Het Italiaans voetbal gaat door een nachtmerrie, want voor de tweede keer op rij zal het land niet deelnemen aan het WK voetbal. Het is nog maar de derde editie die de Azzurri moeten missen sinds de oprichting ervan in 1930. Hoe is het zover kunnen komen?
Wie maakt de doelpunten?
Wat het eerst in het oog springt, is het enorm lage aantal doelpunten: tien in de laatste acht wedstrijden. Maar vergis u niet, daar zit ook een 5-0 tegen Litouwen in. Wat je dus eigenlijk wel mag verwachten en waardoor de balans sinds het gewonnen EK op vijf goals in zeven wedstrijden komt te staan. En dat tegen landen als Noord-Ierland, Bulgarije, Zwitserland en sinds gisteren ook Noord-Macedonië. Bovendien is de topschutter in die periode rechtsachter Giovanni Di Lorenzo, de man die vorige zomer nog werd weggespeeld door Jérémy Doku.
Van de spitsen die er nu bij waren, wist enkel jongeling Giacomo Raspadori al te scoren sinds de Europese titel in Wembley. Voor doelpunten van nummer 1 Ciro Immobile en runner-up Andrea Belotti moeten we zelfs al teruggaan tot het begin van het EK of ervoor. Nochtans lijkt die eerste opnieuw op weg te zijn naar de topschutterstitel in de Serie A. Bij Lazio telt Immobile dit seizoen namelijk alweer 21 doelpunten.
Tegen Noord-Macedonië werden er 35 schoten geteld, maar slechts vijf belandden tussen de palen. Wie gaat de doelpunten maken voor dit Italië? Alle hoop rust op de schouders van nieuwkomers Raspadori en Gianluca Scamacca – die deze zomer een transfer naar de Italiaanse top lijkt te maken – maar het valt nog af te wachten of zij effectief de reddende engelen worden.
Geen toppers
Stel jezelf eens de vraag: kan jij de basiself van Italië opsommen die de wei werd ingestuurd tegen Noord-Macedonië? Gianluigi Donnarumma, Jorginho en Marco Verratti zal je wel kennen, maar voor de rest? Daar schuilt misschien ook het probleem van dit Italiaans elftal. Het mist toppers. Italië heeft geen Cristiano Ronaldo, Lionel Messi, Romelu Lukaku, Kevin De Bruyne, Harry Kane, Kylian Mbappé, Robert Lewandowski, …
Italië moet het hebben van het collectief. Niets mis mee, het is misschien wel beter dan te vertrouwen op klasseflitsen van de sterspelers. Maar dan moet het collectief er wel altijd staan. Dat lukte bij de Azzurri ook tot op de finale van het EK. Sindsdien lijkt de cohesie wat te zijn verdwenen en dan heb je spelers nodig die boven zichzelf uitstijgen en de ploeg op sleeptouw nemen. Die ontbreken.
Te veel afwezigen
Als je rekent op het collectief, moeten alle sleutelspelers ook steeds aanwezig zijn. Vanaf het moment dat er een paar radertjes uit het systeem gehaald worden, stuikt het in elkaar. Tegen Noord-Macedonië werd bijvoorbeeld gespeeld met een noodverdediging met Emerson, Bastoni, Mancini en Florenzi. Geen van die vier spelers was een basispion tijdens het vorige EK. Het is vooral een drama als je weet wie dan net op de bank terechtkwam door blessures: Chiellini en Bonucci, de twee absolute leiders van deze Squadra. Op momenten als gisteren heb je al je belangrijke mannen nodig, zo bleek opnieuw.
Maar ook voorin waren er de nodige problemen. Beter gezegd: was er één groot probleem. Federico Chiesa was afwezig. Nog niet meteen de allergrootste naam in het wereldvoetbal, maar wel iemand die bij de Azzurri altijd een niveau hoger kon spelen. Tijdens de knock-outfase van het EK was het vooral hij die de Italianen naar de eindwinst bracht. ‘Abbi fede in Fede’ klonk het overal: heb vertrouwen in Federico. Het zegt genoeg over het aandeel van Chiesa in de Europese titel. En als ook hij ontbreekt, dan – om het met Bob Peeters te zeggen – weet je dat het moeilijk wordt.
Geluk is op
In alle negativiteit zou je haast vergeten dat Italië na het EK wel een wereldrecord heeft neergezet door 37 wedstrijden ongeslagen te blijven. Tussen 10 oktober 2018 en 7 oktober 2021 verloor het geen enkele wedstrijd. Daar kwam een einde aan in de halve finale van de Nations League tegen Spanje.
Die wedstrijd had misschien ook iets symbolisch: het geluk van de Italianen in knock-outwedstrijden was op. Kijk maar naar het voorbije EK, toen had Italië er al meteen in de tweede ronde uit kunnen liggen tegen Oostenrijk. Marko Arnautovic scoorde de 0-1 in extra tijd, maar die goal werd afgekeurd vanwege een millimeter buitenspel. In de verlengingen ging Italië alsnog over de noorderburen. Drie van de vier knock-outwedstrijden werden trouwens pas in verlengingen of strafschoppen gewonnen. Enkel tegen België werd de klus al in de reguliere tijd geklaard. Als je zelfs twee keer wint op strafschoppen, heb je Vrouwe Fortuna heel erg aan je zijde. Maar dat ontbrak dus tegen Noord-Macedonië. Als een soort karma scoorden ze zelfs in extra tijd. Symbolischer kan haast niet.
Enorme crisis
Maar ligt de uitschakeling van Italië puur aan het geleverde spel en pech of is er meer aan de hand? Was het EK louter een kortstondige heropleving van het Italiaanse voetbal die de malaise van het laatste decennium wat verdoezelde? Niet alleen de nationale ploeg, maar de hele Italiaanse voetbalwereld zit namelijk in een diepe crisis. De Serie A kan al jaren niet meer meedoen met de grote jongens. Enkel Juventus kon een tijdje aanspraak maken op de titel van Europese topclub door tweemaal de finale van de Champions League te behalen, maar sinds de laatste eindwinst in de CL in 2010 door Inter spelen de Italiaanse clubs nog nauwelijks mee in Europa. Ook dit jaar weer: enkel AS Roma is nog actief … in de Conference League. Niet meteen de plek waar de Italianen hun clubs willen zien schitteren.
Waar vroeger de allergrootste namen naar de Laars afzakten, is dat ook al heel lange tijd niet meer het geval. Afgezien van Romelu Lukaku en Cristiano Ronaldo halen de meeste toppers hun neus op voor de Serie A. Het is bijna een doorgroeicompetitie geworden voor de veel grotere La Liga en Premier League.
En die neerwaartse spiraal zet zich ook door bij de nationale ploeg. Wist u bijvoorbeeld dat Italië voor het laatst een knock-outwedstrijd speelde op een WK in 2006? Toen won het in de finale nog van Frankrijk. Sindsdien ging het er tweemaal uit in de groepsfase en in 2018 deed het niet mee. Net zoals eind dit jaar in Qatar. De wederopstanding zal dus voor het EK van 2024 zijn, dat moet toch lukken?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
