Peter t'Kint

Onze man in Rusland: ‘Rode Duivels ontspannen, maar uit alles spreekt focus op wat nog komen zal’

Peter t'Kint Redacteur bij Sport/Voetbalmagazine

Het WK op zijn best. Vier ontspannen Rode Duivels, in hun habitat, een prachtig kader aan de rand van het meer.

Zo zou het altijd moeten zijn. Zowel voor de Rode Duivels, die gisteren een dagje verlof hadden, als voor de pers, die uitzonderlijk werd toegelaten in hun hotel en getrakteerd werd op een hapje, een drankje, en fijne interviews van zij die straks het verschil moeten maken. Organisatorisch had een en ander wat voeten in de aarde, vooraf moesten nummerplaten worden doorgegeven, en alles zou twee keer worden gecheckt, maar uiteindelijk verliep het betreden van het streng beveiligde domein veel vlotter dan gedacht. VTM-analist Gilles De Bilde, die ’s ochtends het hart van Moskou en zijn Rode Plein had bezocht, en rechtstreeks naar het hotel van de Duivels was gekomen, kwam er zelfs in zonder badge. Weliswaar mét de hulp van iemand uit de Belgische delegatie, maar goed.

De Duivels kregen een dag rust om te recupereren. Zij die maandag speelden, van de inspanningen en de reis, zij die gisteren trainden, van die inspanning. Fiets, golf, voetbal voor wie wilde, basket voor wie er zin in had. Dat was meer iets voor de Antwerpse jongens, Alderweireld, Vertonghen, Dembélé en Leuvenaar Mertens. De keepers bleven daar afzijdig. Zaterdag en zondag komt hun familie, de barbecue zaterdagavond is er eentje voor een man of 150.

De kamers in de Country Club zijn gereserveerd, de reisafspraken gemaakt. Ze zijn, zoals in Brazilië, geen drie uur vrij, de spelers, om hun familie te zien, maar nagenoeg anderhalve dag. Twee nachten mogen ze blijven slapen, wie dat wil. Bij sommigen liggen de kinderen op dezelfde kamer, bij anderen in aanpalende. Nog meer dan verwacht profiteert Martínez van deze lange periode in Moskou (ze zijn er sinds maandagnacht en vliegen pas woensdag naar Kaliningrad) voor het opladen van de mentale batterijen. Aan de spelers om dat straks, als vanaf volgende week de klappers mekaar opvolgen, te honoreren met sterke prestaties op het veld. Met een machine. Want opnieuw viel het woord winnen, en overtuigd zijn van je eigen kwaliteiten. En dat ook durven uitspreken, zoals De Bruyne. ‘Soms win je al een wedstrijd voor je begint.’

Het waren zeer ontspannen voetballers die alle tijd namen om hun zeg te komen doen. Carrasco had het vooral over tactiek, en het verzoenen van iets wat hij niet zo goed kan, verdedigen, met iets waar hij wel sterk in is: aanvallen. De Bruyne loofde Hazard en schikte zich in een meer ondergeschikte rol, Hazard zelf kon leven met de klappen die hij kreeg (‘Als wij straks tegen Argentinië zouden spelen, wie zouden wij dan viseren, denk je.’) en onderstreepte dat hij dit tornooi als het belangrijkste voor hem zag (‘mijn tweede WK, de ideale leeftijd’)…

Dembélé had het ontspannen over zijn verleden als spits en zijn schieten op doel (‘Ik zou er soms liever een bal in dribbelen’) en liet iets los over zijn toekomst als Rode Duivel. ‘Misschien is het wel mijn laatste tornooi.’ En zo had elk wel zijn boodschap. Maar uit alles sprak vooral ontspanning, rust, en focus, op wat nog komen zal.

Op de achtergrond zagen de aanwezige bondslui dat het goed was. Missie geslaagd, iedereen tevreden. Vatbaar voor herhaling, doorbreking van de routine. In Japan was het alle dagen zo, dat hoeft ook weer niet. Maar zo een keer per week.. U kreeg beelden van de Country Club, wij ontspannen Duivels, en op die manier is het fijn werken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content