Kippenvelmatch #19: Brazilië-Duitsland 1-7

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 19: Brazilië-Duitsland van 8 juli 2014.

Het economische mirakel van Brazilië ligt al een tijd achter de rug, het sportieve aureool verloor het land op 8 juli 2014: toen vernederde de Mannschaft de Seleção met 1-7 in Belo Horizonte. In de hoofdstad São Paulo werd een en ander met blikken vol ongeloof gevolgd.

Soms maakt een mens verkeerde keuzes. Tijdens het WK in Brazilië overkwam het ons twee keer. Eerst uit onwetendheid en gulzigheid. De openingswedstrijd Brazilië-Kroatië meepakken en dan het vliegtuig op richting Salvador om daar ’s anderendaags Spanje-Nederland te zien: op papier leek het vooraf makkelijk haalbaar. Er zaten vier uur tussen het einde van de match, en het opstijgen van het vliegtuig. De realiteit bleek anders: nipt de vlucht gemist, moeten omboeken, en toen Robin van Persie zijn prachtige volley voorbij Iker Casillas kopte, hingen we nog in de lucht, uitgerekend boven de schitterend verlichte Arena Fonte Nova.

Kiezen is verliezen

De tweede vloek uit onze mond kwam helemaal op het einde van dat tornooi, in de laatste week. Na vijf weken omzwervingen door een prachtig land was het na de kwartfinales kiezen tussen Brazilië-Duitsland (Belo Horizonte) of Argentinië-Nederland (São Paulo). De twee combineren bleek onmogelijk, hoe hard we ook zochten naar vluchten.

Kiezen is verliezen, bleek later, want we gingen voor de replay van de finale van 1978. Om diverse redenen: Brazilië hadden we al drie keer gezien, en Nederland kon voor de tweede opeenvolgende keer de finale halen. Louis van Gaal had met zijn groep furore gemaakt, we hadden Oranje weer opgepikt in de kwartfinale, en zouden ze volgen tot Rio.

De achtste juli – de dag van Brazilië-Duitsland – was een kille en natte. Geen live voetbal voor ons dus, maar we volgen de wedstrijd ’s avonds wel vanuit het fandorp. Eén uur voor de aftrap gaat die al dicht; te veel volk dat de wedstrijd op groot scherm wil volgen en alleen denkt aan feestvieren. Na veel discussie mogen we er onder het mom van een reportage dan toch nog in, net voor de start van de match. Het is dan nog feest, het slechte weer deert amper. Regenjasjes doen hun werk, drank de rest.

Drie kwartier later, nog voor de rust, stroomt de fanzone in het hart van de oude stad zo goed als leeg. Het is dan al 5-0. Zelden zo’n diepe emoties gezien: huilende mensen, tierende massa. Wie blijft, kan slechts met het hoofd schudden. Wat is er met dit Brazilië aan de hand? De grond ligt bezaaid met afval. Het wordt plots kil en koud. Donker ook. Aan de tweede helft hebben we niks meer, we missen zelfs – onderweg naar het hotel – de twee goals van André Schürrle, goed voor 0-7. Oscar scoort nog, zien we in de bar van het hotel. Ook daar zit niemand meer, behalve de barman. Hij hoort niet eens dat we iets bestellen.

Neymar, zo lezen we ’s anderendaags in de krant, ziet de wedstrijd bij hem thuis en zet na de zevende goal van de Duitsers zijn televisie af. “Kom,” zegt hij tegen zijn vrienden, “we gaan pokeren.”

Ze hebben er geen woorden voor, tenzij dit: tristeza não tem fin, felicidade sim. Aan droefheid komt geen einde, aan geluk wel.

Op de beurs gaan de aandelen van de grootste Braziliaanse bedrijven … de hoogte in. Zo’n kaakslag voor het land, denkt de handelaar, is slecht voor de zittende regering, die veel kritiek krijgt. Legt daar Jair Bolsonaro een basis voor zijn latere verkiezingsoverwinning?

Zondebok Scolari

Op straat zijn ’s anderendaags alle winkels dicht. Een dag van nationale rouw? Een feestdag, zo blijkt. We zien nog amper mensen in het gele shirt van Brazilië, de fanzone wordt ingenomen door het hemelsblauw van de Argentijnen, die niet stoppen met het jennen van Brazilië. Zeker niet als zij ook nog eens naar de finale gaan, na een saaie match tegen Nederland die eindigt op strafschoppen.

De manager van Neymar haalt op televisie keihard uit naar Felipe Scolari. Volgens Wagner Ribeiro vraagt Scolari beter direct zijn ontslag. Tactisch leek het nergens op. Voor Romário moet de hele bondstop, die al het geld in eigen zakken steekt, achter de tralies.

Hij heeft een punt, het is het drama van het Braziliaanse voetbal. Nu de natuur (en de straat) geen craques meer produceert, is er geen georganiseerd beleid om ze op te leiden. Het gaat de beleidslui vooral om stenen, grote infrastructuurwerken en sponsorgelden. Met het werk aan de basis is de voetbalbond niet bezig, zeggen de analisten unaniem. En vreemd genoeg wordt geld waarvan is bewezen dat het onrechtmatig werd verduisterd, nooit teruggevraagd.

Scolari vindt het allemaal overdreven. Brazilië zat toch in de halve finale, voor het eerst sinds 2002? En oké, daarin waren ze zes minuten het noorden kwijt. Als hij hoort dat ook een van de vicevoorzitters van de Braziliaanse voetbalbond zijn ontslag eist, reageert hij scherp. ‘Die man is ook voorzitter van het voetbal in zijn staat. Die heeft in zijn geschiedenis één keer één prijs gewonnen met een van zijn clubs. Wie was daar toen trainer? Juist, ik! Hij moet me op zijn blote knieën danken.’

Maar de man in de straat vergee(f)t niet. De nederlaag wordt omdoopt tot Mineiraço (naar de naam van het stadion). Scolari moet opstappen en gaat drie weken later al bij Gremio aan de slag; zijn zwanenzang als coach wordt het niet. Er wordt geroepen om een buitenlandse bondscoach (Guardiola, Mourinho) om het Braziliaanse voetbal weer uit het slop te halen, maar uiteindelijk komt Dunga en die kiest voor een meer gesloten aanpak. Vaarwel jogo bonito.