François Colin over belangenvermengingen tussen voetbalclubs.
RB Leipzig zag zich vorige zaterdag een prestigezege tegen landskampioen Bayern München door de neus geboord in de meest sensationele partij van dit Bundesligaseizoen. Rasenballsport had gelukkig een week eerder al kunnen vieren, na de knappe 1-4-zege bij Hertha Berlijn. Voor de aftrap van dat duel liet coach Ralph Hasenhüttl zijn spelers een montage zien met de hoogtepunten van het seizoen. Het filmpje eindigde met de hymne van de Champions League. Deelneming aan het kampioenenbal werd in Berlijn veiliggesteld.
Hoewel, er is nog een extrasportief probleempje: RB Leipzig is in handen van de energiedrankproducent Red Bull. Net als Red Bull Salzburg, dat zich dit weekeinde verzekerde van een nieuwe Oostenrijkse titel. Beide clubs mogen wellicht niet samen deelnemen aan dezelfde Europese competitie.
Een beslissing die dateert van 1999. De Britse investeerdersmaatschappij ENIC was toen (en nu nog) hoofdaandeelhouder van Tottenham Hotspur en Slavia Praag. Beide clubs plaatsten zich voor deelneming aan de toenmalige UEFA Cup. Het TAS (het internationale sporttribunaal in Lausanne) besliste echter dat geen enkele maatschappij of individu controle of invloed mag hebben over meer dan één club in dezelfde Europese competitie. Een beslissing die door de UEFA werd overgenomen.
ENIC was wellicht het eerste bedrijf dat voetbalclubs begon te verzamelen. Het bedrijf van Joe Lewis en Daniel Levy heeft intussen een vrij indrukwekkende collectie bij elkaar: Tottenham Hotspur, Rangers, Slavia Praag, AEK Athene, Vicenza Calcio en FC Basel.
Er zijn flink wat voordelen verbonden aan eigenaar zijn van meerdere clubs. Zowel op sportief (scouting) als op business vlak (sponsoring, expertise) zijn interessante synergieën mogelijk. Aangezien de transferbedragen bleven toenemen de jongste jaren, waren er ook goede zaken te doen door spelers tussen de zusterclubs te laten transfereren en bij voorkeur finaal door te verkopen aan clubs met nog meer financiële middelen.
Het voorbeeld van ENIC kreeg dus behoorlijk wat navolging. Denk maar aan de Italiaanse familie Pozzo, die de baas is bij Watford FC en Udinese Calcio. Het Spaanse Granada werd onlangs verkocht aan de Chinese firma Desport. De Maleisiër Vincent Tan bezit drie clubs: Cardiff City, FK Sarajevo en KV Kortrijk. Het bekendste voorbeeld voor ons is Roland Duchâtelet, die na de verkoop van Standard nog de Spaanse club Alcorcón, het Oost-Duitse Carl-Zeiss Jena, het Engelse Charlton Athletic en via zijn levenspartner STVV in handen heeft.
Intussen zet het fenomeen zich voort, maar op een andere manier. Het zijn topclubs die teams uit kleinere competities – vooral in zogenaamd opkomende voetbalmarkten – binnenhalen om hun merknaam te versterken, hun activiteiten te diversifiëren en optimaliseren. Manchester City Football Group is trendsetter met filialen in Amerika (New York City FC), Australië (Melbourne City FC), Japan (Yokohama Mariners) en onlangs Uruguay (Atlético Torque). Atlético Madrid is voorlopig bescheidener met eigendommen in Mexico (Atlético San Luis), Frankrijk (Racing Lens) en Indië (Atletico de Kolkata). Fiorentina heeft ook een poot aan de grond in India (FC Pune City), Inter in China (Jangiu), hoewel het eigenlijk andersom is en onlangs kocht AS Monaco zich in bij Cercle Brugge. FC Barcelona gooit het over een heel andere boeg en wil een team uit de Amerikaanse Women’s Soccer League in huis halen.
Bij supporters van de kleinere clubs klinkt het allemaal heel positief in de oren. De problemen ontstaan pas als de belangen van de grote club ten koste gaan van hun filialen. Bijvoorbeeld als één van de twee daardoor niet aan de Europese competitie kan deelnemen. Om de schijn van belangenvermeniging te vermijden, namen de clubs uit Leipzig en Salzburg wat afstand door sportief directeur Ralf Rangnick nog alleen voor RB Leipzig te laten werken. Het wordt voor Red Bull echter bang afwachten of de UEFA daar in trapt.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier