Iconen van het vrouwenvoetbal: Wendie Renard, de vrouwelijke Virgil van Dijk

Tijdens het EK Vrouwenvoetbal zetten we enkele sterren in de spotlights; zij die de sport mee brachten tot waar die nu staat. Vandaag deel 8: de Franse Wendie Renard.

Wendie Renard is niet weg te denken in de ploeg van Olympique Lyon en de Franse nationale ploeg. Al 16 jaar (!) is ze de rots in de branding in hét elftal van het vrouwenvoetbal: Olympique Lyon. De 31-jarige Franse met Martinikaanse roots kwam al tot 263 optreden voor de topclub waarin ze maar liefst 85 treffers maakte: niet slecht voor een verdediger.

Kijkend naar de prijzenkast van Renard bij OL begint het te duizelen voor de ogen: 15 landstitels, 9 keer de nationale beker en 8 keer de Champions League.

Een straffe tante omdat…

… ze op haar 15de van Martinique naar Frankrijk vloog voor een stage in Clairefontaine, het nationale voetbalinstituut. Ze werd er gezien als vreemde eend in de bijt en in die omgeving, waar ze het vertrouwen dat ze op Martinique genoot zo miste, kon ze niet het beste van zichzelf laten zien. Ze werd dan ook niet toegelaten tot het nationale trainingsprogramma. Ze nam vervolgens de trein naar Lyon waar ze, na een meer succesvolle stage, een plek bij Olympique Lyonnais kreeg.

Opvallende weetjes

1 Een jaar na haar stage bij OL verliet ze Martinique om permanent in Lyon te gaan wonen. Haar moeder schaamde zich dat een ander voor haar dochter zorgde en ook Renard had het zwaar. Ze voelde zich eenzaam, huilde bij de Franse les en vroeg zich af of ze ooit zouden stoppen met haar uit te lachen om haar accent. Nadat ze haar eerste contract tekende belde ze haar moeder dolgelukkig op dat ze voortaan haar eigen geld verdiende. De rest van het verhaal is bekend. Alleen een trofee met Les Bleues ontbreekt nog.

2 Haar liefdesleven schermt Renard af voor de buitenwereld. Het is niet bekend of ze een partner heeft en ook over haar seksuele voorkeur heeft ze zich niet uitgelaten.

Privé

Renard is de jongste van vier meisjes en werd geboren in Le Prêcheur, aan de noordkust van het Franse eiland Martinique in de Caribische zee en op een uur rijden van een dorp of stad. Ze is de jongste van vier dochters en zag haar vader al op haar achtste wegvallen als gevolg van longkanker.

In haar biografie verhaalt ze over de toedracht daarvan. ‘Mijn vader zat in de politiek en tijdens een conferentie ademde hij iets in dat zijn longen verbrandde. Hij sloeg er geen acht op, denkend dat het zou overgaan’, onthult ze.

Ze had een heel sterke band met hem, terwijl hij niet eens zo van voetbal hield. ‘Ik klampte me gewoon aan hem vast’, vertelt ze in The Players Tribune. ‘Waar hij ging, moest ik ook gaan. Ik was zijn schaduw. Elke dag als hij naar zijn auto ging voor zijn werk, stond ik vlak achter hem. “Papa! Papa! Mag ik niet met je mee?” Ik probeerde gewoon in te stappen. Bij de familiediners moest ik de stoel naast mijn papa hebben; altijd binnen handbereik.’ Zijn overlijden was vanzelfsprekend een ramp voor Renard. ‘Als je acht bent, hoort je papa er voor altijd te zijn. Zonder hem opgroeien was heel moeilijk, maar ik heb het idee dat hij mij nog altijd leidt.’

De zee en het voetbal: daar draaide het om voor Renard. Op Martinique voetbalden nauwelijks meisjes dus speelde ze met jongens. Ze wist: ik moet twee keer zo hard en slim spelen om respect te krijgen. Haar tante was scheidsrechter op het eiland en ook haar moeder voetbalde en keek graag naar wedstrijden. Na de dood van haar vader zaten ze samen voor tv en keken naar de nationale ploeg van Frankrijk. ‘En toen kwam ze op het scherm. Marinette Pichon. Ik kan me eerlijk gezegd geen van de andere spelers herinneren, alleen zij. Toen keek ik naar mijn moeder. “Op een dag zul je me met dat shirt aan op tv zien”, zei ik.’

Wat doet ze nu?

Nog altijd speelster van OL en de Franse nationale ploeg. De ambities zijn groot: voor minder dan een EK-titel doen Les Bleues het niet.