Kippenvelmatch #7: Club Brugge-Borussia Dortmund 5-0

Op basis van de input van onze lezers stelde Sport/Voetbalmagazine een top 25 van kippenvelmatchen aller tijden samen. Vandaag nummer 7: Club Brugge-Borussia Dortmund van 9 december 1987.

1986/87 was het seizoen waarin alles – of beter: bijna alles – lukte in de Europese campagne van Club Brugge. Het begon met de eerste wedstrijd, die blauw-zwart met 2-0 verloor bij wat toen nog Zenit Leningrad heette, vandaag Zenit Sint-Petersburg. Een moeilijke uitgangssituatie, maar met drie goals van Kenneth Brylle werd dat rechtgezet. Resultaat thuis: 5-0.

‘Men noemde Club dat jaar de feestploeg’, blikt Leo Van der Elst terug op die memorabele campagne in de speciale editie ‘Club, 100 jaar kampioen’, die dit voorjaar verscheen.

‘We hingen ongelofelijk goed aan mekaar. We waren bij momenten een zootje ongeregeld, maar er werd ook erg hard gewerkt. Anders haal je geen Europese halve finale. Wij waren echte maten. Af en toe gingen we tot twee uur ’s nachts op stap, maar om negen uur zaten we in het spelershome en om tien uur liepen we ons de longen uit het lijf. Voor salonvoetballers was toen bij ons geen plaats. Ook na Europese matchen gingen we altijd samen iets drinken, ongeacht de uitslag.’

In de tweede ronde klopte Borussia Dortmund Club in de heenmatch met 3-0. ‘Na die pandoering zei trainer Houwaart dat hij geen speler buiten het hotel wilde zien, die avond, maar dat zinde ons niet. Dus stuurden we Jan Ceulemans om de trainer om te praten. Samen vieren en samen treuren, dat deden we.’

De terugwedstrijd tegen Dortmund vond plaats op een ijskoude avond. Ondanks de haast kansloze uitgangspositie zat het stadion vol, uren van tevoren stonden de toeschouwers op de staanplaatsen al dicht opeen gepakt. Wie niet vroeg ter plaatse was, had pech.

De match zal Van der Elst altijd bijblijven: ‘Dat was misschien wel de beste match die ik ooit speelde, samen met de omgezette penalty op het WK 1986 tegen Spanje in de kwartfinale het hoogtepunt van mijn carrière. Ik had weken niet gespeeld en kreeg plots van Houwaart opnieuw mijn kans. We reden van ons afzonderingsoord in Knokke naar Brugge en ik hoorde toenmalig radiocoryfee Jan Wauters in de bus zeggen: ‘Het zou vanavond wel eens de match van Leo Van der Elst kunnen worden.”

‘Ik was supergemotiveerd en dacht: nu zal ik het wel eens laten zien. We hadden ginder wel met 3-0 verloren, maar we voelden dat er een mirakel in zat. In die bus groeide dat geloof. Er zat zo veel adrenaline in die groep, die avond. Het was vreselijk koud, maar we speelden allemaal met korte mouwen.’

Een vroege goal van Jan Ceulemans bracht het geloof in eigen kunnen over op het publiek. Franky Van der Elst, die in het begin van het seizoen razend was omdat Houwaart hem van de libero naar het middenveld haalde, speelde een beresterke partij. Marc Degryse die zich opwierp tot dé patron dat jaar, was de tweede verklaring. Degryse stond Ceulemans bij. ‘Jan Ceulemans was Club Brugge’, zegt Van der Elst. ‘Vandaag zou hij een Europese topspeler zijn. Hij oogde een beetje slungelachtig, maar hij was zo goed. Caje kon alles. Kortom: Club had een complete groep.’

Na 90 minuten stond het in Brugge 3-0 en kwamen er verlengingen. Club bleef gas geven en won met 5-0. ‘Na de match gaven Franky Van der Elst en ik nog een hilarisch interview met beiden een ouderwetse wintermuts met zo’n pomponnetje op. We hadden dat seizoen nooit het gevoel dat we kansloos waren. Maakt Tew Mamadou in de halve finale tegen Espanyol niet die fout na een misverstand met Philippe Vande Walle, dan speelden we zeker de Europese finale dat seizoen.’