Een stroperige grasmat, een zwoele avond, de stress van de eerste match en een gebrek aan ruimte: allemaal redenen waarom de grootste WK-zege sinds de 3-0 tegen El Salvador in 1970 toch wel wat moeizamer tot stand kwam dan de score doet vermoeden.
Zo, de eerste punten zijn binnen. De winst tegen een tegenstander die op dit niveau debuteerde, en die geen enkele speler in een van de grote vijf competities heeft lopen, was verwacht en kwam er ook. Een grote score ook, de 3-0 evenaart de winst van de Belgen in 1970 in Mexico. Het parcours dat Roberto Martinez met de Belgen aflegt blijft op die manier fenomenaal. In de kwalificaties een gelijkspel en negen keer winst, en een recordscore in de cijfers, en nu weer een stevige intrede op het tornooi. Aan de pluskant: twee goals van Lukaku, een sterke prestatie van Dembélé, en eentje om u tegen te zeggen van Courtois. En de tactische flexibiliteit die Martinez altijd heeft gewild en naar streefde. Soepelheid, met dezelfde elf twee, drie verschillende tactische bezettingen kunnen uitvoeren binnen één wedstrijd, daar werd de voorbije maanden hard op gewerkt. Met vrucht blijkbaar, door achterin met vier te gaan spelen, en er op het middenveld Dembélé bij te schuiven, kregen de Belgen meer ruimte en grip. Ook omdat de tegenstander -hun bondscoach had er altijd al voor gevreesd- fysiek na een uurtje door de mand begon te vallen. Het verschil op papier overbrug je niet zomaar, zelfs niet met veel corazon en de steun van dolle fans.
En toch was er ook een maar-kant aan het hele verhaal. Het was vaak niet goed. De set pieces leken nergens op, en de bal vragen in de ruimte lukte niet, bij gebrek aan bewegingsruimte. Met ‘dank’ aan de tegenstander, die op een ruimte van 30 meter met tien man de Belgen opving. Tien tegen zeven, hoeveel kwaliteit ook de Rode Duivels hebben, dan heeft elke ploeg het moeilijk. Het leidde tot een frustrerende eerste helft. Iedereen heeft wat veel naar Mourinho gekeken, of naar Real. Naar Santos en zijn Portugal. De 3-4-3 van Chili en Bielsa, de 3-4-3 van Guardiola, er zijn nog weinig ploegen die er hier naar terug grijpen. Martinez doet het gelukkig nog, maar ook niet een hele wedstrijd. Benieuwd hoe hij hier gaat evolueren. In de groepsfase blijft een en ander wellicht nog behouden, maar eens verder…
De andere maar was de fysieke frisheid bij de Duivels, die wat zenuwachtig acteerden na de goeie start, te veel moeilijke dingen gingen proberen, en die, op het grote veld dat dat van Sochi is, leken te lijden onder de Caribische omstandigheden die de Panamezen duidelijk veel beter gewoon waren. Groot veld, en stroef gras, twee uur voor de wedstrijd gesproeid en daarna niet meer, tenzij kort, na de opwarming. Gras dat iets te lang stond ook, vreemd vonden wij het dat een uur na de match de grasmaaiers in actie kwamen. Het was beter vanmiddag gebeurd. In Moskou is het frisser, wellicht verandert dat zaterdag de omstandigheden tegen Tunesië.
Tactisch zijn ze wel gegroeid, en uiteindelijk gaf kwaliteit toch de doorslag. De individuele ingeving van Mertens, eentje van De Bruyne, het doelpunteninstinct van Lukaku… Martinez bevrijdde Hazard en De Bruyne, al geeft diens actie op de goal van Lukaku wel voedsel aan zij die hem graag een rij hoger willen zien spelen, maar vooral: Martinez maakte mee de doelpuntenmaker in Lukaku wakker. Die kwaliteit heeft hij altijd gehad, de beroepsernst ook, maar in het shirt van de nationale ploeg is Romelu niet meer te houden, al twee jaar niet. In 19 interlands onder Martinez 21 goals al.
Zijn twee doelpunten tegen Panama mogen geen verrassing zijn.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier