Oranje treurt

Oranje treurt na de 2-1-nederlaag tegen Duitsland. Hoe zou bondscoach Bert van Marwijk zich na deze nederlaag voelen?

Oranje treurt na de 2-1-nederlaag tegen Duitsland. Hoe zou bondscoach Bert van Marwijk zich na deze nederlaag voelen? Bijna het hele land schreeuwde om de opstelling van Klaas Jan Huntelaar, maar Van Marwijk legde het zonder verpinken naast zich neer. Op de weer herstelde Joris Mathijssen na speelde hij met dezelfde ploeg. Dat getuigt van karaktersterkte en persoonlijkheid.

Nederland behoudt een waterkans om naar de volgende ronde door te stoten, maar dan moet het met twee goals verschil van Portugal winnen. En als dat niet gebeurt, dan wordt het hoofd van Van Marwijk op de guillotine gelegd. Maar valt er de bondscoach echt zoveel aan te wrijven? Nederland heeft een ploeg met een gammele verdediging, met twee defensieve middenvelders die óf op de terugweg zijn (Mark Van Bommel) óf dit seizoen niet zoveel speelden (Nigel De Jong). Met een middenvelder (Wesley Sneijder) die zichzelf tot leider van de ploeg uitriep, maar geen moment zijn stempel kon drukken. En met een op een eiland levende aanvaller (Arjen Robben) die geen duel kon winnen, maar zo zelfingenomen is dat hij nukkig reageerde toen hij in de wedstrijd tegen Duitsland werd vervangen. Maak daar maar eens een hecht geheel van, in een ploeg die van oudsher drijft op egoïsme en solisme.

Met die eenheid geraakt Duitsland in ieder toernooi verder. Nu koppelt de Mannschaft dat ook aan individuele klasse. Er wordt minder goed gevoetbald dan twee jaar geleden in Zuid-Afrika, maar er staat weer een elftal dat niet te ontregelen valt. Geregisseerd door Joachim Löw, de populairste Duitse bondscoach ooit. Omdat hij in stijl wil winnen, omdat winnen zonder mensen te vermaken hem te min is. En omdat hij over een ploeg beschikt die kan domineren en controleren. Indrukwekkend om zien hoe Duitsland na de aansluitingstreffer van Nederland de wedstrijd uitspeelde.

Best mogelijk dat Duitsland volgende week maandag de kwartfinale speelt tegen Polen. Als het thuisland voorbij Tsjechië geraakt. En zowaar: na bijna een week stijgt de EK-koorts in dit land. Deze ochtend op weg naar Poznan, voor de wedstrijd tussen Italië en Kroatië, passeerden we meer in rood en wit uitgedoste flatgebouwen dan ooit te voren. En meer auto’s met Poolse wimpels.

Anderzijds worden de wonden nog steeds gelikt na de veldslag van dinsdag in Warschau, voor en na de wedstrijd tegen Rusland. Het is een donkere vlek voor een westerse denkende natie dat zich tijdens dit EK fris presenteert. Als sport moet verbroederen, dan kan het kennelijk niet tussen deze twee landen. Daarvoor is er in de geschiedenis teveel gebeurd.

Jacques Sys