Kippenvelmatch #1: Brazilië-België 1-2

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag uw absolute nummer 1: Brazilië-België van 6 juli 2018.

Uitgerekend in de aanloop naar misschien wel de belangrijkste wedstrijd uit de carrière van Roberto Martínez en deze generatie Rode Duivels, benadert de Spaanse voetbalbond onze bondscoach. Spanje heeft net voor het tornooi afscheid genomen van Julen Lopetegui, omdat die aan de slag wilde bij Real Madrid, en komt in de zoektocht naar een opvolger voor interim-bondscoach Fernando Hierro uit bij de Catalaan.

Die verliet vroeg zijn land, vertrok als 21-jarige naar Engeland. Daar werd hij ook trainer, je zou hem een Britse coach kunnen noemen, vertelde hij ons in het voorjaar 2019. Nu volgen ze de Premier League wel in Spanje, maar op afstand, zonder er veel van te snappen. En dan kwam het WK en die opende een beetje het beeld. Plots zagen ze: hé, er is daar een Spaanse coach die iets doet met België en daar met veel liefde over praat.

Ster Thierry Henry

De timing was vreemd, maar gelukkig, zei Martínez, zat hij op het WK in een bubble, met de spelers, bezig met de voorbereiding, bezig met een plannetje. ‘Dan ben je niet snel afgeleid. Spelers werden ongetwijfeld ook gecontacteerd, maar ik zag niemand afgeleid, omdat ze allemaal zo gefocust waren op ons project.’

De dag van de match seint een Braziliaanse journalist ons in dat Tite ongelooflijk is voorbereid: een analist volgt al een jaar lang op de voet alles wat België doet.

In het spelershotel hebben we die middag een afspraak met Bart Verhaeghe voor een eerste tussenbalans. In het Belgische kamp is het zelfvertrouwen groot. De drukte rond de ploeg ook. We ontmoeten er de Belgische ambassadeur, die fier is op zijn land en hoe het zich in Rusland presenteerde als een fris aanvallend elftal.

Buiten staan Belgische fans de namen te scanderen van de spelers die zich heel even in de lobby laten zien. Lukaku, voor een korte babbel met zijn Amerikaanse zaakwaarnemer, Witsel en Chadli, die kort hun familie ontmoeten. Maar dé vedette van de Belgen is een Fransman: Thierry Henry, die voortdurend op de foto moet.

Wat doen we?

’s Avonds de match. Tite blijkt dan toch niet zo goed voorbereid als voorspeld. Een paar seconden na de aftrap is er vertwijfeling bij Willian. Wanneer hij ziet hoe de Belgen staan, kijkt hij vragend naar de bank. Hij steekt een paar vingers op. Vier, vijf, drie? Richting Tite, vragend: ‘Coach? En? Wat doen we? Die mannen staan heel anders dan je ons hebt verteld…’

De verwarring bij Willian is terecht, want ook al hadden we allemaal de basisopstelling vooraf goed geraden, de tactiek van Martínez lekte niet uit. Een defensie met vier, het doorschuiven van De Bruyne naar de punt, Lukaku als rechtsbuiten,… Tite was verrast.

We hebben soms de neiging om de inbreng van de trainer te overschatten. Het zijn de spelers die op het veld het verschil maken. Als Thiago Silva zijn bal in de beginfase niet op de paal devieert maar net ernaast, of de Brazilianen zijn efficiënter in hun afwerking, dan is Tite misschien de man van het grote gelijk. Nu looft achteraf iedereen het intellect van Martínez. Een coach die voor het toernooi nog werd afgebrand door velen voor het niet selecteren van Radja Nainggolan, en na een uur tegen Japan voor de roekeloze opstelling en een tactiek die bij 2-0-achterstand vooral leek te hebben gefaald.

Vertraging

’s Nachts blijkt de kleine luchthaven niet bestand tegen de drukte. Alles en iedereen kraakt. De Rode Duivels merken er weinig van, hun escorte leidt ze – voor onze neus – veilig naar de luchthaven en op het tarmac. Maar achter hen is het drama. Belgische charters, Braziliaanse supportersvluchten, extra lijnvluchten en tussendoor ook wat privévliegtuigen die willen vertrekken.

Resultaat: iedereen vertraging, op elkaar gepakt in een veel te kleine hal, nul communicatie, en veel mensen die uitgeput en lijdzaam hun lot ondergaan. De bar wil sluiten, maar blijft uiteindelijk open. Om drie uur ’s nachts is er alweer daglicht.

Voor het eerst in dit tornooi zien we hoe de Russen het allemaal eens niet onder controle hebben en hoe ze reageren bij paniek: alles afsluiten en de boel op hun beloop laten.

Twee uur later dan voorzien stijgen we, met Freed from Desire van Gala op repeat om wakker te blijven uiteindelijk op. Als we terug zijn in het hotel, gaat het ontbijtbuffet net open: 28 uur weg voor 90 minuten voetbal. Maar het was elke seconde waard.