Onze man in Rusland: ‘Het trauma van ’86 is afgeschud’

De focus bij de Belgen is groot. ‘Nog twee finales.’ Maar een ding hebben ze van zich afgeschud: dat trauma van ’86.

Willian, een paar seconden na de aftrap, toen hij zag hoe de Belgen stonden. Vertwijfeld keek hij naar de Braziliaanse bank.

Hij stak een paar vingers op. Vier, vijf, drie. En keek toen naar Tite, vragend: ‘Coach? En? Wat doen we? Die mannen staan heel anders dan je ons hebt verteld…’

Tielemans, een uur na de wedstrijd, tegenover de pers in de mixed zone over zijn invalbeurt: ‘Ja, ik stond al een tijdje klaar. Maar de coach wist niet wat hij moest doen. Il ne savait pas quoi faire.’

Day after

Moskou de day after. Het stof van de opschudding waar de eliminatie van de Seleção door de Rode Duivels heeft voor gezorgd, is opnieuw gaan liggen. Het dient gezegd: de Braziliaanse supporters bleven waardig in hun teleurstelling. De Belgen ook. In de chaos van de luchthaven van Kazan viel geen wanklank te noteren. Want chaos was er. Voor het eerst in dit toernooi zagen we hoe de Russen het allemaal eens niet onder controle hadden en panikeerden, zich dan maar afsloten en alles hun beloop lieten. Weg, weg, zei het meisje aan de informatiestand. We stoorden.. Want antwoorden had ze niet. Ze bleef zelfs wat belachelijk volhouden dat er geen vertraging was, want ook al was het 3u35 en later 4u10, ons vliegtuig vertrok om 3u05. Zo stond het op het bord.

De Rode Duivels hebben er weinig van gemerkt, hun escorte leidde ze voor onze neus veilig naar de luchthaven en op het tarmac. Maar daarachter was het dus drama. De kleine luchthaven van Kazan was niet voorzien op de toestroom van zoveel fans. Belgische charters, Braziliaanse supportersvluchten, extra lijnvluchten en tussendoor ook wat privévliegtuigen die wilden vertrekken. Resultaat: iedereen vertraging, nul communicatie, en veel mensen die uitgeput en lijdzaam hun lot ondergingen. Bevreemdend wel: om drie uur was het al klaarlicht.

Overschatten

Terug naar de wedstrijd, en die twee anekdotes over de verwarring bij de spelers. Misschien verwoordde Tielemans het wat verkeerd, en wist Martínez nog niet direct hoe hij zijn wedstrijd wilde zien kantelen, of wilde hij nog wat wachten, om te zien of de Brazilianen scoorden, wanneer, en hoe hij daarop moest reageren. Overliep hij zijn opties. Een speler is maar met een ding bezig: zo snel mogelijk dat veld op.

De verwarring bij Willian was wél terecht, want ook al hadden we allemaal de basisopstelling vooraf goed geraden, de tactiek van Martínez lekte niet uit. De defensie met vier, het doorschuiven van De Bruyne naar de punt, Lukaku als rechtsbuiten.. Tite was verrast. Willian ook. Vandaar de vragende blikken van de rechtsbuiten naar de bank. Het gebeurde vlak voor de Belgische. Die genoot.

We hebben soms de neiging om de inbreng van de trainer te overschatten. Het zijn de spelers die op het veld het verschil maken. Als Thiago Silva zijn bal in de beginfase niet op de paal devieert maar net ernaast, of de Brazilianen zijn efficiënter in hun afwerking, dan is Tite misschien de man van het grote gelijk. Nu loofde iedereen het intellect van Martínez. Een coach die voor het toernooi nog werd afgebrand door velen voor het niet selecteren van Nainggolan, en na een uur tegen Japan voor de roekeloze opstelling en een tactiek die bij 2-0 vooral leek te hebben gefaald.

Een coach is maar zo goed als het eindresultaat. En dat is in het voordeel van Martínez, die hier scoorde met zijn communicatie en zijn oog voor de familie, maar ook met zijn tactical flexibility. Hier twee, drie wedstrijden in zijn voordeel oriënteerde. De aanpak in de tweede helft tegen Panama, zijn resoluut kiezen voor rust van de basisspelers tegen Engeland, de wissels tegen Japan en nu de tot in de perfectie uitgevoerde uitgedokterde aanpak tegen Brazilië. Alle lof is op zijn plaats, al hangt het ook altijd samen met wat geluk. Als Hazard niet de match van zijn leven speelt, net als alle anderen, Alderweireld en Courtois in de defensie, de middenvelders, Lukaku., dan kunnen we nu een definitieve balans opmaken. En nog geen voorlopige. Anderzijds: de spelers zo zetten en zo prikkelen dat ze het beste uit zichzelf halen (want de kleine was vooraf sterk geprikkeld), dat is ook zijn taak.

Twee opties

Wat tactiek betreft, wellicht kregen we in de slotfase van de match al een voorproefje van wat ons tegen de Fransen staat te wachten. Toen kwam Vermaelen erin, een paar minuten intensiteit in afwachting van?

Nu Meunier geschorst is, zijn er twee opties: of je behoudt, en als hij vanaf morgen tegenover de buitenwereld voor het eerst zijn verhaal doet, zal Martinez dat zo wel verkondigen, je 3-4-3 en zet Chadli op de rechterflank, zoals die dat in de oefenwedstrijden al heeft gedaan. En dan kan Carrasco weer op de linkerkant voetballen, na een wedstrijdje rust alweer wat gerecupereerd. De Bruyne zal wel niet meer achteruit schuiven in dit toernooi, tegen een Franse ploeg met kracht (Pogba) en lengte (Matuidi, Varane, Giroud) zijn de centimeters en kilo’s van Fellaini essentieel. En bovendien zijn in de belangrijkste wedstrijden de vrijheid en de keuzes die De Bruyne daarin maakte, essentieel gebleken.

Of je grijpt terug naar wat iedereen in België al lang, naar een verdediging met vier. De verdediging van.. Wilmots. Met Alderweireld rechts, Kompany en Vermaelen centraal en Vertonghen links.

‘Met zijn drie man achterin, redt hij het nooit’, zei Wilmots voor de start van het toernooi. Benieuwd of Martínez dat morgen en maandag, als hij tijdens de tactische trainingen zijn ploeg zet, ook vindt. Tijdens Japan gaf hij Wilmots gelijk, tegen Brazilië ook. Martinez is koppig, maar niet ten koste van het resultaat.

Bevrijding

Een ding is nu wel van de baan. Het leefde intern blijkbaar enorm, en vrijdag kwam het er na de match voor het eerst ook uit. De zege tegen Brazilië en het bereiken van alvast de halve finale op dit WK, heeft deze generatie spelers bevrijd van het trauma van ’86. Dat de spelers van toen herhaaldelijk werden opgevoerd en steeds wat misprijzend of relativerend spraken over de prestaties van de jongens van nu als internationals, terwijl die in de beste topclubs van Europa voetballen, zat ze blijkbaar toch hoger dan we allemaal dachten.

Het is een beetje zoals die eeuwige discussie in Argentinië tussen Maradona en Messi. Of die tussen twee landen over wie nu de grootse was: Maradona of Pele? Of die tussen Messi en Ronaldo, Cristiano.

Misschien is dat wel de les van Rusland. Dat we geen appelen met peren meer moeten vergelijken. Elke generatie/elke speler heeft/had zijn verdienste. Die van ’86. De vedetten die we net opnoemden. En deze bende vrienden, in heel andere, moderne omstandigheden.