Je moet geen grote voetbalkenner zijn om te weten dat de huisstijl van Old Trafford haaks staat op de voetbalfilosofie van José Mourinho, zegt François Colin. ‘Intussen het voetbal van Manchester United aan de andere kant van de stad, in het Etihad Stadium, opgevoerd’.
José Mourinho heeft één dag voor zijn 55e verjaardag zijn contract bij Manchester United met één jaar (tot 2020) en een jaar optie verlengd. Daarmee heeft hij een einde gemaakt aan de speculaties van de voorbije maanden. Heel wat waarnemers verwachtten dat hij misschien al komende zomer wilde vertrekken, omdat hij na anderhalf jaar nog steeds in het Lowry hotel (930 euro per nacht) verblijft en geregeld naar Londen treint om bij zijn familie te zijn. Anderen meenden te weten dat hij een nieuwe overeenkomst voor vijf jaar zou tekenen.
Het verlengd verblijf van Mourinho werd vastgelegd in de week dat de overstap van Alexis Sánchez van Arsenal naar de Mancunians werd bezegeld. De Chileen verdient van nu af 330.000 euro per week, met portretrechten en bonussen wordt dat zelfs 550.000 euro.
Geen onoverkomelijk probleem voor Man United, dat door het gespecialiseerde zakenkantoor Deloitte alweer werd uitgeroepen tot de rijkste club van de wereld, met een jaarinkomen van 662 miljoen euro. Het verlengde verblijf van Mourinho en de transfer van de 29-jarige Sánchez maken echter duidelijk dat Man U een heel andere club is geworden. Een doodgewone club, helaas, zoals er dertien in een dozijn zijn.
De aantrekkingskracht van Manchester United spruit voort uit de mythe van de vliegtuigcrash van 1958, waarin acht spelers om het leven kwamen, en het ongebreidelde aanvalsvoetbal van Matt Busby en zijn ‘babes’, met Bobby Charlton en George Best als exponenten. Na 26 seizoenen zonder landstitel vond de club zich begin jaren 90 opnieuw uit. CEO David Gill creëerde een commerciële machine, die gebaseerd is op de traditie van opwindend en gedurfd voetbal, voortgezet door Alex Ferguson. Bij voorkeur met spelers uit de eigen jeugdopleiding. Denk maar aan de zogenaamde ‘Class of ’92’ (de broers Gary en Phil Neville, Nicky Butt, David Beckham, Paul Scholes, Ryan Giggs) die de Red Devils naar ontelbare trofeeën leidde. Of op spelers die op jonge leeftijd werden weggeplukt ( Roy Keane, Cristiano Ronaldo).
Je moet geen grote voetbalkenner zijn om te weten dat de huisstijl van Old Trafford haaks staat op de voetbalfilosofie van José Mourinho. Om het verschil te illustreren tussen de Portugees en zijn meest illustere voorganger: Sir Alex, de zuinige Schot, pochte in zijn autobiografie over het feit dat zijn transferbalans in geen enkel jaar meer dan zeven miljoen in het rood ging. Mourinho liet zich een paar weken terug ontvallen dat 330 miljoen euro niet zullen volstaan om MUFC weer naar de absolute top te voeren.
Met Alex Ferguson is ook David Gill met pensioen gegaan en diens opvolger, Ed Woodward, heeft weinig begrepen van de ware spirit van de club. Voor hem draait alles rond het winnen van zilverwerk, niet van wervelend voetbal. En daarom klampt hij zich vast aan de cynicus uit Porto. En wordt intussen het voetbal van Manchester United aan de andere kant van de stad, in het Etihad Stadium, opgevoerd.
Dat betekent niet dat Manchester City snel de plaats van United zal innemen. Het blijft ondanks het fraaie voetbal dat Pep Guardiola predikt een kunstmatige club, die een bescheiden traditie heeft en bij Engelse en Europese bekerwedstrijden vaak het stadion niet gevuld krijgt.
De arabesken en splijtende passes van David Silva en vooral Kevin De Bruyne mogen ons vooral niet doen vergeten dat het geld uit Abu Dhabi dat dit schitterende voetbal mogelijk maakt niet alleen afkomstig is van de olierijkdom, maar ook van een systeem van economische exploitatie van een onderklasse van migranten uit Zuidoost-Azië die als lijfeigenen worden behandeld. Kritische stemmen maken vaak de vergelijking met het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime.
Sjeik Mansour, de eigenaar van City, is de halfbroer van sjeik Khalifa, de absolute monarch van de Verenigde Arabische Emiraten. Een moderne feodale staat zonder vrijheid van spreken, vrije pers, onafhankelijke rechters of democratische verkiezingen. Laat ons dat toch in het achterhoofd houden tussen de stortvloed aan wondermooie doelpunten van de Citizens.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
