de snelste, noch de grootste. Hij zal ook niet opvallen door een ultieme kattensprong of een gewaagde tussenkomst. Zelden ook zal hij een zware fout maken of geel pakken. Een tackle, zo zei hij ons ooit genietend van wat meegebracht snoepgoed (iedereen heeft een guilty pleasure), is te gevaarlijk. Een fout betekent dat je te laat bent.
Zelf beheerst hij liever de kunst van het goed lezen van het spel, tijdig tussenbeide komen door een goeie plaatsing. Maar als het moet: geen mededogen!
Koppel daaraan een zeer goeie traptechniek en een lange kruispas op maat en je krijgt een onopvallend opvallend goeie verdediger. Eentje die al meer dan tien jaar standhoudt bij de Rode Duivels: eerst nog als flankspeler, als rechtsachter, later in een pak dat hem beter gegoten zat, dat van rechtse centrale verdediger.
Eentje die dat pak ook aantrok in de Premier League, eerst bij Southampton, sinds 2015 bij Tottenham. De stats daar zijn af en toe fenomenaal: in het seizoen 2015/16, jaar waarin hij 38 competitiewedstrijden speelde, trapte hij 238 accurate lange ballen.
Clean sheets
Debuteren als Rode Duivel deed Alderweireld nog in het vorige decennium. In de Kirin Cup, tegen Chili. Die dag opende Kevin Roelandts de score van een noodploeg, met Geoffrey Mujangi Bia nog als nummer 9.
Die laatste voetbalt nu anoniem in een selectie van werkloze profs, op zoek naar een contract. Die zorg heeft Alderweireld niet. Na wat spierballen rollen verlengde Tottenham graag zijn contract.
De beste verdedigers, zei Rio Ferdinand ooit, zijn verdedigers die met een clean sheet uit de partij komen. Daar heeft Alderweireld, die zijn passage bij Atlético Madrid altijd cruciaal heeft genoemd in zijn vorming als centrale verdediger, een patent op.
Sinds de 5-2 tegen Zwitserland op 18 november 2018 – toen bij iedereen het licht uitging -speelde Alderweireld 11 interlands met de Rode Duivels. Allemaal dus. Doelpuntenverhouding: 42-3. Acht keer bleef de nul op het bord. Dan ben je bij de beste verdedigers.
Vaste pion
Opvallend, als je zijn interlandcarrière overloopt: Alderweireld kwam er, in het zog van de andere Ajacieden Thomas Vermaelen en Jan Vertonghen, bij en werd nagenoeg direct basisspeler. Alleen helemaal in het begin keek hij nog toe bij het einde van de kwalificatiecampagne voor het WK in 2010.
Wie de bondscoach ook was, Toby was altijd een vaste pion. Dan rond je op je 31e al de kaap van de 100 interlands. En ben je, als het lichaam nog wat mee zit, op weg naar nog veel meer.
IJsland
Vanavond is er een nieuw duel tegen IJsland. Klinkt bekend, ook in de vorige campagne in de Nations League zaten de IJslanders in de groep van de Rode Duivels. Het enthousiasme rond de ploeg en zijn strijders, die nog hot waren in 2016 met hun combinatie van overwinningsdans, strijdbaarheid en veel sfeer in de tribunes, is al een tijdje weg.
Wat overblijft zonder volk op de tribune is strijd, weerbaarheid, discipline en een tikkeltje te weinig avontuur om echt voor het team te vallen. Misschien net wel passend als eerbetoon bij de talenten van Alderweireld. En in die zin een passend pak voor de 100e van Toby.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
