Kippenvelmatch #12: Antwerp-Vitosha Sofia 4-3

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 12: Antwerp-Vitosha Sofia van 26 september 1989.

Wij waren er, op die lage persbanken van de Bosuil. Hokjes waren dat toen nog, met klapdeurtjes, van waaruit je amper zicht had op het veld. Boven ons moesten de televisieverslaggevers via een smal laddertje naar boven klimmen en dan naar hun commentaarpositie sluipen. Door de duivenpoep.

Er is die avond ferm gevloekt. Het verslag voor de krant waar we toen voor werkten, was klaar: 1-3 in de 89e minuut, dat zet geen ploeg meer recht. Het proces van voorzitter Eddy Wauters en zijn oubollig beleid was gemaakt, door George Kessler in het kader van zijn stadionproject ook al fel bekritiseerd voor zijn gebrek aan durf. Maar toen, inmiddels onder leiding van Dimitri Davidovic, veerde Antwerp recht, in een dolle slotfase, op een modderveld. Alles mocht de vuilbak in. Scorebordjournalistiek.

Dat was allemaal te danken aan Franky Dekenne! Na de 0-0 in Bulgarije gleed de Waregemnaar in de terugwedstrijd de 1-2 van de lijn, maar hij kon niet verhinderen dat Rudi Smidts en zijn opponent van Vitosha, die alsnog bij de bal probeerden te raken, op hem vielen. Dekenne werd minutenlang op het veld verzorgd, want alle Antwerpse wissels waren opgebruikt.

Toen in de slotfase de bezoekers toch 1-2 maakten en later ook tot 1-3 uitliepen, dacht iedereen dat het voorbij was. Ook Dekenne: ‘Ik lag al met een kruisbandletsel bij de dokter, hoorde wat er gebeurde en dacht: ‘Boeken toe!’

Niet onbelangrijk in dit verhaal: van een vierde ref was toen nog geen sprake. Dekenne kreeg lange tijd verzorging en niemand had die avond ook maar enig idee hoe lang de Oostenrijkse ref Kaupe zou laten overspelen om dat te compenseren. Dat Nico Claesen er 2-3 van maakt in minuut 90? Ach… Dat dezelfde Claesen twee minuten later de gelijkmaker lukte? Vijgen na Pasen. Alleen bij de televisieverslaggever was er hoop, en bij de diehards. De rest dacht dat er elk moment kon worden afgefloten.

Maar Friedrich Kaupe keek niet eens op zijn horloge. Drie minuten blessuretijd werden er vier, vijf, zelfs zes. En toen versierde Antwerp een vrije trap op de rand van de zestienmeter. Raphaël Quaranta dwong die af en ging nog fel te keer tegen de ref. Hij zag de fout binnen de rechthoek en wilde een strafschop.

Hans-Peter Lehnhoff zette vervolgens voor, en de Luikenaar kopte aan de tweede paal binnen. De waanzin op de Bosuil was compleet. Tientallen supporters stormden het veld op, ook al was de wedstrijd nog niet afgefloten. Quaranta, daarover later: ‘Wat we toen dachten? Dat dit ons mirakel nog teniet kon doen.’ Met veel moeite werden de fans teruggedreven richting tribune. Seconden later floot Kaupe af, het mirakel van Vitosha was een feit.

Als u denkt dat dit uitzonderlijk is, wel: uitgerekend Dekenne maakte Antwerp-Vitosha later nog een tweede keer mee, als trainer van Anzegem. In een duel met Zwevegem liep de tegenstand uit tot 1-3. Fysiek gingen ze daarna ten onder en in de slotfase bogen de invallers van zijn Anzegem de 1-3 om in een 4-3-winst.