Op bezoek bij Brecht Dejaegere in Toulouse: ‘Mijn probleem is dat ik niemand wil teleurstellen’

Twee jaar geleden was Brecht Dejaegere (30) nog overbodig bij KAA Gent, de club waar hij zeven jaar lang liefde en leed deelde. Vandaag is hij de fiere aanvoerder en nummer 10 van Toulouse FC, dat vorig weekend wist te promoveren naar de Ligue 1. Of hoe een bitter einde ook een zoet begin kan betekenen.

‘We hebben al dikwijls tegen elkaar gezegd: zie ons hier nu zitten.’ Sinds hij in september 2020 naar Toulouse verhuisde is voor Brecht Dejaegere, zijn vrouw Jana en zoontje Noah een nieuwe wereld opengegaan. Toulouse is na Parijs, Marseille en Lyon de vierde grootste stad van Frankrijk, met ongeveer een half miljoen inwoners. Een zuiderse mélange van invloeden, voornamelijk Arabisch en Spaans – zelfs de straatnamen worden in het Spaans aangeduid.

’s Zomers is het aangenaam toeven aan de boorden van de Garonne, de machtige rivier die dwars door de stad snijdt. ‘Overal worden dan strandbars en eetstandjes opgebouwd, op de Garonne zelf vaart een boot om te eten en feesten. Aan de Place Saint-Georges worden evenementen georganiseerd waar iedereen met iedereen danst’, vertelt onze enthousiaste gids, Brecht Dejaegere, in 2015 nog landskampioen met KAA Gent. Zes jaar na die stunt met de Buffalo’s is hij de fiere aanvoerder en nummer 10 van Toulouse FC, op het moment van onze ontmoeting koploper in de Ligue 2. Samen met zijn gezinnetje betrekt de sympathieke West-Vlaming een appartement in het centrum van Toulouse, op nog geen 100 meter van het Capitole, het kloppende hart van de stad. Als een hippe wereldburger verplaatst hij zich met de step, ook naar de trainingen bij zijn club: ‘Op tien minuutjes sta ik aan het stadion, veel sneller dan met de auto.’

Toulouse FC is een echte liftploeg, die in de jaren 80 wel wat succes kende, met enkele deelnames aan de UEFA Cup. Belgen zijn hier altijd al welkom geweest. Gille Van Binst, Stéphane Demol, Christophe Lauwers of in een recenter verleden Aaron Leya Iseka en Sébastien Dewaest. In de zomer van vorig jaar gooide de club Dejaegere een reddingsboei toe, bij Gent was hij op een zijspoor beland en zelfs even naar de B-kern verwezen. Een vreemd verhaal, waar hij op onze vraag, en na eerst een deugddoende wandeling door zijn adoptiestad, wel eens uitleg bij wil verschaffen…

‘Het eerste half jaar onder Jess Thorup speelde ik nog veel, na de winterstop was het minder’, doet hij het relaas. ‘Hoewel ik in die periode een transfer naar een andere Belgische club kon maken, mocht ik na een goeie match tegen Kortrijk plots niet meer vertrekken. Ik was meestal invaller, maar ik vond dat ik goed trainde, tot Thorup mij op een dag bij hem riep: Nana Asare en ik werden naar de beloften gestuurd. Toen László Bölöni Thorup kwam vervangen, werd ik meteen weer opgevist en viel ik in tijdens een competitiematch. Enkele dagen later stond een oefenwedstrijd gepland voor de invallers, ik zou starten, tot ik een halfuur voor de aftrap te horen kreeg dat dat niet mocht. Toen werd het me duidelijk dat het om een beslissing van bovenaf ging. Gezien mijn lange geschiedenis bij de club vond ik dat op menselijk vlak heel pijnlijk, maar ook sportief snapte ik het niet: wat hadden zij daar nu bij te winnen? Nana en ik zijn allebei modelprofs, er viel werkelijk niets op onze arbeidslust aan te merken en we gingen zelfs niet klagen in de gazetten. Echt spijtig.’

Werd dat dan nooit in een persoonlijk gesprek met het bestuur uitgepraat?

Brecht Dejaegere: ‘Neen. Met mijn manager, toen nog Gunter Thiebaut ( nu is dat Mogi Bayat,nvdr), was er wel gepraat. Ik mocht vertrekken, luidde de boodschap. Dat klonk voor mij als een optie, niet als een gebod. Het werd mij persoonlijk ook nooit met zoveel woorden gezegd. Ik kreeg wel een aangetekende brief van de club, dat ik naar de B-kern verbannen werd voor onprofessioneel gedrag. Een totaal gebrek aan menselijkheid en respect. Met Renato Neto is hetzelfde gebeurd. Ik neem het Thorup niet kwalijk dat hij mij naast de ploeg zette – nog steeds vind ik hem een goeie trainer en een gentleman – maar ik snap niet dat hij zich zo voor de kar liet spannen van het bestuur. Hij verloochende zichzelf en werd uiteindelijk toch ontslagen. Wellicht heeft hij zelf ook geleerd uit die ervaring.’

Mede door corona heb je niet eens afscheid kunnen nemen van de supporters, bij wie je altijd zeer geliefd was. Wringt dat?

Dejaegere: ‘Absoluut. Ik vind het heel spijtig, maar een ereronde of bloemetjes hoeven nu niet meer. Ik volg Gent nog, ik hoor enkele supporters en spelers – zoals Sven Kums – maar er is daar zoveel veranderd het voorbije jaar. Het voelt als een afgesloten hoofdstuk.’

Hein Vanhaezebrouck keerde vorige winter terug bij Gent, dacht je toen niet aan een terugkeer?

Dejaegere: ‘Heel even. Ik wist dat Gent onder hem weer boven water zou komen. Anderzijds heb ik al zo lang met hem gewerkt… ook bij Kortrijk voordien hé. Hij is en blijft de beste trainer die ik ken. Een sterk karakter en iemand die niet snel zijn ongelijk zal toegeven. Dat kan een sterkte zijn, maar soms creëer je door je fouten te erkennen ook goodwill bij je groep. Of kan je je spelers beschermen in plaats van ze publiekelijk af te kraken. Enkele jaren geleden heb ik de mening van de groep vertolkt, die een beetje uitgekeken was op hem. Ik heb hem toen gezegd dat hij soms wat positiever mag zijn. Maar ik zou meteen weer met Hein willen samenwerken.’

Misschien was het goed dat je bij Gent weg moest. Kijk waar je nu zit.

Dejaegere: ‘Dat is waar. Ik droomde vroeger van de Italiaanse of Duitse competitie, het is anders uitgedraaid. ( lacht) Eigenlijk had ik die buitenlandse droom opzijgezet toen ik Jana leerde kennen en twee jaar geleden Noah geboren werd, maar ik ben blij dat Toulouse toch op ons pad is gekomen. Ik leid hier een aangenaam leven. Voor uitwedstrijden gebruiken we een privévlucht en meestal keren we al de avond zelf terug, dus ik ben niet zo veel van huis. En de dag na de match zijn we bij deze trainer altijd vrij. Ook Jana en Noah hebben het naar hun zin, dat is héél belangrijk voor mij, anders zou ik het niet doen. Jana heeft haar job als leerkracht on hold gezet.’

Jana: ‘Ik heb hem altijd gezegd dat ik wel zou volgen als hij echt iets wilde. Ooit was er sprake van Saudi-Arabië, maar daar heb ik toch mijn veto gesteld.’

Brecht: ‘Geld is niet de belangrijkste drijfveer. Het is een slechte gewoonte van de mens om altijd meer te willen. Pas op, ik begrijp dat: als je de buurman met een chique auto ziet rijden, ga je vergelijken en wil je dat ook. Maar ik verdien goed mijn boterham en ik heb de schaduwkant meegemaakt, waarbij ik niet meer welkom was in de A-kern, dan plaats je zulke zaken in perspectief. Zolang je kunt doen wat je graag doet, moet je niet te veel veranderen.’

Spelen tegen Messi

En zo zette Brecht Dejaegere in mei van dit jaar zijn handtekening onder een tweejarig contract bij Toulouse FC, waar hij van september 2020 tot juni 2021 eerst op huurbasis voetbalde. De ploeg miste in mei op een haar na promotie naar de Ligue 1, na een verloren barrageduel tegen Nantes. Maar voor de Belgische middenvelder werd het op persoonlijk vlak een van zijn beste seizoenen ooit, met drie doelpunten en vooral tien assists.

Dejaegere: ‘Ik krijg hier veel waardering en warmte… vooral dat laatste heb ik nodig. Ze noemen mij Bi-Biche. Een bijnaam die destijds bij Gent gelanceerd werd door Dylan Bronn. Brecht is simpelweg te lastig om uit te spreken voor de Fransen, vandaar dat ik hier dan zelf maar met die Bi-Biche op de proppen kwam.

‘Vorig seizoen misten we net promotie, waardoor de optie in mijn huurovereenkomst niet automatisch gelicht werd, maar de club maakte snel duidelijk dat het mij definitief wilde overnemen. Er was wat interesse vanuit de Ligue 1, maar ik voelde me goed bij Toulouse. De voorzitter, Damien Comolli, is een heel open en menselijke man: belangrijk. Van de supporters kreeg ik veel positieve reacties, en er wordt uitstekend gezorgd voor de familie van de spelers. Echt top! Dan doe je ook als speler met plezier wat toegevingen.’

Wat voor voetbal wordt er in de Ligue 2 gespeeld?

Dejaegere: ‘Heel atletisch, wat wellicht te maken heeft met de vele zwarte jongens die hier actief zijn. Qua niveau denk ik dat de top acht van de Ligue 2 in België zou meestrijden voor play-off 1. Genre KV Mechelen. Toen ik hier vorig jaar toekwam, liep het niet goed met de ploeg. Tot Stijn Spierings arriveerde. Een Nederlandse middenvelder die stabiliteit en organisatie in de ploeg bracht. Ik heb dat nodig om te kunnen renderen. Toulouse had en heeft veel jonge talenten – zoals Manu Koné, nu bij Mönchengladbach – maar miste wat tactische visie. Ik was natuurlijk Vanhaezebrouck gewend, die constant hamert op de collectieve taken. Als je bij Gent druk zette en het mislukte, dan wist iedereen waar dat aan lag. Als je zelf onder druk gezet werd, wist je blindelings naar waar je de bal kon spelen. Wat later kwam er hier nog een Nederlander bij, Branco van den Boomen, en met ons drie op het middenveld ging de ploeg draaien.

‘Eigenlijk voelde ik hier vanaf dag één dat ze op mij rekenden om de ploeg te trekken. Omdat ik Champions League had gespeeld, Tottenham had uitgeschakeld… Ik voelde veel respect van de jonge gasten. Zelf was ik ook enorm gemotiveerd om mij te tonen na het afscheid bij Gent: zeg mij dat ik iets niet kan en dan zal ik er alles aan doen om het tegendeel te bewijzen.’

Wat kan je zeggen over Philippe Montanier, ex-Standard en sinds deze zomer de nieuwe coach hier?

Dejaegere: ‘Hij varieert veel. We hebben al in 3-4-3 gespeeld, in 4-3-3, 4-4-2, 4-5-1… Zelfs tijdens een wedstrijd wisselt hij vaak van tactiek. Voor iemand die graag duidelijkheid heeft, zoals ik, is dat soms lastig. Maar verdedigend staan we stabieler dan vorig seizoen, met meer tactische discipline. Ik speel afwisselend op de 8 of de 10. Dat ik nu minder assists geef, heeft te maken met het feit dat ik niet langer de stilstaande fases voor mijn rekening neem. Ik ben wel vaak met een vooractie betrokken bij een doelpunt – dat is trouwens een van de data waarop ze me gerekruteerd hebben hier. Montanier kende me nog van zijn periode bij Standard. Hij is een trainer die zich flexibel toont tegenover zijn spelers en die open staat voor discussie.’

Vorig seizoen werd promotie nipt gemist, dat mag niet weer gebeuren?

Dejaegere: ‘Die verloren barrage tegen Nantes is een van de grootste teleurstellingen in mijn carrière. En dan nog net tegen een ploeg met allemaal oude bekenden: Kalifa Coulibaly, Moses Simon, Renaud Emond… Pijnlijk. Maar weet je wat mij nog het meest pijn deed? Dat achteraf Lionel Messi tekende bij PSG. Ik ben een grote Messifan en het idee dat ik tegen hem had kunnen spelen, steekt enorm.’

Jana: (lachend) ‘Daar heeft hij een week over zitten zagen!’

Brecht: ‘Ik heb nog de ambitie om Ligue 1 te spelen – tegen Nantes heb ik gevoeld dat ik dat niveau aankan – maar ik ben hier graag en ik geniet nu echt van het leven. Al schuilt daar ook gevaar in. Er is hier vlakbij bijvoorbeeld een winkel met streekproducten, de eigenaar is een voetbalfan, hij stopt me soms extra dingen toe, zoals een goed wijntje of biertje… Leuk, maar je moet daarmee oppassen.’

Prestatiedruk

Brecht Dejaegere groeide op als zoon van een West-Vlaamse varkensboer. Een achtergrond waar in zijn jeugdjaren bij de opleiding van Club Brugge soms lacherig over werd gedaan – om het woord pesten niet te gebruiken. Zelfspot is de beste verdedigingstechniek, leerde zijn vader hem. Het maakt wel dat Dejaegere later gevoelig was voor campagnes rond mentaal welzijn. Zo was hij in 2017 het gezicht van een campagne tegen pesten van jongerenorganisatie Awel. Of steunde hij acties voor Kom op tegen Kanker.

Dejaegere heeft ook nooit nagelaten openlijk en eerlijk te communiceren over de moeilijkheden die hij ondervond met de druk van het topsportbestaan. En die ervaarde hij al vroeg. Dejaegere: ‘Na Club wilde ik eigenlijk stoppen met voetballen. Je zal nooit een oplossing vinden voor je probleem, werd daar gezegd, doelend op mijn kleine gestalte. Ik was zestien jaar. Echt tactvol was dat niet van die jeugdopleider. Mijn papa heeft me toen gestimuleerd om toch niet op te geven. Ik ging testen bij Roeselare, als doelman nog. Maar de keeperstrainer was de papa van de andere keeper, dus dat ging niet werken. Dan volgde een test bij Kortrijk, op dat moment een tweedeklasser, zij gaven me de kans om voetballer te zijn. Daar heb ik het plezier hervonden. Bij Club was alles zeer strikt geregeld. Te strikt.’

Zijn je ouders trots op wat je nu verwezenlijkt?

Dejaegere: ‘Ik herinner me dat mijn vader vroeger zei: het zou tof zijn als je lessen LO kan geven in combinatie met een statuut als semiprof bij Kortrijk. Mocht je toen tegen mij gezegd hebben dat ik Champions League zou spelen, tegen Tottenham zou winnen, landskampioen zou worden…. Kampioen van België?! Ik, Brechtje uit Handzame? Die met zijn probleem. ‘ ( lacht)

Bij Gent was je een meubelstuk geworden en heette je nog Brechtje. Sympathiek, maar echt autoriteit dwingt het niet af.

Dejaegere: ‘O, maar ik vond het net leuk dat ze me Brechtje noemden. Als Hein dat zei, speelde ik altijd beter, want dan voelde ik vertrouwen. Als hij me Brecht noemde, dacht ik meteen: oei, er zal iets zijn.’

Hier ben je sinds dit seizoen aanvoerder en speel je met nummer 10. Dat is extra druk.

Dejaegere: ‘Ja, ik wilde nummer 19, waarmee ik al sinds KV Kortrijk speel. Maar een jongen uit de eigen jeugd speelde daar mee en ik wilde hem dat niet afpakken. De ploeg stelde daarom deze zomer nummer 10 voor. Dat maakt me trots, net als die kapiteinsband. Na amper één jaar bij de club betekent dat iets.’

Heb je de stress al beter onder controle ondertussen?

Dejaegere: ‘Ooit ga ik daar een boek over schrijven: hoe omgaan met stress en prestatiedruk. In het voetbal is dat natuurlijk uitvergroot, omdat je elke week beoordeeld wordt. Je moet presteren voor volle stadions, iedereen schrijft of leest over jou. Daarbovenop komt dat ik mezelf vaak in twijfel trek en druk opleg. De dag dat je niet presteert, is het met je gedaan hè. Dan krijg je geen nieuw contract of moet je weg. Ik heb die stress nu al beter onder controle – ik moet niet meer overgeven voor een wedstrijd – maar ze is er nog wel. De geboorte van Noah zit daar voor iets tussen. Je komt thuis en dan weet je: dit is het echte leven.

‘Mijn probleem is dat ik niemand wil teleurstellen. Als kind was dat al zo, ook op school. Ik herinner me dat ik eens met een slecht rapport thuiskwam en mijn mama zei dat ze teleurgesteld was. Moh vent, dat kwam aan hoor! Ik vond dat echt erg. Vorig seizoen had ik weinig stress omdat de supporters mij nog niet kenden, maar nu verwachten ze iets van mij en is het toch weer anders. Al moet ik dat positief bekijken, want dat toont dat ik het goed gedaan heb.’