Onze Man in Rusland: ‘Soms moet je clichés bevestigen’

Indrukken uit Moskou van onze reporter ter plaatse, Peter T’Kint.

Gisteren een dagje gewerkt in het hart van de stad. ’s Ochtends een sjieke afspraak in het centrum van Moskou, op wandelafstand van het Rode Plein. De lobby van het Ritz Carlon. De gesprekspartner was aangenaam, het decor nog meer. De voorzitter van Lyon, Jean-Michel Aulas wandelde voorbij, geflankeerd door een knappe assistente. Davor Suker zat er ook en wie binnen en buiten wandelde, kon je zo vragen voor een modellencampagne voor een of ander luxemerk. Al bleek niet iedereen even handig op hoge hakken, moesten we constateren…

Voor de deur had Mercedes wat plaats geclaimd, om er zijn mooiste stukken te showen. Wat ons betreft staat de volgende bedrijfsauto al vast. Nu nog de bazen overtuigen. Toch ook deze opvallende vaststelling: niet iedereen die gedurende de paar uur door de lobby defileerde, was even smaakvol gekleed..

Centrum Moskou. In december waren we er een eerste keer, voor de loting. Het sneeuwde die dag, en vervolgens smolt die direct, want echt koud was het niet. Mensen waren gehaast, dik ingeduffeld. En overal opspattend smeltwater, de schuld van taxi’s en bussen. Een beetje vuil voelde het allemaal. Vuil en glad, waar niet was geruimd.

Heel anders is het nu. Overal vrolijke mensen, genietend van de zon, de sfeer, schaars gekleed, breed lachend. Gisteren een beetje moeilijk te bereiken in de namiddag, omdat het plein voor het Kremlin was afgezet. Poetin kwam langs om bloemen te leggen, ter ere van de start van WOII. Voor de Russen begon die immers op 22 juni 1941. Die dag startte Hitler operatie Barbarossa, meteen het einde van het uitzichtloze pact tussen nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie. Het wordt nu nog elk jaar herdacht.

In de namiddag waren we te gast op de Belgische ambassade. Of liever in de residentie van de ambassadeur, zo’n anderhalf jaar op post in dit land. Voor de vriendelijke man, een Luikenaar, is het zijn eerste job in het buitenland. Het is wennen, aan een taal, een andere cultuur, maar je ziet dat de man geniet. In de tuin loopt zijn hond. Straks kunnen ongeveer 500 gasten op diverse grote schermen de wedstrijd volgen. Tegelijk gaat hij netwerken. 500 is ook het aantal Belgen dat hier in Moskou leeft.

De catering serveert Jupiler. En Duvel. En vier Luikse leerling-koks gaan straks Luikse wafels presenteren. En frieten. Soms moet je cliché’s bevestigen.

Een Wit-Russische is ook te gast op een receptie voor de vips en sponsors die invliegen vanuit Brussel en zich vastrijden in het verkeer. Ze zullen anderhalf uur te laat zijn. Zij heeft het over het geluk dat we hier hebben met het weer. ‘Normaal schijnt de zon hier maar een dag of dertig.’ En wat haar ook opvalt: iedereen in Rusland is zo gehaast. Het kost haar altijd tijd, als ze terug gaat naar haar dorp, om weer af te kicken van die rush.

Wij hebben een ander gevoel, zeggen we haar. Russen lijken altijd op hun gemak. Ze kijkt met vreemde ogen.

’s Avonds diner op een boot, die op de Moskva ligt. Soms mag het een ietsje meer zijn. Helaas ook de rekening.